Tis eens wat anders, een triatlon doen met daarin de beklimming van een toch wel legendarische col uit de Tour geschiedenis.De afstanden vallen als je ze zo los van alles bekijkt wel mee maar vergen toch enige uitleg.
1200m zwemmen. Het begin en hetgeen mijn mede zltc’ers toch een beetje de daver op het lijf jaagde. Zwemmen in 17° koude (warme) water is op zich niet erg en Le Lac du Vernay is een groot stuwmeer dus denk je, plaats genoeg. Ja wadde, met 800 gelijk in een groot meer en toch “bataille” hoor.
30K fietsen. Normaal doe je daar zeker geen uur over tenzij je Alpe D’Huez op moet. Meer uitleg moet ik je daar niet bij geven.
7.3K lopen. Ook niet zo lang, een beetje de “De Haan afstand” maar 1850m hoogte en een parcours dat met een flinke bergwandeling kan vergelijken.
Dat was hetgeen we op voorhand wisten en dus maakten we allemaal een pronostiekje van onze tijden, wie kent zichzelf het best ?
De 1200 zwemmeters vielen eigenlijk wel mee. Het was aardig warm buiten + 30° dus was het koude water zeker geen probleem. Enkel de boeien vormden een probleem. Na 500m trek je een 800 koppig veld niet uit elkaar dus was het schoolslag zwemmen in de buurt van de 2 boeien. Ook de laatste 100m was het van datte, deed me denken aan het kanaaltje in Klagenfurt.
Ik kwam als eerste van de club uit het water maar liep langs mijn nieuwe fiets door, herkende hem blijkbaar niet, zodat Filip toch nog voor mij weg was.
In een razende vaart ging het dan richting de klim. Enkele vreselijke valpartijen onderweg gezien maar gelukkig zelf heelhuids aan de voet geraakt waar ik de chrono indrukte. Ik had op maandag al een beklimming gedaan dus wist wel wat me te wachten stond. Veel, heel veel volk ingehaald en het ging goed tot op +/- 3K van het einde. Wind tegen en het inhalen stokte, ik kwam geen trap meer vooruit. Gezwoegd tot boven. Aan het brugje 56’27. Even later hoor ik iemand mijn achternaam roepen, ik schrik me dood, hier boven op deze bergtop, toch nog een bekende ? Neen hoor, het was de heer Velo die een superklim had gereden en langs mij door vloog de wissel in.
Rustig wisselen, op adem komen en dan het goede ritme proberen te vinden. Makkelijk was dat niet de eerste 2k. Bergpaadjes, losse stenen, vooral op en weinig af. 11’ over 2k, vanaf dan ging het beter. +/-1.5K wat vlakkere en beter beloopbare weg en dan een klim van 1k en dan zoef, bergaf naar de finish. Dachten wij. Maar we werden langs de finish door geleid om nog een pittig lusje te maken.
En dan was het leed geleden. Lekker diep geweest zo hoog op een berg en dat had ik nog eens nodig.
Achteraf had ik zo iets van, slechte klim gereden, dat is nikske voor mij die 10% klimmen. Dan bekijk je de uitslag wat nader en merk je toch dat je 9de V bent en een 4de fietstijd in je cat. op de tabellen zet en uiteindelijk een 5de klimtijd (72ste alg). En dan denk ik dat ik niet kan klimmen …
… er was een verschrikkelijk sterke Marco Velo, op het podium als 1ste V2, een Denis die opleeft als hij het hooggebergte ziet, een oude krijger die sterk was en de halve Alp leegdronk na de finish, en een Witse die zichzelf beter dan wie ook kent want hij zat slechts luttele seconden langs zijn voorspelde tijd.
PS : Denis had een doktersbriefje en moest dus niet mee op de foto !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten