Shit happens

Gisteren was weer één van die dagen. Als een lopend vuurtje verspreidde zich op het werk een maagdarminfectie die ook mij in de namiddag te beurt viel. Zodoende geen training gisteren om spoorvorming tijdens het zwemmen te vermijden.

Dus tijd om het net af te surfen en dit artikeltje van Mark “The Grip” Allen, 6-voudig Ironman Hawaii winnaar te vinden.

Hij heeft het over het bereiken van bepaalde “plateaus” in je trainingsopbouw. 80-90% van je conditie opbouw doe je in de eerste 3-4 maanden. Rest nog een dikke 10%. Je ziet dan ook in die eerste maanden dat je steeds sneller en sneller wordt tot het op een bepaald moment wat stokt. Dit betekent dat je een bepaald conditieniveau bereikt hebt en je naar het volgende niveau overstapt. Maar, en daar zit het hem nu net, om het volgende niveau te bereiken ga je steeds meer en meer tijd nodig hebben.

Om het duidelijk te maken haalt hij het voorbeeld aan van een omgekeerde piramide. Het onderste blokje zal snel gevuld zijn maar naarmate je steeds hoger gaat in de piramide worden de blokjes groter en zal het dus langer duren eer je ze opgevuld hebt. Zo kan het tot 6 maanden duren eer je de laatste 10% van je conditie hebt bijgeschaafd.

Het is daarom dat je plots van de ene dag op de andere merkt van, hola, wat is dit, precies of mijn lichaam een soort van boost gekregen heeft. Wel, je hebt het vakje vol gekregen en werkt nu verder op een hoger conditieniveau.

Dus, laat die moral niet zakken en train gewoon verder ook al merk je niet direct die vooruitgang die je gehoopt had. Je weet nu, hij zal vroeg of laat wel komen.