Hot day of racing in "Nizza"

Nummer 5 is binnen. Na 2x Klagenfurt, Lanza en Neerpelt was Nice de 5de full distance waar ik aan deelnam. En zoals steeds heeft elke wedstrijd zijn eigen verhaal, zijn eigen karakter. Misschien kan je tijdens het lezen van dit verslagje volgend nummer afspelen.

Ik had op voorhand toch wat schrik van de reis er heen. Niet omdat we ’s nachts reden maar wel vanwege een nachtje slaap missen een paar dagen voor de wedstrijd. Maar een mens in vorm kan blijkbaar veel aan, dat bleek nog maar eens. Ons hotel lag op 2’ van de Ironman Village en op 5’ van de start, ideaal dus. Ons eerste bezoekje aan de expo en wie kwamen we daar tegen. Joris met familie. Hij beloofde te komen supporteren en zei meteen ook waar op het parcours. Intussen waren ook Pontje en Kurt van de partij en samen beleefden we een prachtige Pasty Party, in open lucht, op een mooie locatie. Stress, zenuwen, natuurlijk waren die er maar vele minder dan op de vorige avonturen, ook niet op zondagmorgen om 4u45 toen de gsm afliep.

Drinkbussen op de fiets, en dan naar de start. Ik stond in startvak -1u02’. En dan ... boem let the show begin. We doken het zoute water in, en die stenen, niks van gevoeld, pure adrenaline. Maar al gauw bleek dat er te veel vissen in de kom zaten. Er was geen doorkomen aan. Atleten die half over je zwommen, voeten en handen overal op je langs je, trekken, duwen, sleuren en dat ging zo tot de eerste boei op 1000m. Vanaf daar was het iets beter te doen maar dan wist je al een snelle zwemtijd zit er niet meer in, maar kalm blijven, je kan hier enkel je wedstrijd verliezen. Na een stukje aan land na 2400m terug de zee in voor de resterende 1400m. Bij het terug de zee in zwemmen bleek ze vrij “choppy” te zijn, geen grote golven maar toch genoeg golf om af en toe eens een slag mis te slaan. Enfin, na 1u05’ kwam ik er uit en dat bleek eigenlijk nog zo slecht niet achteraf. 403de van de 2600 starters. Op naar deel 2 van de wedstrijd, de 180km fietsen in het “hinterland” van Nice, niet van de poes maar supercontent dat ik het op stage in mei verkend had.

Dat er een pak deelnemers waren die niet wisten waar ze aan begonnen bleek uit de eerste kilometers in’t fietsen. Waar ik nog met de handrem op reed, vlogen ze mij voorbij. De lange klim van 20km met op het einde de Col de L’Ecre, daar begon ik al terug aan mijn inhaalrace. Bovenop het plateau ging het in ietwat dalende lijn naar de volgende klim, de Col de la Sinne. Slechts 7km gemiddeld 4% maar het leek alsof ik daar 2-3 per uur sneller reed dan de rest, ik bleef maar mensen inhalen en we zaten hier nog niet halfweg. De afdalingen was gewoon vlammen. Zij die met hun P3 of P4 tjes deelnamen zullen al wel vlug in de mot gehad hebben dat dit geen parcours is voor zulke tijdrit-kanonnen. Op het heen en terug stuk van naar de Col de Vence zag ik Joris en Katrien staan. Op dit stuk dacht ik Kurt tegen te komen maar mijn voorsprong bleek dus meer dan 10km te zijn. Van daaruit ging het razendsnel naar de finish. Na 5u33’ zette ik voet aan de grond. Was ik nog 403de na het zwemmen, dan was ik nu opgeschoven naar plaats 248.

Op naar het 3de en laatste onderdeel van deze dag. Een verschroeiend hete marathon op de Promenade Des Anglais.Ze gaven 32° maar in de volle zon moogt ge er daar nog wel een paar aan toe voegen. Slechts 500m schaduw per ronde van 10.5km. Ik begon stevig en het ging goed. De douches die ze hadden opgesteld voor elke bevoorrading om de 2km om af te koelen liet ik links liggen om mijn voeten al niet direct in het begin doornat te hebben. Big mistake ! Na een korte plaspauze na 5km, een goed teken want dat wilde zeggen dat ik zeker genoeg gedronken had op de fiets, bleef het voortvarend gaan tot km15-16. Daar stond hij, al lachend, de hamer in de aanslag, bwam tok, het licht ging langzaam uit. Ik vermoed dat ik mij te weining afgekoeld had want plots werd ik misselijk en voelde mij echt niet goed. Dus vollen bak onder die douches in afkoelen en nog eens afkoelen. Na ronde 2 Els, Jarno en Jelle waren zo verschrikkelijk hard aan het supporteren dat ik nieuwe moed kreeg. Maar wat er allemaal door een mens zijn hoofd gaat op zo’n moment, ge wilt het nie weten. Ik bleef op mezelf inpraten, nie stoppen, blijven lopen ge zijt goe bezig. En zo bleef ik verder gaan. Enkel in de bevoorradingen wandelde ik om goed veel te kunnen drinken, en dan weer verder. De marathon liep ik in 4u27, verloor een aantal plaatsen tov het fietsen maar eindigde toch nog 492ste op 2600 deelnemers dat is zeker niet slecht. Ik liep trouwens mijn beste marathon in Nice, 5’ beter dan Klagenfurt 2008.

De laatste meters, steeds weer die ontlading als je de laatste rechte lijn richting finish op loopt. Ik was verbaasd 11u17 te zien op de klok, want ik dacht dat ik de 11u30 niet zou halen onderweg. Yes, this is it, genieten van die laatste meters, de pijn verdwijnt als bij toverslag, het afzien, “heb ik afgezien vandaag ????” wordt verdrongen. Dit is gewoon 200m lang kicken.

De ganse avond rusht die adrenaline nog door een mens zijn lichaam. Genoeg om naar de finish line party te gaan en de laatste deelnemers te zien finishen. Wat een ambiance.

Het after IM gevoel moet ik hier waarschijnlijk niet beschrijven, iedereen kent het de dagen erna. Trappen zijn een obstakel dat we het liefst zoveel mogelijk vermijden en toch al maar weer plannen maken voor de volgende .... nog 2 maanden te gaan ......

Hoe brachten de anderen het er van af. Kurt did a great job en liep met 3u44’ zijn snelste marathon ooit en eindige net onder de 11u, ne goei trainer zeker hé ;-))). Dus merci maat, als coach ben ik ontzettend fier op die prestatie van jou. Denis is een good old time dieselken dat zelden stil valt, hij bereikte de finish na 11u33. Pontje ten slotte is een karakterkereltje en bevestigde die status nog maar eens, na 12u44 was ook voor hem het avontuur voorbij.

Ik denk ook dat dit de eerste keer was dat er zo veel mensen mijn wedstrijd vanop het thuisfront gevolgd hebben, bedankt aan iedereen voor het supporteren de de berichtjes vooraf en achteraf.  En natuurlijk last but not least, the kids, Jarno en Jelle ook voor hun was het een lange dag, ze hebben mij erdoor geschreeuwd en zeker Elske, Love you baby!

Hier nog enkele foto's.
Zo zagen mijn voeten er uit na de wedstrijd.                                               De medaille

Kurt en ikzelf op de finish line party

Bijna ..

Bijna is het zo ver.  Vanavond vertrekken we richting Zuiden van Frankrijk.  In de eerste plaats dank voor alle aanmoedigingen op voorhand.  Op de tweede plaats zou ik zondag natuurlijk ook wel wat aanmoediging kunnen gebruiken.  Je kan de wedstrijd volgen ofwel via mijn blog want Els zal af en toe eens een update doorgeven via Twitter.  Twitter schakelt ook automatisch door naar facebook dus ook daar kan je een beetje volgen.  Wil je echt met je neus op de tussentijden zitten en de vooruitgang zien die ik boek dan moet je naar deze site.  Zoek eerst naar IM France en dan kan je gaan naar tracking an atlete.  Geef startnummer 1818 in en je kan alle tijden zien waar ik al gepasserd ben. 

En nu ga ik echt inpakken, ... oh ja weet iemand wat stresskonijn in't Frans is ?

Race Bike Nice

De fiets is er ook klaar voor.  Dan uiteindelijk toch gekozen voor het traditionele koersstuur met opzetstuur. Lijkt me iets makkelijker voor de afdalingen.  Verder nog extra drinkbushouders gemonteerd achter het zadel om iets "reserve" te hebben. Als versnellingen 52x39 vooraan en achteraan een 12-25. Voor de rest niks speciaals eigenlijk , oh ja buiten dat motorke ....

Race outfit Nice

Nieuwe race outfit, geen geel zwart gedoe meer, maar WIT. 

Cijferen, een weddingsschap en faken

Het aftellen kan nu echt beginnen.  De trainingen zitten er op, the work is done.  Alles zit goed, en dit is iets wat ik zelden verkondig, zowel fysiek als mentaal. Meestal zetten we dan hier wa cijfermaeteriaal neer over de afgelopen maanden.  Dus doen we da maar zeker.

Vanaf januari zijn dit de cijfertjes :

Zwemmen : 186km gedaan in 65 trainingssessies en dat is gem/week 7.45km

Fietsen : 5210km in 89 sessies, gem/week 208km

Lopen : 705km in 65 sessies, gem/week 28.2km

Maar het zijn vooral week 6 tot en met week 3 voor de wedstrijd waar veel in getraind werd.

week/tot tijd/zwem/fiets/loop

week 6 : 19u03 (10-392-41)

week 5 : 17u23 (10-327-40)

week 4 : 13u35 (10-164-62.5)

week 3 : 19u46 (10-447-28)

Ik heb het dit jaar iets anders aangepakt als de voorbije jaren, geleerd uit de fouten zeker.

Ik ben pas vrij laat met de echte lange trainingen (6 weken voor D-day) begonnen vooral omdat ik het daar mentaal zwaar mee heb als ik daar te vroeg mee begin.  Alles wat daarvoor kwam was een voorbereiding op de 4 zwaardere weken hierboven.  Op de trainingsstage was ik goed maar zeker  niet zo goed als de voorgaande jaren, daarna is het alleen maar de goede kant uitgegaan.  Elke week werd ik beter en sterker. Af en toe was er wel eens een fysieke dip maar die werd vrij vlug overwonnen hetgeen erop wees dat het met de recuperatie ook goed zat. 

Het gekke van de hele zaak is dat we nu al bezig zijn met Klagenfurt 2011( zorgen dat we ingeschreven geraken) terwijl Nice 2010 nog moet gedaan worden.  Laat het ons erop houden dat een mens een doel moet hebben in zijn leven.

Misschien ook deze nog, een kleine weddingsschap tussen Els en mezelf.  Omdat ze al zo lang aan't zagen is :-) en ik er niet echt aan trek om eens in Hasselt in de Exquisa te gaan eten  hebben we afgesproken dat als ik mijn beste tijd van 10u56 verbeter we dit gaan doen.  Ik ben er nog niet uit moest ik in de buurt van die tijd komen  ik eventueel een inzinking ga faken of niet ;-) 

In een dip(je)

Man man man, kon het vorige week niet rap genoeg D-day zijn, deze week was het toch andere koek.  Dinsdag nog gaan zwemmen 's morgens maar de rest van de dag futloos, geen kracht, de benen die verschrikkelijk pijn deden, niks nada goesting en moe moe moe.

Gisteren ging het al ietsjes beter en heb dan maar een kort ritje gemaakt van een dikke 40K.  Gevoel was niet slecht maar zeker niks om over naar huis te willen schrijven.  Na de training toch weer dat moe gevoel.  Vandaag wou ik dan nog een laatste lange rit, 100K, doen maar ik verkies het om deze in te korten tot een goeie 2u want wil geen risico nemen nu.  Misschien dat ik er nog een loopje aan vast hang. 

Hij die op zoek is naar dat supergevoel van vorige week groet u

Cyclo Sprint Classic

Ik moet er eigenlijk nog altijd een beetje om lachen.  Deze week stuurde ik Kurt dat het misschien niet zo een goed idee was om deze klassieker te gaan rijden wegens 2 jaar geleden zwaar tegengevallen omdat ze er altijd de steilste hellingen uitkiezen.  Maar Lambrichts bekeek het parcours en de hellingen en zei dat het deze keer anders was en het allemaal redelijk "bekende" klimmetjes waren.  Mij niet gelaten, ik rij ook niet graag dat steile gedoe op maar momenteel in goede vorm en dan mag dat geen probleem zijn.

Dus wij vanmorgen om 8u op weg.  In Hoeselt pikten we in en al direct werd er stevig doorgereden.  te stevig want we haakten af en trokken alleen verder, af en toe wel eens vergezelt van de ene of de andere maar vooral alleen gewoon omdat er heel weinig volk te bespeuren was op het parcours van de 180km.  Eénmaal over de taalgrens begon het te regenen en het stopte pas toen we een paar uur later terug die taalgrens over staken.  Kurt schreeuwde onderweg dat hij NOOIT meer die classic zou rijden want zijn "bekende" hellingen bleken toch niet zo bekend te zijn.  Een klim wordt hier pas als helling gezien als ze  een steile strook van meer dan 10% erin heeft. Dat zegt dus genoeg. Ik had evenwel geen enkel probleem met die steile knikken, de power zat nog steeds in de benen zoveel was zeker.  Ik heb dan ook vaak, heel vaak bijna altijd op kop gereden maar dat is een goede training op zich en in Nice zal ik me ook niet weg kunnen steken. 

Bekijk hier het parcours en je kan dan op de klimmetjes klikken voor de details. De foto hierboven is een profielweergave van het parcours

De wegen die we moesten nemen stamden soms nog uit de tijd van de Romeinen en met de regen werden ze er zeker niet beter berijdbaar door. Wat een smurrie.  Terug richting thuis rijden bleek dan toch wat volk over de kortere afstanden opgedaagd te zijn en na een extra smering van de ketting met energiedrank, helpt echt als ze te droog staat, namen we in Diepenbeek terug de weg naar huis.  Kurt afgezet in Tongeren en thuis aangekomen waren de beentjes  toch blij dat ze na 161km terug vaste grond onder zich voelden. 

Maar nog was de trainingsdag niet voorbij.  Ik had een loopje van 10km gepland na deze rit en vroeg me tijdens het omkleden af of ik het toch niet beter zou inkorten.  Maar ook nu weer stond ik verbaasd van mijn fysieke paraatheid.  Na een dikke halve km kwam ik in een goed tempo en werkte de 10K af zonder al te veel problemen.  Na dik 6u en een half zat de dag er op en eigenlijk was ik daar niet echt kwaad over :-)

Power in de benen

De voorbereiding loopt goed, een goed gevoel, ik voel me elke week sterker worden.  Ik heb blijkbaar de juiste combinatie trainen - rusten gevonden. De trainingen in alle 3 de disciplines lopen als een trein.  Tis niet altijd makkelijk om dan niet te gaan dromen van die of die tijden.  Daar begin ik niet meer aan.  Genieten van deze momenten dat het goed gaat.  De mentale boost die daarbij hoort opsnuiven en verder gebruiken op de momenten dat het effe moeilijker gaat.

Vorige vrijdag tijden gezwommen die ik al een tijdje niet meer op mijn horloge was tegengekomen.  Ook in't lopen bolt het goed, toch mijn zwakste discipline.  Het fietsen gaat super. Zoals gisteren, effe van Diepenbeek tot in Kortessem tegen 50km/u achter een traktor gereden, neen niet volledig in het zog want er hingen 2 zeer lange lage aanhangwagens achter.  Een Cancellarake doen heet dat!  Even er voor nog "met de vingers in de neus" Hallembaye en Muizenberg op gereden, zelfs nog een tandje over achteraan.  Goed gevoel geeft dat, maar toch met de voetjes op de grond blijven want men spot niet met de volledige afstand.  Elke fout wordt genadeloos afgestraft, en dan mag je nog zo sterk aan de start staan dat je de hele wereld aan kan. 

Maar in elk geval met een goed gevoel aan de start staan is altijd beter!

Laatste loodjes

Deze week is de laatste zware trainingsweekweek voor Nice.  De laatste van 4.  Afgelopen week stond de focus wat meer op het lopen en ik moet zeggen dat ik er een goed gevoel aan over hou.  Deze week wordt vooral een fietsweek met zaterdag nog een laatste lange rit van +150.  Hopelijk blijft het weer ons gunstig gezind en anders zal het in de regen worden.

Ik mailde zopas nog naar Norbert en Marc dat ik nog nooit  zo vroeg op voorhand zoveel goesting heb gehad om aan een IM te beginnen.  Is dat een goed teken, het moet wel, een teken dat het zowel fysiek als mentaal goed zit. Een teken dat ik er nu misschien al klaar voor ben ?

Verder worden de plannen voor 2011 al zeer concreet.  Als we ingeschreven geraken zal het Klagenfurt worden.  Voor de 4de maal.  Tis en blijft één van mijn favoriete IM.  Hopelijk mogen Norbert en Marc dan ook eens meeproeven van de sfeer ginder.

Taper

Nu we het in de vorige comments toch even over tapering hebben zal ik voor 't gemak de link hier effe zetten.

De link die Mario Pont doorstuurde is deze

Maar Chuckie V schreef een heel interessante blog over tapering, die kan je hier lezen, vergeet ook niet part 2, 3 ... te lezen.

Taperen voor mezelf is in de 2 laatste weken gewoon bezig blijven en stilletjes het volume naar beneden brengen maar zeker niet stoppen met trainen.  Ik probeer zo veel mogelijk te blijven fietsen en zwemmen maar verminder het lopen tot 2 keer en de laatste week zelfs maar 1 keer. Rustdagen zijn pas voorzien de laatste paar dagen voor de wedstrijd, meestal een reisdag of de dag na de reis om uit te rusten van de trip mocht dat nodig zijn.

Countdown

Het aftellen is nu echt begonnen.  Juni zit al op dag 2.  Binnen 25 dagen is het zo ver.  Hierboven staat nu de foto van mijn allereerste IM finish in Klagenfurt.  De eerste keer is en blijft er ééntje die blijft hangen.  Elke aankomst op de volle afstand heeft wel iets speciaals maar deze zal me toch altijd iets meer bijblijven dan de anderen,... allez voorlopig toch, ge weet nooit wat er nog allemaal gaat komen.

Intussen passeren de trainingen tegen hoge snelheid de revue.  Met af en toe eens een fysieke dip of een mentaal knakje maar tot dusver gaat het goed.  Dus hout vasthouten en op het stokje blijven bijten... en anders, de hulplijnen bellen ;-)