TBT : Tilff – Bastogne – Tilff

Voor het eerst in mijn leven zou ik met de fiets de 200K kaap gaan overschrijden. Hoe ik dat ging verteren was een vraagteken ’s morgens rond 7u in Tilff.

Samen met Marco Velo, Denis, Jimmy, Koen en Kurt vertrokken we voor onze “klassieker”.

Kurt staat nu voor eeuwig als mietje in de analen van de club want hij besloot toch maar de 140K te gaan rijden. Dat hij er achteraf sloten van spijt zou van hebben, doet er nu niet meer toe. " A man has got to do, what a man has got to do", dus nogmaal , MIETJE.

Wij dus met z’n 5 verder en het mag gezegd, het waren vooral Koen en Jimmy die de beste papieren leken voor de kunnen leggen. Enfin, tot in Bastogne (+/- 100K) was het leuk fietsen. De volgende 50K, steeds heuvelend, op en af, was het echt uitkijken wanneer de zone van de “côtejes” zou beginnen. Kortom een vervelend stuk.

Na 150K konden we er dan eindelijk aan beginnen. Denis en ikzelf zetten ons op automatische piloot bergop en de anderen probeerden onder mekaar uit wie het eerst zou kraken. Op de “Wannes” trok Marc wel erg sterk door. Tot in’t rood en dat heeft hij geweten want plots op de “Rosier” haalde ik hem bij en een klaagzang van het gaat nie meer en ik zit er door vloog me rond de oren. Ook ikzelf kreeg een klein kloppeke in de laatste 100den meters van deze klim maar zowel de Heer Velo als ikzelf kwamen er terug bovenop.

En maar goed ook want op de licht dalende strook richting La redoute besloot Loix nog eens de benen te testen en gooide ons een serieuze cartouche voor de voeten. Gewoon in’t wiel blijven was al erg genoeg. Hadden we nog wat krachten gespaard om de laatste moeilijke klim van de dag aan te vatten, Jimmy zou die er wel uit krijgen.

La Redoute doet wel pijn na 220K maar eigenlijk viel het nog mee. Nog 1 kleine bult restte ons voordat we ons naar Tilff konden laten freewheelen.

Maar ons Lanzarote tweetal dacht er anders over en die mannen hadden nog wel wat extra op. Ze zijn er klaar voor, zoveel is duidelijk, als je dat nog kan na 230K, chapaeu.
Marc en ikzelf vroegen ons af of wij dat ook zouden kunnen binnen 2 maanden ?

Eénmaal boven de 200K was het wachten tot wanneer ik zou kraken, niet dus bleek achteraf, en dat was zeker een hele opluchting want zo dood als een pier aankomen bevordert natuurlijk de recuperatie niet.

236K en 8hr44’ na ons vertrek stonden we terug aan de auto, gemiddelde van juist 27km/u.

Mijn maag had er genoeg. Een ganse dag op gellekes, repen, peperkoeken, honingkoeken, bananen en energiedrank is niet makkelijk om verwerkt te krijgen. De grote friet ’s avonds nam hij dankbaar aan zodat er toch nog iets te verteren viel.