De belevenissen van Mario Pont in Roth !

10 dagen voor wedstrjd vertrokken wij naar Roth, kwestie van de vakantie en triathlon te combineren. Aangekomen in Roth was het al gauw duidelijk dat triathlon hier leeft, de straten waren al voorzien van spandoeken en reclame voor het evenement.
Wij hadden gekozen voor een camping dichtbij het parcours, achteraf bleek dit een schot in de roos geweest te zijn.
Door zo vroeg te vertrekken had ik tijd genoeg om alles te gaan verkennen, fietsparcours, zwemstart, enz....
Op deze manier zou ik mijn zenuwen onder controle kunnen houden op de dag van de wedstrijd zelf, het was voor mij de eerste keer en ik wou niks aan het toeval overlaten.
Het fietsparcours bestond uit 2 lussen van 90 Km en ik besloot om het eens te gaan verkennen. In de omschrijving staat dit parcours bekend als een van de snelste ter wereld ( Macca vorig jaar 4hr16) dus wou ik wel even testen hoe snel ik het vond. Wat een raar parcours 4 puisten van 10% , een heel snel stuk in de vallei (gemakkelijk 40+ rijden) en een stukje hoogvlakte waar de wind en het vals plat voor een gedrukt tempo zorgt.
De rest van de eerste week gewoon congé nemen, wat los lopen en het materiaal in orde brengen.
Donderdag voor de wedstrijd zou Kurt aankomen, afspraak was dat hij er tegen de middag zou zijn en dat we zouden gaan fietsen. Plannen zijn er om te veranderen natuurlijk, Kurt had pech onderweg en dat zorgde ervoor dat hij pas 's avonds in Roth was. Dan maar vrijdag een verkorte versie gaan fietsen om toch parcourskennis op te doen.
Vrijdagavond samen met Kurt en Vladka naar de pastaparty waar alles op zijn Duits was, Veel, veel en nog meer eten en drinken van superieure kwaliteit.
Zaterdag stond in het teken van het materiaal binnen brengen en mentaal opgeladen te raken.
Ik heb me snel nog een nieuwe wetsuit aangeschaft omdat mijn surfpak niet voldeed in dit internationaal gezelschap. Superzet achteraf gezien.
D-day:
Afgesproken met Kurt om 4hr45 om samen naar de zwemstart te gaan, de hemelsluizen stonden open en de temperatuur duidde toch een volledige14 graden aan.
Eens het parc fermée binnen werd ik overwelmd door een ongelooflijke spanning die ik niet kon plaatsen, ik kwam om aan te komen en niet om te winnen, maar ja de vlinders zaten in mijn buik en ik kon er weinig aan doen.
Nadat de speaker de ambiance op het niveau wist te brengen van de betere après-ski party ging de wedstrijd van start om 06hr20 voor de pro's, Kurt startte om07hr10 en ik moest om 07hr25 starten.
Nadat ik de eerste pro's uit het water zag komen na 46min, was het mijn beurt.
Het startschot klonk en ik was vertrokken voor een lange training ( gouden raad van nonkel Jimmy).
Na een hondertal meter was ik vrij van mijn wave en kon ik rustig verder zwemmen. Om de 5 min moest ik groepjes achterblijvers van de vorige waves voorbij, buiten een enkele keer dat mijn zwembrilletje afgeslagen werd door een drenkeling (die was precies aan het verzuipen) ging alles prima. Het parcours was gewoon 950m heen 1900m terug en nog een stukje van 950m tot aan de finish.
Ik werd uit het water geholpen door een locale schone en ik keek op mijn horloge, 1hr 02'25" super.
Doordat de hemelsluizen nog steeds open waren besliste ik om met een extra truitje en regenvest te fietsen. Hierdoor duurde de wissel iets langer dan normaal, maar dat zal met worst wezen dacht ik.
Het fietsen in deze omstandigheden was een ware beproeving voor mij, koude en regen voor 180km is geen mentale opkikker tijdens een eerste deelname, maar je moet er iets voor over hebben dacht ik.
Kurt zou ik wel aan de aankomst zien dacht ik, daar hij veel beter fietst en loopt als ik.
Na een eerste ronde afgelegd te hebben aan een behoorllijk gemiddelde van 33+ begon ik te rekenen hoeveel reserve ik aan het inbouwen was voor mijn beoogde eindtijd van 11hr59'59".
De tweede ronde moest ik wat gas terugnemen om een goed gevoel te houden in de benen en mijzelf wat rust te gunnen alvorens aan de marathon te beginnen.
Tijdens één van de beklimmingen stond het publiek , dat talrijk aanwezig was ondanks de regen, zo dicht tegen elkaar dat we op 1 rij naar boven moesten. Dit samen met lekkere loeiharde muziek van AC/DC zorgde voor een onvervalst Tour de France gevoel.
Dan wisselen van fietsen naar lopen, waar een jonge deerne in de tent zelfs mijn voeten afdroogde en mij van nieuwe kousen voorzag en zelfs mijn schoenen aandeed. Over inzet gesproken.
Dan de marathon, de eerste 15km in een gemiddelde van 6min/Km afgewerkt en tot Km 22 ging het goed( nou ja goed) vanaf dan begon ik af te tellen en dat was niet de goede tactiek. De kilometers verliepen moeizaam en de tijd wou ook niet vlotten. Onderweg had ik Kurt gezien en die bleek minder ver weg dan gedacht. Vanaf Km 33 kreeg ik terug de mentale kracht om goed te lopen en vanaf dan ging alles terug redelijk.
De laatste kilometer is echt een eresaluut voor de sport, mensen staan je in dubbele rijen aan te moedigen en dat geeft je vleugels, zeker als ik dan het stadion binnen liep waar ik overwelmd werd door een mix van emoties .
11Hr31'25" stond er op de klok, missie geslaagd en ik was zo blij als een klein kind.
Kurt heb ik niet meer gezien, wel gehoord en mijn vrouw en mijn kindjes heb ik na een tijdje zoeken en telefoneren ook teruggevonden in de menigte.
Al bij al een super ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. De organisatie was van een zeer hoog niveau en de sfeer ondanks het slechte weer super.