De foto is er eentje van op stage. ’s Morgens voor het zwemmen werd bij koffiejuffrouw Nard het cafeïnegehalte op niveau gebracht voordat we er tegen aan gingen. Zoals je kan zien heb ik nog 2 tassen te gaan. Het boek dat ik lees is het geheim van Nard. Waar haalt hij zijn wereldberoemde one liners vandaan denk je. Op dit moment zingt Bob Dylan, Blowing in the wind in mijn oren.
Het seizoen is amper ten einde of daar zijn we al met een evaluatie van het voorbije. Mijn algemeen gevoel bij het afgelopen seizoen : het ligt als een baksteen op m’n maag, we worden dan ook met die steen geboren, awel hij is blijven liggen. Er scheelde iets aan, het vooropgestelde doel werd niet bereikt, stond er zelfs niet aan de start dus kan je niet spreken van een geslaagd seizoen.
Wat is er dan fout gelopen.
Je kan natuurlijk zeggen, je hebt te weinig gerust de laatste weken voor “the main goal”. Ja, zeg ik dan, daarom is die ziekte waarschijnlijk doorgebroken. Mijn lichaam kreeg dit niet verwerkt. Maar denk ik dan, stel dat ik niet ziek werd, en Klagenfurt werd een triomf die nog lang nazinderde, dan had ik wel mijn gelijk.
Het is en blijft balanceren op een slappe koord. Want hoe je het draait of keert, trainen voor een volledige vraagt volume, als iemand zegt van niet is hij een leugenaar of een goede verkoper.
Laat ons met het goede beginnen. Het fietsen, een mooie stap voorwaarts gezet dit jaar. Niet door meer K’s te maken, wel door gerichter te trainen. De voorbije jaren was het zeker niet slecht, maar nu kan ik mensen pijn doen, zelfs als ze in mijn wiel zitten.
Ik ben bang dat dit het enige goede is wat ik van dit jaar kan vertellen.
Want het zwemmen, was goed tot die onnozele oorontsteking roet in het water kwam gooien en ik dik 6 weken geen zwembad zag. Daarna holde ik constant achter de feiten aan. Te dikwijls moest ik een pull boy inschakelen of ik kon niet volgen. Te vaak de peddels aan doen omdat het tempo te hoog lag. Ook op het einde van het seizoen, af en toe eens een uitschieter in het zwemmen, maar zeker niet constant genoeg.
Het lopen dan. Was voor Klagenfurt zeker goed, vooral de lange afstanden. Maar eigenlijk was het al van in het begin van het jaar niet van het niveau van het jaar ervoor. Hoe kwam dat. Vermoed dat ik te weinig basis gelegd heb in de winter. Daar kwam dan nog bij dat het op de momenten dat het beter begon te gaan kleine blessures (achillepees, knie, kuiten) op kwamen zetten waardoor ik weer maar eens 1 tot 2 weken het lopen links moest laten liggen. Dat kwam ik nooit meer te boven, ook niet op het einde van het seizoen.
Lessen trekken uit dit seizoen, zeker. Morgen in een nieuwe blog
The answer my friend, is blowing in the wind
Geen opmerkingen:
Een reactie posten