Hot day of racing in "Nizza"

Nummer 5 is binnen. Na 2x Klagenfurt, Lanza en Neerpelt was Nice de 5de full distance waar ik aan deelnam. En zoals steeds heeft elke wedstrijd zijn eigen verhaal, zijn eigen karakter. Misschien kan je tijdens het lezen van dit verslagje volgend nummer afspelen.

Ik had op voorhand toch wat schrik van de reis er heen. Niet omdat we ’s nachts reden maar wel vanwege een nachtje slaap missen een paar dagen voor de wedstrijd. Maar een mens in vorm kan blijkbaar veel aan, dat bleek nog maar eens. Ons hotel lag op 2’ van de Ironman Village en op 5’ van de start, ideaal dus. Ons eerste bezoekje aan de expo en wie kwamen we daar tegen. Joris met familie. Hij beloofde te komen supporteren en zei meteen ook waar op het parcours. Intussen waren ook Pontje en Kurt van de partij en samen beleefden we een prachtige Pasty Party, in open lucht, op een mooie locatie. Stress, zenuwen, natuurlijk waren die er maar vele minder dan op de vorige avonturen, ook niet op zondagmorgen om 4u45 toen de gsm afliep.

Drinkbussen op de fiets, en dan naar de start. Ik stond in startvak -1u02’. En dan ... boem let the show begin. We doken het zoute water in, en die stenen, niks van gevoeld, pure adrenaline. Maar al gauw bleek dat er te veel vissen in de kom zaten. Er was geen doorkomen aan. Atleten die half over je zwommen, voeten en handen overal op je langs je, trekken, duwen, sleuren en dat ging zo tot de eerste boei op 1000m. Vanaf daar was het iets beter te doen maar dan wist je al een snelle zwemtijd zit er niet meer in, maar kalm blijven, je kan hier enkel je wedstrijd verliezen. Na een stukje aan land na 2400m terug de zee in voor de resterende 1400m. Bij het terug de zee in zwemmen bleek ze vrij “choppy” te zijn, geen grote golven maar toch genoeg golf om af en toe eens een slag mis te slaan. Enfin, na 1u05’ kwam ik er uit en dat bleek eigenlijk nog zo slecht niet achteraf. 403de van de 2600 starters. Op naar deel 2 van de wedstrijd, de 180km fietsen in het “hinterland” van Nice, niet van de poes maar supercontent dat ik het op stage in mei verkend had.

Dat er een pak deelnemers waren die niet wisten waar ze aan begonnen bleek uit de eerste kilometers in’t fietsen. Waar ik nog met de handrem op reed, vlogen ze mij voorbij. De lange klim van 20km met op het einde de Col de L’Ecre, daar begon ik al terug aan mijn inhaalrace. Bovenop het plateau ging het in ietwat dalende lijn naar de volgende klim, de Col de la Sinne. Slechts 7km gemiddeld 4% maar het leek alsof ik daar 2-3 per uur sneller reed dan de rest, ik bleef maar mensen inhalen en we zaten hier nog niet halfweg. De afdalingen was gewoon vlammen. Zij die met hun P3 of P4 tjes deelnamen zullen al wel vlug in de mot gehad hebben dat dit geen parcours is voor zulke tijdrit-kanonnen. Op het heen en terug stuk van naar de Col de Vence zag ik Joris en Katrien staan. Op dit stuk dacht ik Kurt tegen te komen maar mijn voorsprong bleek dus meer dan 10km te zijn. Van daaruit ging het razendsnel naar de finish. Na 5u33’ zette ik voet aan de grond. Was ik nog 403de na het zwemmen, dan was ik nu opgeschoven naar plaats 248.

Op naar het 3de en laatste onderdeel van deze dag. Een verschroeiend hete marathon op de Promenade Des Anglais.Ze gaven 32° maar in de volle zon moogt ge er daar nog wel een paar aan toe voegen. Slechts 500m schaduw per ronde van 10.5km. Ik begon stevig en het ging goed. De douches die ze hadden opgesteld voor elke bevoorrading om de 2km om af te koelen liet ik links liggen om mijn voeten al niet direct in het begin doornat te hebben. Big mistake ! Na een korte plaspauze na 5km, een goed teken want dat wilde zeggen dat ik zeker genoeg gedronken had op de fiets, bleef het voortvarend gaan tot km15-16. Daar stond hij, al lachend, de hamer in de aanslag, bwam tok, het licht ging langzaam uit. Ik vermoed dat ik mij te weining afgekoeld had want plots werd ik misselijk en voelde mij echt niet goed. Dus vollen bak onder die douches in afkoelen en nog eens afkoelen. Na ronde 2 Els, Jarno en Jelle waren zo verschrikkelijk hard aan het supporteren dat ik nieuwe moed kreeg. Maar wat er allemaal door een mens zijn hoofd gaat op zo’n moment, ge wilt het nie weten. Ik bleef op mezelf inpraten, nie stoppen, blijven lopen ge zijt goe bezig. En zo bleef ik verder gaan. Enkel in de bevoorradingen wandelde ik om goed veel te kunnen drinken, en dan weer verder. De marathon liep ik in 4u27, verloor een aantal plaatsen tov het fietsen maar eindigde toch nog 492ste op 2600 deelnemers dat is zeker niet slecht. Ik liep trouwens mijn beste marathon in Nice, 5’ beter dan Klagenfurt 2008.

De laatste meters, steeds weer die ontlading als je de laatste rechte lijn richting finish op loopt. Ik was verbaasd 11u17 te zien op de klok, want ik dacht dat ik de 11u30 niet zou halen onderweg. Yes, this is it, genieten van die laatste meters, de pijn verdwijnt als bij toverslag, het afzien, “heb ik afgezien vandaag ????” wordt verdrongen. Dit is gewoon 200m lang kicken.

De ganse avond rusht die adrenaline nog door een mens zijn lichaam. Genoeg om naar de finish line party te gaan en de laatste deelnemers te zien finishen. Wat een ambiance.

Het after IM gevoel moet ik hier waarschijnlijk niet beschrijven, iedereen kent het de dagen erna. Trappen zijn een obstakel dat we het liefst zoveel mogelijk vermijden en toch al maar weer plannen maken voor de volgende .... nog 2 maanden te gaan ......

Hoe brachten de anderen het er van af. Kurt did a great job en liep met 3u44’ zijn snelste marathon ooit en eindige net onder de 11u, ne goei trainer zeker hé ;-))). Dus merci maat, als coach ben ik ontzettend fier op die prestatie van jou. Denis is een good old time dieselken dat zelden stil valt, hij bereikte de finish na 11u33. Pontje ten slotte is een karakterkereltje en bevestigde die status nog maar eens, na 12u44 was ook voor hem het avontuur voorbij.

Ik denk ook dat dit de eerste keer was dat er zo veel mensen mijn wedstrijd vanop het thuisfront gevolgd hebben, bedankt aan iedereen voor het supporteren de de berichtjes vooraf en achteraf.  En natuurlijk last but not least, the kids, Jarno en Jelle ook voor hun was het een lange dag, ze hebben mij erdoor geschreeuwd en zeker Elske, Love you baby!

Hier nog enkele foto's.
Zo zagen mijn voeten er uit na de wedstrijd.                                               De medaille

Kurt en ikzelf op de finish line party