Marco Velo en de 10-uren grens !

Zoals in de voorbeschouwing, op deze blog, over de wedstrijd beschreven trok ik met twijfels richting Oostenrijk. Twijfels die zich vooral op het fietsonderdeel toespitsten. Ik zou men ambitie om onder de 10-uren grens te duiken niet kunnen waarmaken. Hierdoor voelde ik me al een tijdje niet zo goed in men vel. De enkele parcoursverkenningen in Oostenrijk zetten deze twijfels zelfs om in zekerheid! Het fietsen liep voor geen meter. Ik raakte de figuurlijke molshoop ternauwernood over. Wilfried reed me op de zwaarste helling, met de vingers in de neus, uit het wiel. Het ging niet eens snel! Ik voelde me nog slechter.
Omdat ik me slecht voel krijg ik meer stress. Omdat ik zenuwachtiger wordt voel ik me nog slechter. Omdat ik me nog slechter… zo kunnen we nog even doorgaan.
Ondertussen moeten mijn reisgezellen mijn klaagzang aanhoren.
Ze zeggen dat het zondag toch wel zal lukken. Ik geloof er niks van!
Ik doe op vrijdag een laatste poging om alsnog een beetje het goede ritme te vinden en fiets nog 85 km op het parcours.
Er is wat beterschap! Doch de beoogde fietstijd van onder 05:30 acht ik onmogelijk. Ik leg me bij de feiten neer en beslis dan maar om deel te nemen zonder tijdsdoel! De juiste ingesteldheid want vanaf dan keert de rust (eindelijk) weer.

Zo rustig dat ik zondagochtend om 04:30 al een stevig ontbijt naar binnen kan werken!! Op naar de start.
Het zwemmen: Zwemmen? Dit had met zwemmen niets meer te maken!
Een veldslag bij het vertrek tot daar aan toe. Maar dan moest de ‘oorlog’ nog beginnen!! De laatste 800m in het veel te smalle kanaal. Volgens mij een IM onwaardig! Ik ‘chipte’ na 1:08:00 en daar kan ik, gezien de omstandigheden, best mee leven!
De wisselzone is voor mij rustig en volledig van outfit wisselen en tegelijkertijd nog wat extra brandstof inslaan.
Benieuwd wat de benen gaan vertellen op de fiets!? Het loopt alleszins een stuk beter dan de voorbije dagen. Op het vlakke word ik regelmatig gepasseerd, bergop kunnen er weinig mij volgen. Dat is een goed teken. Keerpunt halverwege 02:36:00!! Hola, dat opent perspectieven op een fietstijd van 05:15/05:20 want ik rijd nog op reserve. Het blijft ook de tweede ronde even vlot lopen zonder forceren. Ik verbaas mezelf! Ondertussen ben ik goed blijven eten en drinken. Dat zit dus allemaal uitstekend! Fietstijd: 05:15:04.

Alvorens het lopen aan te vatten moet ik toch nog eerst even gebruik maken van de sanitaire faciliteiten…

Ik start de marathon, op de klok staat 06:35:00!
42 km in 03:20:00 dat zou toch moeten kunnen!? Dan realiseer ik me dat de 10u haalbaar is!
De benen voelen aan alsof ik nog niet heb gefietst! Een formidabel gevoel geeft dat! Ik moet intomen of ik loop mijn eerste kms aan 4’. Ik weet dat dit niet kan en zoek een tempo rond 04:35. Het lukt prima om dit vol te houden. Ondertussen dank ik de hemel voor het openzetten van de sluizen. Alhoewel, zoveel moest het ook niet zijn…

Het tempo blijft OK en ik voel me goed maar vanaf km 25 beginnen de bovenbenen te verzuren. De pijn neemt toe en ik begin te vrezen dat krampen me alsnog een halt gaan toeroepen. Maar dat gebeurt niet! Ik laat het tempo de laatste 10km wel een beetje zakken en neem wat meer tijd aan de bevoorradingen want ik heb zelfs wat tijd in reserve om onder de 10u te duiken. Ik vervolledig de marathon in een onverwachte 03:13:37! Hetgeen mijn eindtijd brengt op 09:48:23.

Kon het zelf haast niet geloven toen ik de klok zag bij het overschrijden van de meet!! Daarenboven was de staat van frisheid nog best OK.

Zo scoort ZLTC op zondag 13/07 een mooie 5 op 5! Met andere woorden: nog een dikke proficiat aan Denis, Wilfried, Kurt en Mario!!

Nog even wil ik inpikken op de reactie van Kurt. Hij vindt Klagenfurt beter dan Roth. Als ik dan zeg dat Embrun beter is dan Klagenfurt! Waar wacht iedereen dan nog op om met z’n allen naar Embrun te trekken?? Ik ga dan alvast mee… als begeleider.