Ironman Klagenfurt : “Reine Wahnsinn”

4u15’, neen de GSM trilde niet want ik was al wakker en op. Een klein ontbijtje want veel ging niet naar binnen. Spullen klaar maken en dan vertrekken. Opvallend hoeveel mensen zo’n Ironman ’s morgens om 5 uur al op de been brengt. Bandjes bijgepompt. Drinkbussen op fiets gestoken. En dan naar de start.

Toen het startschot ging zat ik net tot mijn knieën in het water. In tegenstelling tot 2 jaar geleden toen ik bij het vallen van het schot al 100m verder zat dan nu was dit niet echt een in water start vond ik, maar ja, maakt niet uit. Het zwemmen verliep vlot alhoewel de boeien slecht te zien waren. Ook de ingang van het kanaaltje was een beetje gissen hoe je moest zwemmen. De laatste 800m in een smalle beek zwemmen was erger dan de start moet ik zeggen. Swat, na 1hr03 zat de 3.8K er op. Niet slecht, maar ook niet echt goed.

De fiets op en , neen , niet knallen. Gans de 180k heb ik op reserve gereden. Ik had ook geen referentie met voorgaande fietservaringen in wedstrijd, dus easy. Eerste ronde 2hr35 (133) en de 2de 2hr37 (135). Was content en de benen voelden goed aan toen ik begon te lopen.

Ik was niet echt hard van stapel gegaan voor de marathon omdat ik wist dat dit dan misschien mijn doodsteek zou zijn. Ik voelde al vrij snel dat mijn tempo stilletjes zakte. Veel te vlug naar mijn goesting, maar ik had me er eigenlijk wel een beetje op ingesteld. Mirakels bestaan niet, wat ze in Lourdes ook beweren. Na 15K liep ik al aan een tempo van 6’/km. En vanaf km 25 begon ik te wandelen in de bevoorradingen waardoor de km tijden opliepen tot +7’/km. Met nog 6K voor de boeg was ik aan het rekenen geslagen en merkte dat ik zeker niet meer mocht stappen wou ik binnen de 11u finishen. Dus blijven lopen, we want to see you run werd er vrij vaak gezongen langs het parcours als er weer enkele wandelaars afkwamen. Bij mij was het van dan af, keep on running. Met een overschot van iets meer dan 3’ liep ik samen met de kids over de eindmeet.

Conclusie.

Ik wou kost wat kost fit aan de start staan. Niet ziek of gekwetst. Dat is zeker gelukt.
Dan de wedstrijd uitdoen en als het effe kon tussen de 10-11u. Ook deze opdracht is gelukt.

Ik ben dus een tevreden mens ook al was de euforie niet zo groot als toen ik de eerste keer finishte, maar dat is normaal denk ik.

The day after was hard, heel hard, een heel dikke opgezwollen linkerknie + de gebruikelijk pijnlijke spieren maakte ook van deze dag een dag Ironman waardig.

De titel verdient ook een woordje uitleg.

Er logeerde een Duitse triatleet bij ons, Gehrard. Hij werd 4de in de cat. 40-45, zijn broer is professioneel triatleet (doet zondag mee in Lake Placid, Christian Brader). In de loop van de week al een aantal fijne gesprekken gehad met de man.
Dinsdag brachten we onze fietsen in gereedheid voor de terugreis naar huis. Hij vroeg wat er met mijn linkerbeen scheelde want dat was hem nu pas opgevallen. Ik vertelde mijn verhaal. Zijn mond viel open van verbazing, en hij vond amper woorden om zijn respect voor mij uit te drukken, 1 van die woorden was :” Das du das macht is reine wahnsinn, respect man”, waarna hij mij de hand schudde...
Meer heb ik hier niet aan toe te voegen …

Foto’s staan in fotoalbum, met dank aan Helen