Hawaii : No way José !!!

Kwalificatie voor Hawaii lijkt de laatste jaren steeds moeilijker te worden. Steeds snellere tijden worden er op de tabellen gezet. Ik keek de slotverdeling van Klagenfurt eens in. En zette de eerste en de laatste die een trip Hawaii verdiende naast elkaar.

Eerst heb je de categorie, dan de tijd, de plaats die ze behaalden in hun cat.

M-18 * 9:06:14 (1)

M-25 * 8:41:58 (1)
M-25 * 8:50:22 (4)

M-30 * 8:43:15 (1)
M-30 * 9:01:17 (5)

M-35 * 8:55:12 (2)
M-35 * 9:14:06 (16)

M-40 * 9:05:53 (1)
M-40 * 9:28:37 (9)

M-45 * 9:15:47 (1)
M-45 * 9:24:16 (7)

M-50 * 9:18:12 (1)
M-50 * 9:46:29 (3)

M-55 * 10:55:48 (1)

M-60 * 10:57:03 (3)

M-70 * 13:25:45 (1)

Meeste kans dit jaar had je in de cat. M-65 (tss de 65-69jaar) daar was er geen enkele deelnemer. Voor de rest lijken mij dit allemaal supersonische tijden waar wij als “amateurke” enkel van kunnen dromen.

Back to business

Na 9 dagen van rusten, eten en drinken en vooral dus niet trainen vandaag terug de draad opgepikt. Samen met Kurt, Jimmy en Ollie effe kapermolen onveilig gemaakt.

Na 9 dagen van niksdoen bracht de weegschaal mij evenwel goed nieuws vanmorgen. Amper 1 schamel kilootje heeft zich aan mijn lichaam toegevoegd tijdens die rustperiode.

De zwemtraining was ook al een voltrefffer. het ging goed, heel goed zelfs en dat was buiten verwachting. Morgen met Kurtje eens kijken hoe de fietsbenen het stellen en vanaf volgende week start ik terug met lopen.

Adios, olé, nog een beetje van het zonnetje profiteren hé !

Marco Velo en de 10-uren grens !

Zoals in de voorbeschouwing, op deze blog, over de wedstrijd beschreven trok ik met twijfels richting Oostenrijk. Twijfels die zich vooral op het fietsonderdeel toespitsten. Ik zou men ambitie om onder de 10-uren grens te duiken niet kunnen waarmaken. Hierdoor voelde ik me al een tijdje niet zo goed in men vel. De enkele parcoursverkenningen in Oostenrijk zetten deze twijfels zelfs om in zekerheid! Het fietsen liep voor geen meter. Ik raakte de figuurlijke molshoop ternauwernood over. Wilfried reed me op de zwaarste helling, met de vingers in de neus, uit het wiel. Het ging niet eens snel! Ik voelde me nog slechter.
Omdat ik me slecht voel krijg ik meer stress. Omdat ik zenuwachtiger wordt voel ik me nog slechter. Omdat ik me nog slechter… zo kunnen we nog even doorgaan.
Ondertussen moeten mijn reisgezellen mijn klaagzang aanhoren.
Ze zeggen dat het zondag toch wel zal lukken. Ik geloof er niks van!
Ik doe op vrijdag een laatste poging om alsnog een beetje het goede ritme te vinden en fiets nog 85 km op het parcours.
Er is wat beterschap! Doch de beoogde fietstijd van onder 05:30 acht ik onmogelijk. Ik leg me bij de feiten neer en beslis dan maar om deel te nemen zonder tijdsdoel! De juiste ingesteldheid want vanaf dan keert de rust (eindelijk) weer.

Zo rustig dat ik zondagochtend om 04:30 al een stevig ontbijt naar binnen kan werken!! Op naar de start.
Het zwemmen: Zwemmen? Dit had met zwemmen niets meer te maken!
Een veldslag bij het vertrek tot daar aan toe. Maar dan moest de ‘oorlog’ nog beginnen!! De laatste 800m in het veel te smalle kanaal. Volgens mij een IM onwaardig! Ik ‘chipte’ na 1:08:00 en daar kan ik, gezien de omstandigheden, best mee leven!
De wisselzone is voor mij rustig en volledig van outfit wisselen en tegelijkertijd nog wat extra brandstof inslaan.
Benieuwd wat de benen gaan vertellen op de fiets!? Het loopt alleszins een stuk beter dan de voorbije dagen. Op het vlakke word ik regelmatig gepasseerd, bergop kunnen er weinig mij volgen. Dat is een goed teken. Keerpunt halverwege 02:36:00!! Hola, dat opent perspectieven op een fietstijd van 05:15/05:20 want ik rijd nog op reserve. Het blijft ook de tweede ronde even vlot lopen zonder forceren. Ik verbaas mezelf! Ondertussen ben ik goed blijven eten en drinken. Dat zit dus allemaal uitstekend! Fietstijd: 05:15:04.

Alvorens het lopen aan te vatten moet ik toch nog eerst even gebruik maken van de sanitaire faciliteiten…

Ik start de marathon, op de klok staat 06:35:00!
42 km in 03:20:00 dat zou toch moeten kunnen!? Dan realiseer ik me dat de 10u haalbaar is!
De benen voelen aan alsof ik nog niet heb gefietst! Een formidabel gevoel geeft dat! Ik moet intomen of ik loop mijn eerste kms aan 4’. Ik weet dat dit niet kan en zoek een tempo rond 04:35. Het lukt prima om dit vol te houden. Ondertussen dank ik de hemel voor het openzetten van de sluizen. Alhoewel, zoveel moest het ook niet zijn…

Het tempo blijft OK en ik voel me goed maar vanaf km 25 beginnen de bovenbenen te verzuren. De pijn neemt toe en ik begin te vrezen dat krampen me alsnog een halt gaan toeroepen. Maar dat gebeurt niet! Ik laat het tempo de laatste 10km wel een beetje zakken en neem wat meer tijd aan de bevoorradingen want ik heb zelfs wat tijd in reserve om onder de 10u te duiken. Ik vervolledig de marathon in een onverwachte 03:13:37! Hetgeen mijn eindtijd brengt op 09:48:23.

Kon het zelf haast niet geloven toen ik de klok zag bij het overschrijden van de meet!! Daarenboven was de staat van frisheid nog best OK.

Zo scoort ZLTC op zondag 13/07 een mooie 5 op 5! Met andere woorden: nog een dikke proficiat aan Denis, Wilfried, Kurt en Mario!!

Nog even wil ik inpikken op de reactie van Kurt. Hij vindt Klagenfurt beter dan Roth. Als ik dan zeg dat Embrun beter is dan Klagenfurt! Waar wacht iedereen dan nog op om met z’n allen naar Embrun te trekken?? Ik ga dan alvast mee… als begeleider.

Sprokkels !

In eigen land stond gisteren Aarschot geprogrammeerd. Jimmy gaf er de brui aan in't fietsen wegens "no power" in the legs. Luc P., Filip en Robby haalden wel de eindmeet. Beke won eindenlijk nog eens, het zou pas ambetant geweest zijn had hij dat nie gedaan.

IM Lake Placid werd helemaal uitgeregend. Van de eerste tot de laatste minuut. Pontano won en de Duitser Christian Brader werd 4de (zie blog over Klagenfurtwedstrijd). Opvallend. Bjorn Andersson fietst weer de snelste tijd maar loopt zijn marathon in 4hr29'. Ook Desiree Ficker doet 4hr20 over de afsluitende loopproef. Wij hoeven ons dus niet te schamen wanneer we de IM marathon in 4hr30 afwerken.

Cadel Evans op zijn beurt kreeg gisteren enkele seconden aan de gele koersbroek. Hij maakte wel een statement. Kijk eens wat hij onder zijn Yellow jersey draagt.... Een T-shirt met als opschrift "FREE TIBET".

Intussen sprokkel ik de zerodagen bij mekaar. Intussen al 8 stuks op een rij !

Kurt in Roth : Macca, wie ...?

Wat mij betreft was aan de start komen een grotere opgave dit jaar dan de wedstrijd zelf.
Ik zou donderdagmorgen om 5h vertrekken maar woensdag namiddag kreeg ik een niet te harden tandpijn.
Gelukkig nog een bereidwillige tandarts gevonden die tot het besluit kwam dat mijn wijsheidstand er uit moest, op deze manier starten was geen optie volgens haar.
Allé een uurtje later was ik weer enkele grammen lichter om mijn marathon te lopen. Pepper naar Ludo brengen en daar begon het...Ludo zegt: '' tis te hopen dat uwen Opel u weer niet in de steek laat zoals vorig jaar''....2h later (juist achter Keulen) stuurde ik hem een bericht. ''Geloof het of niet maar ik sta langs de kant met mijne godve...kl...en Opel''
Na heel veel heen en weer bellen kon ik om 11h30" dan weer vertrekken, dit keer met een Ford Mondeo...hiep hoi
Aangekomen in Roth stond de pers me voltallig op te wachten, samen met Mario, en begonnen Chris en ik aan onze eerste handtekeningensessie. Chris wou nog even met me op de foto en ik voelde toen zijn hand al beven op mijn schouder. Vanaf toen wist ik dat hij verloren was. Dat hij zo onder de indruk was dat hij na 70 klm, huilend van de angst, van zijn fiets moest had ik niet verwacht.
Hij waarschijnlijk ook niet toen de speaker na 1h11 wakker geschud werd omdat ik eindelijk uit het water kwam. De wisselzone in en warm aandoen: onderhemd, fietstrui korte mouw, overschoentjes, regenvest en nog mouwen mee. Dat nam effe tijd. Fietsen trager dan verwacht door het weer maar heel blij dat het afgelopen was. Vladka wist niet wat ze zag toen ik even bij haar stopte om...op mijn knieën te pissen om daar toch wat warmte in te krijgen.
Het lopen begon na het verplichte bezoek aan mijn favoriete kotje. Weeral 8 min in de wisselzone (nog erger als onze Loix en dat wil al iets zeggen...:) )
Marathon begon goed en eindigde ook goed. Met mijn gekende loopkwaliteiten is 3h54'37" zeker niet slecht.
Dikke proficiat ook aan Mario, eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat hij zo een goede tijd zou neerzetten. Het was trouwens een leuke BBQ samen en de kids en zijn vrouwke moedigde me goed aan in de marathon, had dat wel nodig zo rond 30 klm ( wist toen niet meer of je Kurt met een t of een d schrijft). Verder toch ook weer een bedankt aan mijn vrouwke om me een heel jaar te steunen en dikwijls mee te trainen. De dag zelf heeft ze me ook weer hard aangemoedigd ondanks blauwe lippen... :) (stage gangers begrijpen dit grapje wel).
Ik moet zeggen dat de organisatie OK was maar is toch niet te vergelijken met een Ironman wedstrijd...De details die er in Klagenfurt wel zijn ontbraken soms toch wel...maar allé dat vertel ik nog wel eens tussen pot(ten) en pint(en).

De belevenissen van Mario Pont in Roth !

10 dagen voor wedstrjd vertrokken wij naar Roth, kwestie van de vakantie en triathlon te combineren. Aangekomen in Roth was het al gauw duidelijk dat triathlon hier leeft, de straten waren al voorzien van spandoeken en reclame voor het evenement.
Wij hadden gekozen voor een camping dichtbij het parcours, achteraf bleek dit een schot in de roos geweest te zijn.
Door zo vroeg te vertrekken had ik tijd genoeg om alles te gaan verkennen, fietsparcours, zwemstart, enz....
Op deze manier zou ik mijn zenuwen onder controle kunnen houden op de dag van de wedstrijd zelf, het was voor mij de eerste keer en ik wou niks aan het toeval overlaten.
Het fietsparcours bestond uit 2 lussen van 90 Km en ik besloot om het eens te gaan verkennen. In de omschrijving staat dit parcours bekend als een van de snelste ter wereld ( Macca vorig jaar 4hr16) dus wou ik wel even testen hoe snel ik het vond. Wat een raar parcours 4 puisten van 10% , een heel snel stuk in de vallei (gemakkelijk 40+ rijden) en een stukje hoogvlakte waar de wind en het vals plat voor een gedrukt tempo zorgt.
De rest van de eerste week gewoon congé nemen, wat los lopen en het materiaal in orde brengen.
Donderdag voor de wedstrijd zou Kurt aankomen, afspraak was dat hij er tegen de middag zou zijn en dat we zouden gaan fietsen. Plannen zijn er om te veranderen natuurlijk, Kurt had pech onderweg en dat zorgde ervoor dat hij pas 's avonds in Roth was. Dan maar vrijdag een verkorte versie gaan fietsen om toch parcourskennis op te doen.
Vrijdagavond samen met Kurt en Vladka naar de pastaparty waar alles op zijn Duits was, Veel, veel en nog meer eten en drinken van superieure kwaliteit.
Zaterdag stond in het teken van het materiaal binnen brengen en mentaal opgeladen te raken.
Ik heb me snel nog een nieuwe wetsuit aangeschaft omdat mijn surfpak niet voldeed in dit internationaal gezelschap. Superzet achteraf gezien.
D-day:
Afgesproken met Kurt om 4hr45 om samen naar de zwemstart te gaan, de hemelsluizen stonden open en de temperatuur duidde toch een volledige14 graden aan.
Eens het parc fermée binnen werd ik overwelmd door een ongelooflijke spanning die ik niet kon plaatsen, ik kwam om aan te komen en niet om te winnen, maar ja de vlinders zaten in mijn buik en ik kon er weinig aan doen.
Nadat de speaker de ambiance op het niveau wist te brengen van de betere après-ski party ging de wedstrijd van start om 06hr20 voor de pro's, Kurt startte om07hr10 en ik moest om 07hr25 starten.
Nadat ik de eerste pro's uit het water zag komen na 46min, was het mijn beurt.
Het startschot klonk en ik was vertrokken voor een lange training ( gouden raad van nonkel Jimmy).
Na een hondertal meter was ik vrij van mijn wave en kon ik rustig verder zwemmen. Om de 5 min moest ik groepjes achterblijvers van de vorige waves voorbij, buiten een enkele keer dat mijn zwembrilletje afgeslagen werd door een drenkeling (die was precies aan het verzuipen) ging alles prima. Het parcours was gewoon 950m heen 1900m terug en nog een stukje van 950m tot aan de finish.
Ik werd uit het water geholpen door een locale schone en ik keek op mijn horloge, 1hr 02'25" super.
Doordat de hemelsluizen nog steeds open waren besliste ik om met een extra truitje en regenvest te fietsen. Hierdoor duurde de wissel iets langer dan normaal, maar dat zal met worst wezen dacht ik.
Het fietsen in deze omstandigheden was een ware beproeving voor mij, koude en regen voor 180km is geen mentale opkikker tijdens een eerste deelname, maar je moet er iets voor over hebben dacht ik.
Kurt zou ik wel aan de aankomst zien dacht ik, daar hij veel beter fietst en loopt als ik.
Na een eerste ronde afgelegd te hebben aan een behoorllijk gemiddelde van 33+ begon ik te rekenen hoeveel reserve ik aan het inbouwen was voor mijn beoogde eindtijd van 11hr59'59".
De tweede ronde moest ik wat gas terugnemen om een goed gevoel te houden in de benen en mijzelf wat rust te gunnen alvorens aan de marathon te beginnen.
Tijdens één van de beklimmingen stond het publiek , dat talrijk aanwezig was ondanks de regen, zo dicht tegen elkaar dat we op 1 rij naar boven moesten. Dit samen met lekkere loeiharde muziek van AC/DC zorgde voor een onvervalst Tour de France gevoel.
Dan wisselen van fietsen naar lopen, waar een jonge deerne in de tent zelfs mijn voeten afdroogde en mij van nieuwe kousen voorzag en zelfs mijn schoenen aandeed. Over inzet gesproken.
Dan de marathon, de eerste 15km in een gemiddelde van 6min/Km afgewerkt en tot Km 22 ging het goed( nou ja goed) vanaf dan begon ik af te tellen en dat was niet de goede tactiek. De kilometers verliepen moeizaam en de tijd wou ook niet vlotten. Onderweg had ik Kurt gezien en die bleek minder ver weg dan gedacht. Vanaf Km 33 kreeg ik terug de mentale kracht om goed te lopen en vanaf dan ging alles terug redelijk.
De laatste kilometer is echt een eresaluut voor de sport, mensen staan je in dubbele rijen aan te moedigen en dat geeft je vleugels, zeker als ik dan het stadion binnen liep waar ik overwelmd werd door een mix van emoties .
11Hr31'25" stond er op de klok, missie geslaagd en ik was zo blij als een klein kind.
Kurt heb ik niet meer gezien, wel gehoord en mijn vrouw en mijn kindjes heb ik na een tijdje zoeken en telefoneren ook teruggevonden in de menigte.
Al bij al een super ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. De organisatie was van een zeer hoog niveau en de sfeer ondanks het slechte weer super.

In de krant !

Enkele dagen voor de wedstrijd stond volgend artikel over mij in het Nieuwsblad.

Ironman Klagenfurt : “Reine Wahnsinn”

4u15’, neen de GSM trilde niet want ik was al wakker en op. Een klein ontbijtje want veel ging niet naar binnen. Spullen klaar maken en dan vertrekken. Opvallend hoeveel mensen zo’n Ironman ’s morgens om 5 uur al op de been brengt. Bandjes bijgepompt. Drinkbussen op fiets gestoken. En dan naar de start.

Toen het startschot ging zat ik net tot mijn knieën in het water. In tegenstelling tot 2 jaar geleden toen ik bij het vallen van het schot al 100m verder zat dan nu was dit niet echt een in water start vond ik, maar ja, maakt niet uit. Het zwemmen verliep vlot alhoewel de boeien slecht te zien waren. Ook de ingang van het kanaaltje was een beetje gissen hoe je moest zwemmen. De laatste 800m in een smalle beek zwemmen was erger dan de start moet ik zeggen. Swat, na 1hr03 zat de 3.8K er op. Niet slecht, maar ook niet echt goed.

De fiets op en , neen , niet knallen. Gans de 180k heb ik op reserve gereden. Ik had ook geen referentie met voorgaande fietservaringen in wedstrijd, dus easy. Eerste ronde 2hr35 (133) en de 2de 2hr37 (135). Was content en de benen voelden goed aan toen ik begon te lopen.

Ik was niet echt hard van stapel gegaan voor de marathon omdat ik wist dat dit dan misschien mijn doodsteek zou zijn. Ik voelde al vrij snel dat mijn tempo stilletjes zakte. Veel te vlug naar mijn goesting, maar ik had me er eigenlijk wel een beetje op ingesteld. Mirakels bestaan niet, wat ze in Lourdes ook beweren. Na 15K liep ik al aan een tempo van 6’/km. En vanaf km 25 begon ik te wandelen in de bevoorradingen waardoor de km tijden opliepen tot +7’/km. Met nog 6K voor de boeg was ik aan het rekenen geslagen en merkte dat ik zeker niet meer mocht stappen wou ik binnen de 11u finishen. Dus blijven lopen, we want to see you run werd er vrij vaak gezongen langs het parcours als er weer enkele wandelaars afkwamen. Bij mij was het van dan af, keep on running. Met een overschot van iets meer dan 3’ liep ik samen met de kids over de eindmeet.

Conclusie.

Ik wou kost wat kost fit aan de start staan. Niet ziek of gekwetst. Dat is zeker gelukt.
Dan de wedstrijd uitdoen en als het effe kon tussen de 10-11u. Ook deze opdracht is gelukt.

Ik ben dus een tevreden mens ook al was de euforie niet zo groot als toen ik de eerste keer finishte, maar dat is normaal denk ik.

The day after was hard, heel hard, een heel dikke opgezwollen linkerknie + de gebruikelijk pijnlijke spieren maakte ook van deze dag een dag Ironman waardig.

De titel verdient ook een woordje uitleg.

Er logeerde een Duitse triatleet bij ons, Gehrard. Hij werd 4de in de cat. 40-45, zijn broer is professioneel triatleet (doet zondag mee in Lake Placid, Christian Brader). In de loop van de week al een aantal fijne gesprekken gehad met de man.
Dinsdag brachten we onze fietsen in gereedheid voor de terugreis naar huis. Hij vroeg wat er met mijn linkerbeen scheelde want dat was hem nu pas opgevallen. Ik vertelde mijn verhaal. Zijn mond viel open van verbazing, en hij vond amper woorden om zijn respect voor mij uit te drukken, 1 van die woorden was :” Das du das macht is reine wahnsinn, respect man”, waarna hij mij de hand schudde...
Meer heb ik hier niet aan toe te voegen …

Foto’s staan in fotoalbum, met dank aan Helen

It's all up to you !

Toch wel weer verbazingwekkend nieuws vanuit Frankfurt.

Normann Stadler has to cancel IRONMAN Frankfurt because of illness:“I absolutely wanted to participate, but the doctors forbade it.”
Eddy zal dus 1 plaatsje opschuiven !

Voor mij zitten de trainingen op Belgische bodem erop. Vandaag nog 40' gezwommen, 72K bike en 8K gelopen. De 2 wespen die onderweg mijn nek en hoofd aanvielen hebben hun gif, angel en leven erbij gelaten. They rest in peace of pieces, zoals ge wilt.
Morgenavond reizen we af naar Klagenfurt. In tegenstelling tot vorig jaar heb ik er zin in en is alle materiaal en alles wat voeding betreft in orde.

Misschien voor de mensen die op het thuisfront de wedstrijd via internet willen volgen onze nummers.

Denis : Nr. 505
Wilfried : Nr. 1347
Marc : Nr .2284

Vanaf nu staan de comments ook terug open. Ze komen dus direct op het net. Deze blog ligt dus nu in jullie handen. Maak er iets moois van met aanmoedigingen en flauwe grappen en …. Zodat ik dit achteraf nog eens kan lezen en dan met plezier kan terugdenken aan alles wat nog komen gaat.

Witse, hou ze in de gaten.

Het Laatste Oordeel over Klagenfurt deel 2

HET LAATSTE OORDEEL ...

Volgens Wilfried

De weg naar Klagenfurt 2008 was lang en moeilijk. Vooral de winter was mij niet gunstig gezind. Veel kwetsuren en dat vooral in’t lopen waardoor ik bijna niet aan lopen toekwam de eerste 3 maanden van het jaar. Ik geraakte in paniek, zag het niet meer zitten. Dankzij enkele raken commentaren op één van die blogs ben ik beginnen nadenken. Ik moest het plezier terugvinden in de triatlon want zoals ik bezig was kon het niet verder. Vanaf april heb ik dan de knop omgedraaid. Iets minder fanatiek als andere jaren ging ik terug aan de slag. Op mijn manier. Ik kieperde alles wat ik op papier had staan in de vuilbak en vertrok met een nieuwe propere lei. Ik heb me sindsdien rot geamuseerd en me op geen enkel moment nog zorgen gemaakt over mijn conditie. Die kwam wel en inderdaad. Ik sta er, op een dikke week voor D-day. Voor het eerst kan en mag ik zeggen dat ik er klaar voor ben.

Wat het gaat worden weet ik niet. Ik wil vooral op een deftige manier de finish halen en als het effe kan tussen de 10-11hr.
Hoe dat verdeling per discipline eruit zal zien ? Swim +/- 1hr * bike 5hr10-5hr20 en het lopen 4hr-4hr20.

Wat de andere twee zielsgenoten betreft. Marc zal zeker een sterke marathon lopen en flirten met de 10hr grens. En Denis, dat is een echte diesel, eenmaal die op gang is valt die amper nog stil. Ik zie ons dan ook dicht in mekaars buurt eindigen. In welke volgorde ?????

Wat de mannen van Roth betreft. Pontje is realist en slim genoeg om geen gekke dingen te doen en zijn eigen tempo aan te houden. Kurt heeft de beste conditie sinds jaren. Ik ben benieuwd wat voor tijd er uit de bus zal komen.

En voor de rest, alleen het telefoonnummer van Pontje ontbreekt mij nog !!!!!

Het Laatste Oordeel over Klagenfurt

HET LAATSTE OORDEEL ...

Volgens MARCO VELO

Zoals het spreekwoord zegt: het (on)geluk zit in een klein hoekje!!
Donderdagavond bij het binnengaan van het zwembad een banale uitschuiver gemaakt met een zere teen tot gevolg. De ernst van de zaak werd pas ’s anderendaags bij het ontwaken echt duidelijk. De teen in kwestie vertoonde vooral alle donkere kleuren van de regenboog en elk contact met de grond deed ontzettend pijn. Op korte termijn stond al zeker mijn deelname aan de Bilzen Run op de helling en de schrik zat er meteen in dat dit verstrekkender gevolgen kon hebben… Dit maar om aan te geven hoe snel een maandenlange voorbereiding in duigen kan vallen.
Om een lang verhaal kort te maken: Ik heb de Bilzen Run meegelopen! Wat voor mij de hoogmis van het loopjaar wil ik niet missen! Ik heb er samen met wat tape en enkele pijnstillers toch wat pijn voor over gehad om de finish te halen. Het werd ondanks de pijn een goede test in de laatste rechte lijn naar Oostenrijk…

Toen ik mij een jaar geleden inschreef voor Klagenfurt was de ambitie en de opdracht duidelijk: finishen alleen zou niet voldoende zijn het zou een snelle tijd (lees minder dan 10:00u) worden. Om dit te realiseren was de opdracht: opnieuw het vormpeil van mijn Embrun-triatlon bereiken.
In dit opzet ben ik echter niet geslaagd en zal de ambitie moeten bijgesteld worden!
Zorgenkind wat dit betreft is vreemd genoeg het fietsen! Met nochtans meer dan 7.000km op de teller wil dit onderdeel niet vlotten. Meerdere keren heb ik dit jaar tijdens het fietsen rake klappen moeten incasseren oa tijdens TBT. Erger nog waren de mokerslagen die ik moest verwerken bij het klimmen op flanken van de Ventoux. In principe mijn terrein bij uitstek!!
Tekenend was ook de ‘slechts’ 90° fietstijd tijdens de
½ triatlon van Leuven (op 180 deelnemers).
Vermits het fietsen de ‘sleutel’ is van de volledige triatlon zal ik in dit onderdeel dus zeer voorzichtig moeten zijn en zeker niet kost wat kost een snelle tijd willen nastreven.
Het zal, wat mij betreft, belangrijk zijn om zo fris mogelijk aan het lopen te beginnen om mijn sterkste onderdeel ten volle te kunnen uitspelen. Ik hoop hier te kunnen rekenen op mijn relatief hoge basissnelheid. In die zin was mijn deelname in Bilzen alsnog een mooie opsteker! 11° in 1:18:54 op een zwaar parcours met veel wind.
Wat het zwemmen betreft heb ik alleen de halve van Leuven als referentie. Daar was dit onderdeel, gezien mijn zwemkwaliteiten, goed te noemen. Voor mij is deze discipline vooral overleven in de massa.

Prognoses maken wat eindtijd betreft heeft verder weinig zin.
Onder 10:00u lijkt me niet meer haalbaar (jammer voor de pronostiekers op deze blog). Daarenboven is ook het weer nog eens een onzekere en bepalende factor. Een beetje als ploegmaat Mario A. zal ik een temperatuur boven de dertig graden waarschijnlijk niet overleven (dit ‘overleven’ is hopelijk figuurlijk te nemen…)

Wat de prestaties van de overige ZLTC-ers betreft.
Met Kurt en Mario heb ik weinig getraind en op hen heb ik bijgevolg weinig zicht. Ik wens hen in ieder geval heel veel succes in Roth!!!

Mijn twee Klagenfurt maatjes heb ik bezig gezien op en rond de Ventoux. Beiden hebben indruk gemaakt en zijn zeer goed bezig!! Dus ook over dat pronostiekje over de volgorde van onze aankomsten zou ik nog maar eens goed nadenken.

Ik hoop dat we alle vijf goed en wel de finish bereiken!!
En wat Klagenfurt betreft zou me dat niet verwonderen mochten we dat met z’n drieën gelijk doen! Zou dat niet knap zijn!!

NATIONAAL KAMPIOENSCHAP LANGE AFSTAND IN BRASSCHAAT door Denis

Ondanks de afwezigheid van de gedoodverfde favoriet (Kurt L.) die alles op alles zet op Roth (Macca, bij deze ben jij gewaarschuwd), ben ik er toch niet in geslaagd om de titel te grijpen. Waarschijnlijk zat de ¾ van Stein nog in de benen.
Neen, even serieus nu. Het was inderdaad de tweede lange afstand op een week tijd en de allerlaatste test (prikkel) voor Klagenfurt. Ook na afloop van deze wedstrijd was ik tevreden. Ik was goed hersteld van Stein en ik kon met een behoorlijke gemiddelde hartslag toch een redelijke snelheid halen op de fiets en tijdens het lopen. Dit resulteerde uiteindelijk in een verbetering van meer dan 10 minuten t.o.v. mijn laatste deelname in 2006.
Karla, geveld door het griepvirus, besloot toch maar thuis te blijven en ik zakte dus alleen af naar Brasschaat. Ik deel graag alles met Karla, maar ditmaal hoop ik toch dat ze haar ziektekiemen voor zich heeft gehouden. Tot nu toe voel ik mij nog goed (hout vast houden….). Ter plekke kwam ik nog een paar oude bekenden tegen, o.a. een medestudent van de militaire school en collega piloot van Mario en natuurlijk de ZLTC’er die altijd en overal meedoet; Robby.
Wat het zwemmen betreft, het was al lang geleden dat ik nog zo een pak rammel heb gekregen in het water. Het heeft tot aan het begin van de tweede ronde geduurd vooraleer de relatieve kalmte rondom mij was teruggekeerd. Ik was dan ook een beetje ontgoocheld van mijn tijd, maar het gevoel was OK en dat is wat telt voor mij.
Het parcours van het fietsen is niet echt geschikt voor een niet stayer wedstrijd met zoveel deelnemers. De combinatie van meer dan 400 starters met smalle, bochtige wegen en de verplichting om rechts te rijden gaan niet samen. Maar goed, ik ontsnapte aan de penaliteiten en kon ondanks de wind toch nog meer dan 35 per uur gemiddeld fietsen. Ik moet wel toegeven dat de wind in de meeste open vlakten in het voordeel blies.
Het loopparcours is wel veranderd ten opzichte van mijn vorige deelname in 2006. Nu moet er ¾ ronde op een atletiekpiste gelopen worden, waar je ook een gekleurde elastiek krijgt om te kunnen herkennen in welke ronde je loopt. Als ik terugkijk naar de tijden per ronde, moet ik zeggen dat ik vrij constant heb kunnen lopen. Alleen in de laatste ronde heb ik wat terrein prijs gegeven en dat voelde ik ook. Misschien iets te weinig suiker de eerste 15 km?? Opmerkelijk tijdens het lopen was de aanwezigheid van Pontje als supporter. Hij was met de fiets van Tongeren gekomen en vervulde de perfecte rol van supporter, waarvoor dank.
Al bij al zou ik zeggen; mooie wedstrijd. Vooral het loopparcours loont de moeite. Het is volledig in de schaduw en de supporters zijn nooit ver weg. Ook als je je partner en kinderen wil meebrengen, is Brasschaat ideaal. Er is een mooie speeltuin, waar ook Pontje blijkbaar plezier heeft beleefd. Militairen zijn nu eenmaal grote kinderen!

Het Laatste Oordeel

HET LAATSTE OORDEEL ...

Volgens PONTJE

Wel ik denk dat ik mijn ding gedaan heb om zo goed mogelijk voorbereid aan de start te komen in Roth.De conditie zit wel snor, alleen is dit voor mij allemaal nieuw en is enige voorzichtigheid geboden.
Jimmy heeft me de goede raad gegeven om D-Day als een lange duurtraining op te vatten, wat ik bij deze dan ook ga proberen. Het feit dat Kurt voor mij mag starten is goed dan is er iemand aan de finish die ik ken tenzij ik op hem moet wachten, je weet maar nooit. Kurt we gaan er een lap op geven , jij pakt Macca dan pak ik Sindballe. Wie weet krijgen we Van Vlerken dan als dessert.
Morituri te salutant, laat ons met z'n allen genieten van D-Day en diegene die het eerst een SMS kan sturen van aan de finish naar de tegenpartij (Roth-Klagenfurt) krijgt van mij een BAKSKE NAAR KEUZE !!!