Het enige echte Lanzarote verhaal (door Jimmy)

Woensdag 24 mei reisden Koen & ik af naar Lanzarote. Haast onmiddellijk bij het uitrijden van de luchthaven wisten we dat dit geen gewone wedstrijd zou worden. Het kale glooiende lavalandschap en de strakke wind die er overal vrij spel heeft, maakten onmiddellijk indruk.
Gelukkig hadden we toen nog geen idee over de moeilijkheidsgraad van de bergen die beklommen moesten worden.
Donderdag werden die eerste indrukken bevestigd. We reden met de fiets La Santa uit om een uurtje te gaan losrijden. We kozen een hellingske uit dat we makkelijk tegen een 25km/u konden oprijden en maakten na 15 km rechtsomkeer. Vanaf toen zakte de moed ons volledig in de schoenen. We moesten haast een ploegentijdrit rijden om tegen de wind in aan 30km/u terug aan ons hotel te geraken. Niet goed voor de moraal 2 dagen voor de wedstrijd.
Vrijdag net voor het inleveren van de fietsen een nieuwe opdoffer. Aangezien het loopparours de kustlijn volgde, ging ik er vooraf vanuit dat het een vrij vlak parcours zou zijn. Weer mis gegokt. Bij een volgende deelname aan zo'n wedstrijd mijn huiswerk toch beter maken!

Ik trok mij op aan de gedachte dat mijn fietsconditie momenteel beter was dan ooit tevoren en dat de zware omstandigheden voor iedereen hetzelfde zouden zijn. Daarbij had ik mij vooraf ook geen druk willen opleggen met onrealistische richttijden te willen nastreven. Pas als het fietsen goed zou meevallen was ik bereid risico's te nemen.

Zo gezegd, zo gedaan stond ik samen met nog 1290 anderen zaterdagmorgen aan de start.
Om 7u stipt weerklonk het startschot en Loixy was weer niet mee zoals gepland. Weeral mijn start gemist! Een brilletje dat enkele keren vol water stond en verschillende keren stoppen maakten dat ik mijn eerste zwemronde niet goed kon afwerken. In de tweede ronde heb ik dan wel wat tijd goed gemaakt en zwom ik bijna een minuut sneller. Halverwege de tweede ronde kreeg ik in de gaten dat ik zij aan zij met Koen zwom. Samen kwamen we na 57 min uit het water. Een slechte wissel en een heel lange wisselzone maakten dat ik na 1u en 5 min op mijn fiets zat. Koen was ondertussen al gaan vliegen.

Na 13km had ik hem echter al te pakken en besloot ik op mijn tempo door te gaan. Koen had blijkbaar een slechte dag. In tegenstelling tot al onze gezamenlijke trainingen kon hij nu niet meeschuiven. Achteraf vertelde hij mij dat hij met erg hoge hartslagen te kampen had en daarom ook niet goed durfde door te gaan. Ook de hellingen waren voor iemand met zijn gewicht te steil. Ikzelf raakte steeds beter en beter op dreef en bleef opschuiven.
Enkel wanneer het in dalende lijn ging en mijn tellertje boven de 55km/u ging, hield ik de benen stil. Geloof mij dat dit op in het eerste deel van het parcours niet makkelijk is.
Iedere keer als ik de benen dan stil hield, vlogen de andere deelnemer mij voorbij aan snelheden van 65km/u. Op de volgende moeilijke strook haalde ik hun dan steeds opnieuw in en zo bleef dat spelletje duren tot halverwege het fietsen. Na 100km begonnen we aan de 2 zwaarste klimmen. De Haria na 105km werd vrij vlot genomen en vanaf dan bleek dat ik de goede strategie had gevolgd met de benen af en toe stil te houden. In de laatste 60km bleef ik deelnemers inhalen die hun eigen waren tegengekomen.

Na 5u40 en een gemiddelde van bijna 33km/u reed ik dan terug de wisselzone in.
Weer 2 x die ellendig lange wisselstrook af en een nieuwe slechte wissel zorgden ervoor dat ik nog eens 8 minuten verloor. Aangezien ik op dat moment bezig was aan een heel sterke race, nam ik mij voor om wat risico’s te nemen. Om 3u20 te lopen op de marathon zou ik omtrent de 50min per ronde van 10.5km moeten lopen. De eerste 5km vlogen voorbij en ik moest mij inhouden om de nog snellere lopers niet proberen te volgen. En na 7km sloeg dan het noodlot toe. Buikkrampen kwamen opzetten en zorgden ervoor dat ik moeilijker en moeilijker mijn tempo kon handhaven. De eerste ronde werkte in nog af aan 49 min, maar amper een kilometer verder waren de buikkrampen niet meer te negeren en moest ik naar de grote toilet. Hier verloor ik weer een 7-tal minuten, maar erger was dat ik vanaf dan geen enkel moment nog soepel gelopen heb. De volgende 30km waren een marteling waarbij de beide dijbenen constant verkrampten.. Iedere bevoorrading heb ik moeten wandelen. De vele aanmoedigingen van mijn supporterslegioen en de andere deelnemers hebben mij geholpen de wedstrijd te beëindigen. Vooral de laatste ronde werd een marteling. Vanaf kilometer 34 verkrampten ook de kuiten. Supercontent was ik dat ik na 10u38min de finishlijn bereikte.
Eens over de lijn werd het dan erg donker. Ondersteund door enkele vrijwilligers werd ik de ziekenboeg ingedragen. Na een infuus, verschillende koude-aanvallen en een weldoende massage mocht ik na een 2-tal uur eindelijk de ziekenboeg verlaten.
In een volgende tent stond een super buffet opgesteld waar terug de nodige krachten werden opgedaan.