Het kon wel de titel zijn van een roman van de één of andere Vlaamse schrijver. Maar eigenlijk is dit een zeer heet hangijzer. Vooral voor triatleten die er een gezin op nahouden. Hekel punt, te veel trainen en te weinig tijd vrijmaken voor de rest van de familie. Het is niet de eerste en het zal ook niet de laatste keer zijn dat er gezinnen uit mekaar vallen door deze materie.Vorige week noemde ik mijn rustweek dan ook " de goede punten sprokkelweek". Vooral nu in de winter de doos met punten vullen zodat we ze kunnen opsouperen op de momenten dat het schema grote volumes voorschrijft. Mij er terdege van bewust dat het langer duurt om ze vol te krijgen dan dat ze wordt leeggemaakt.
Maar dit alleen helpt natuurlijk niet. Beter is je gezin betrekken bij je sport. Eerst en vooral moet de partner erachter staan dat je deze toch wel trainingsintensieve sport doet. Is het antwoord daarop neen, doe dan maar voor alle zekerheid de korte afstand want anders problems of je moet je erbij neerleggen dat je nu éénmaal met een minimum aan training lange afstandswedstrijden moet afwerken en dat de resultaten er dan ook naar zijn. Is het antwoord ja, lees dan rustig verder.
Meegaan naar wedstrijden is ook belangrijk. Dat ze zien waarvoor je het allemaal doet, dat ze meeleven. Doen ze dat niet dan zal je vroeg of laat toch de keuze moeten maken, of minder trainen of van uwe carbonfiets een carbon vislijn laten maken.
Ook belangrijk is toch minstens 1 dag in de week (vooral in het weekend) vrij te maken voor je gezin. Daarom probeer ik ook steeds in de voormiddag of zo vroeg mogelijk klaar te zijn met mijn trainingen. Zo heb je nog een dikke halve dag voor de boeg waarin alles nog kan gebeuren.
Misschien ook iets dat je kan doen is het op voorhand reeds bekend maken van je vooropgestelde trainingen. Zo kan iedereen zich een beetje schikken en met 2 kan je beter een strategie bedenken dan alleen. Wat ook aardig is, is het contact met andere vrouwen bv. op wedstrijden of bij clubevenementen.
Studies hebben uitgewezen dat wanneer er wederzijdse samenwerking is de resultaten beter zijn dan wanneer meneer er alleen op uit moet trekken en constant zich in bochten moet wringen om toch maar iets getraind te krijgen of steeds een geklaag en gezaag moet aanhoren omdat hij weeral trainen is.
Het lijkt allemaal makkelijker gezegd dan gedaan. Maar zolang zij niet begrijpen wat wij voelen als we niet kunnen trainen zal de kerk er nog lang over doen om in het midden te geraken.
5 opmerkingen:
Ik heb mijn vrouw ook betrokken bij sportieve activiteiten: ze mocht mijn fiets poetsen (-uiteraard- grapje).
Ik had de gewoonte om mijn weekschema 's zondags op de deur van de frigo te hangen zodat ik inderdaad niet elke training opnieuw moest argumenteren. Verder zoveel mogelijk trainen op momenten dat de familie er minder last van heeft: 's morgens vroeg gaan zwemmen, 's avonds laat gaan lopen (herinner mij nog looptrainingen van 20k midden in de winter waarbij ik pas na 21:00 uur vertrok). Maar het blijft ontzettend moeilijk om 50-uren job, vrouw en kinderen én lange afstandstriathlon-training combineren. Ik kan je verzekeren dat Maddy mijn huidige handicap op dat vlak een echte zegen vindt.
Nuchter en vanop afstand bekeken - hetgeen ik nu een beetje kan doen - zijn al die opofferingen en de daaruitvolgende familiale problemen voor niets nodig (tenzij je een echte topper bent). Heeft te maken met het feit dat we triathlon-junkies zijn ('t is toch ook zo'n prachtige sport). Ik kan je garanderen: ik ben ook nog altijd niet 'afgekickt'. Geef me een goede rug en morgen train ik weer dat de stukken eraf vliegen ...
Triblog Wil,
Even iets anders ... vandaag (woensdag) lag de kerk echt in het midden ... in het midden van baan 3.
Den Mario
Mannekes,
tis nie da wij moeilijke vrouwen zenne maar keer de situatie eens om...jullie zouden er ook niet altijd blij mee zijn.
Maar ik kijk wel uit naar de wedstrijden.
En als Wilfried eens een paar dagen niet kan trainen dat zeg ik dat hij moet gaan want hij loopt aan de muren op en is slecht gezind.Ben blij dat hij zich op iets af reageerd,doe ik ook tijdens de spinning.
Ach,wij vrouwen moeten soms kunnen klagen,gun ons dat toch,daarna zijn we eens zo hevig..haha.
Amaai, gij hebt het allemaal nie gemakkelijk?! Ik heb daar gene last van. Alleen staat erbij mij steeds een pubk of chilike in't midden waar veel tijd in kruipt:-(
Zeg mannen, je mag de vrijgezelen nu niet alle moed doen verliezen om van straat te raken hé.
Zo erg zijn we nu ook weer niet.
Wij horen ook eens graag iets positiefs, iets liefs.
Een reactie posten