Hondenweer was het. De wind hield niet op met hard blazen en de goesting om wedstrijd te doen was al half op nog voor het eigenlijke startschot gevallen was. Tijdens en na het zwemmen nam die goesting nog eens een duik. Ten eerste omdat ik al rillend uit het water kwam en ten tweede omdat mijn zwemtijd trager was dan ik had voorzien.
De wissel was op zich al een ramp. De eerste ronde fietsen ook. Toen kon ik mij herpakken (iets dat ik later in Klagenfurt ook ettelijke malen tijdens de wedstrijd moest doen). Dit was toen iets heel nieuw voor mij. Mentaal ten onder gaan in het eerste dikke uur van de wedstrijd om daarna uit de donkerste krochten terug naar boven te kruipen en vanaf dan verschrikkelijk hard te fietsen (12de tijd) en in het lopen slechts 1 man te zien passeren. 17de in de einduitslag en een smile tot achter mijn oren. Daarom ook dat de spreuk hierlangs zo toepasselijk is YOU NEVER REALLY LOSE UNTIL YOU QUIT TRYING
Wat het nu zaterdag gaat geven ….. vooruitblikken is voor morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten