Gisterennamiddag stond er een rustige looptraining op het programma, tempo 5'30-5'35/km. Ik dacht, als't toch rustig is kan ik misschien de verkaveling nog eens gaan opzoeken. Maar bad idea... Dat was gewoon nie te doen. Een ijsvlakte met een dun laagje sneeuw erop en op sommige plaatsen voelde je gewoon het ijs kraken onder je voeten. Na een dikke 2km gewoon terug op de weg gaan lopen, much better. Nie alleen om rechtop te blijven maar ook mijne hartslag ging dadelijk ne slag of 5-6 omlaag. Na een goeie 4km besloot ik toch een kort stukje (300m) onverhard te nemen om zo een stukje af te kunnen snijden. ( Achteraf klinkt het belachelijk om een kortere weg te nemen als je weet dat ik op het einde een extra ommetje maakte om aan de 12km te komen.
Maar swat. Ikke dus over dat stukje onverhard. Na enkele meters al besloten in het midden van de weg te gaan lopen wegens gewoon te slipperig elders. Ik was nog nie halverwege en daar lag ik. Ik was even snel recht als ik neerging. Godverdommes kieken, moest ge nu hier ook weer doorlopen, hoe is't toch mogelijk. De eerste 100derden meters gingen wa stroefkes en khad er al eigenlijk nie veel zin meer in. Maar it's all in the mind , hé Bertje :-) dus doorlopen en nie klagen. Tijdens het lopen mat ik de schade op. Beetje pijn aan het heupje, pijnlijke elleboog en een aantal snijwondjes in mijn hand.
Ijs cuts like a knife.
En wat hebben we geleerd vandaag : van het "rechte" pad afdwalen is altijd gevaarlijk. Kan ook een levensles zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten