Morgen sta ik aan de start van mijn enigste wedstrijd in de voorbereiding op Klagenfurt. De halve van Leuven. Wat ik er van verwacht. Eigenlijk niet veel. De conditie is de laatste weken wel in stijgende lijn aan het gaan maar zeker niet van het niveau van vorig jaar en laat staan van dat van 2 jaar terug.
Zwemmen is in de Plas in Rotselaar waar ook het zwemmen van Aarschot doorgaat. Ik heb daar nog geen enkele keer een goede zwembeurt afgeleverd. Maar beter daar dan in de vaart in Leuven want ik heb liever geen bacterie in mijn lichaam naderhand.
Volgens de mannen die vorig jaar deelnamen zijn er 2 klimmetjes per ronde in het fietsen. Voor de rest is het vrij vlak. We zullen eens zien welk fietsniveau we kunnen tentoonspreiden.
Het lopen is maar 18K en dat is meegenomen. Want dat is nu net het onderdeel waar het dit jaar voor een groot stuk is misgelopen door aanslepende blessures.
Ik stel geen doelen of tijden, we zullen morgenavond wel zien wat het geweest is en of we tevreden kunnen terugblikken op de wedstrijd.
zaterdag 31 mei 2008
vrijdag 30 mei 2008
Koen Deceuster vertelt zijn Lanzarote verhaal
Zaterdagmorgen om 3h30 loopt de wekker af. D-day is aangebroken, hier heb ik vanaf januari naar toegewerkt. Na het laatste pastaontbijt voor enige tijd nog even checken of we alles hebben en dan naar de bus die ons om 4h30 naar de startplaats zal brengen.
In Puerto Del Carmen aangekomen gaan we eerst onze fiets controleren de nodige voeding/drank aanbrengen en klaar zijn. Inmiddels blijkt de tijd te vliegen en voor we er erg in hebben is het tijd om ons naar het strand te begeven waar de start zal plaats vinden.
Even nog wat loszwemmen en rond 6h45 begeef ik me naar de startbox, hier hebben we de keuze uit een snelle box (zwemtijd sneller dan 65') of een trage box. Terwijl ik daar sta te wachten passeert Bert Jamaer en stop nog even om te vragen het met mij is en dat hij verrast is mij hier te zien. Na een korte babbel gaat hij door want hij start bij de PRO en deze staan nog een box voor ons.
Om stipt 7uur wordt de race op gang geschoten, zo snel mogelijk het water in om 2 rondes te zwemmen, ik opteer ervoor om aan de buitenkant te zwemmen zodat ik kan doorzwemmen. Aangezien ik geen horloge aan heb weet ik dus niet hoeveel ik gedaan heb over de eerste ronde als ik het strand terug oploop maar het gevoel zit wel goed, vanop het strand terug de zee in voor de 2e ronde. Halverwege de 2e ronde, zie ik ineens een zwemmer met een techniek langs me zwemmen die me zeer bekend voor komt en jawel hoor, het is Jimmy, degene waar ik de laatste maanden veel mee samen heb liggen rond fietsen. Ik kom net voor Jimmy terug op het strand en loop snel naar de wisselzone die toch wel een paar honderd meter verder ligt.
In de wisselzone aangekomen moet je zelf je fietszak van de rek nemen en dan door naar de omkleedtent. Het omkleden gaat vrij vlot en vijf minuten later zit ik op om fiets.
Ik merk dadelijk als ik begin te fietsen dat mijn hartslag de hoogte inschiet, nu denk ik dat is normaal, lichtjes bergop wegrijden die zal dadelijk wel zakken. Maar helaas na enkele kilometers is hij nog steeds hoog, dus neem ik wijselijk wat gas terug. Na ongeveer 13 kilometer zie ik dan Jimmy voorbij vliegen, dit is de moment om terug een versnelling hoger te gaan en mee te schuiven maar de hartslag beslist er anders over. Wijselijk laat ik het tempo maar terug zakken want het is nog een lange rit en het parkoers in combinatie met de wind zal het niet makkelijker maker. Als ik uiteindelijk aan de eerste serieuze helling van de dag begin is het voor mij wel heel duidelijk, dit zijn benen waar ik echt niet zat op te wachten vandaag, het zal een lange weg worden. De ene na de andere komt mij voorbij gevlogen als of het niets is. Bergop sta ik bijna stil, met momenten gaat het nog amper 8 km per uur. Op die moment begint de gedachte te spelen van hoe ga ik dit ooit uitdoen, windop (snelheden wind tot rond de 40km/h) fietsen is stampen om met moeite rond de 12 km per uur te rijden. Na honderd dertig kilometer is het zelfs zo erg dat ik een eerste keer voet aan de grond want ik zie ik het even niet meer zitten. Na aanmoedigen van enkele andere deelnemers besluit ik toch door te gaan, enkele kilometers verder hou toch nog evenhalt om dan toch maar te besluiten van we rijden rustig naar de wisselzone en zien dan wel. Groot is mijn verwondering als een oude bekende die ik hier op wedstrijden steeds tegenkom me pas op km 140 passeert. Gelukkig voor mij is de laatste 12 km grotendeels wind af en na 6h40 kom ik terug in het fietsenpark binnen. Eigenlijk minstens 40' langer dan vooropgesteld. Tijdens het binnenrijden kruiste ik Jimmy die bijna zijn 1ste loopronde er had opzitten.
Ik wandel rustig naar de plaats waar mijn fiets moet staan, wisselrustig van tenue en besluit om aan de marathon te beginnen met het gedachte van we zien wel, desnoods doen we er 6 uur over.
Groot is mijn verbazing dan ook dat ik vrij gemakkelijk loop en dat ik perfect mijn voorziene pols loop. Na de eerste ronde die ik rond de 56' loop zie ik het weer helemaal zitten en ga ik dan ook trachten zo lang mogelijk te blijven lopen. De twee daarop volgende ronden verlopen volgens wens, bij elke bevoording drank nemen en elke vijf kilometer nog een squeezy binnen en dan ga ik da laatste ronde in, nu besluit ik toch om bij elke bevoording de tijd te nemen om al stappend rustig cola te drinken zodat we zeker de meet halen. Na 3h52 zit de marathon erop en loop ik over de meet. Samen met de wisseltijden erbij kom ik na 11h38 als 366ste binnen. Moe, lichtjes ontevreden over de fietsproef maar toch.
Na de aankomst kan je dadelijk aan een baxter om de recuperatie te bevorderen, van de baxter gaat het naar kine om los te masseren en vandaar naar de eettent om wat te gaan eten.
Omstreeks 10h00 komen Jimmy en ik dan terug aan op onze verblijfplaats Club La Santa waar nog een heerlijke friet met een goed stuk vlees staat te wachten als afsluiter van deze vermoeiende dag.
Nu enkele dagen later, is mijn ontgoocheling van de slechte fietsproef weg. Daarom ook dat ik volgend jaar terug ga naar Lanzarote om de race voor een tweede keer te rijden. Enkel mijn kompaan nog zover krijgen en we zijn weer vertrokken voor leuke trainingen.
Tot slot toch nog even enkele mensen bedanken, voor eerst mijn vrouwke Els en dochter Silke die mij door de vele trainingen regelmatig hebben moeten missen. En onze begeleiding ter plaatse zijn Denise, Danny, Ghilain en Vera merci.
Koen
In Puerto Del Carmen aangekomen gaan we eerst onze fiets controleren de nodige voeding/drank aanbrengen en klaar zijn. Inmiddels blijkt de tijd te vliegen en voor we er erg in hebben is het tijd om ons naar het strand te begeven waar de start zal plaats vinden.
Even nog wat loszwemmen en rond 6h45 begeef ik me naar de startbox, hier hebben we de keuze uit een snelle box (zwemtijd sneller dan 65') of een trage box. Terwijl ik daar sta te wachten passeert Bert Jamaer en stop nog even om te vragen het met mij is en dat hij verrast is mij hier te zien. Na een korte babbel gaat hij door want hij start bij de PRO en deze staan nog een box voor ons.
Om stipt 7uur wordt de race op gang geschoten, zo snel mogelijk het water in om 2 rondes te zwemmen, ik opteer ervoor om aan de buitenkant te zwemmen zodat ik kan doorzwemmen. Aangezien ik geen horloge aan heb weet ik dus niet hoeveel ik gedaan heb over de eerste ronde als ik het strand terug oploop maar het gevoel zit wel goed, vanop het strand terug de zee in voor de 2e ronde. Halverwege de 2e ronde, zie ik ineens een zwemmer met een techniek langs me zwemmen die me zeer bekend voor komt en jawel hoor, het is Jimmy, degene waar ik de laatste maanden veel mee samen heb liggen rond fietsen. Ik kom net voor Jimmy terug op het strand en loop snel naar de wisselzone die toch wel een paar honderd meter verder ligt.
In de wisselzone aangekomen moet je zelf je fietszak van de rek nemen en dan door naar de omkleedtent. Het omkleden gaat vrij vlot en vijf minuten later zit ik op om fiets.
Ik merk dadelijk als ik begin te fietsen dat mijn hartslag de hoogte inschiet, nu denk ik dat is normaal, lichtjes bergop wegrijden die zal dadelijk wel zakken. Maar helaas na enkele kilometers is hij nog steeds hoog, dus neem ik wijselijk wat gas terug. Na ongeveer 13 kilometer zie ik dan Jimmy voorbij vliegen, dit is de moment om terug een versnelling hoger te gaan en mee te schuiven maar de hartslag beslist er anders over. Wijselijk laat ik het tempo maar terug zakken want het is nog een lange rit en het parkoers in combinatie met de wind zal het niet makkelijker maker. Als ik uiteindelijk aan de eerste serieuze helling van de dag begin is het voor mij wel heel duidelijk, dit zijn benen waar ik echt niet zat op te wachten vandaag, het zal een lange weg worden. De ene na de andere komt mij voorbij gevlogen als of het niets is. Bergop sta ik bijna stil, met momenten gaat het nog amper 8 km per uur. Op die moment begint de gedachte te spelen van hoe ga ik dit ooit uitdoen, windop (snelheden wind tot rond de 40km/h) fietsen is stampen om met moeite rond de 12 km per uur te rijden. Na honderd dertig kilometer is het zelfs zo erg dat ik een eerste keer voet aan de grond want ik zie ik het even niet meer zitten. Na aanmoedigen van enkele andere deelnemers besluit ik toch door te gaan, enkele kilometers verder hou toch nog evenhalt om dan toch maar te besluiten van we rijden rustig naar de wisselzone en zien dan wel. Groot is mijn verwondering als een oude bekende die ik hier op wedstrijden steeds tegenkom me pas op km 140 passeert. Gelukkig voor mij is de laatste 12 km grotendeels wind af en na 6h40 kom ik terug in het fietsenpark binnen. Eigenlijk minstens 40' langer dan vooropgesteld. Tijdens het binnenrijden kruiste ik Jimmy die bijna zijn 1ste loopronde er had opzitten.
Ik wandel rustig naar de plaats waar mijn fiets moet staan, wisselrustig van tenue en besluit om aan de marathon te beginnen met het gedachte van we zien wel, desnoods doen we er 6 uur over.
Groot is mijn verbazing dan ook dat ik vrij gemakkelijk loop en dat ik perfect mijn voorziene pols loop. Na de eerste ronde die ik rond de 56' loop zie ik het weer helemaal zitten en ga ik dan ook trachten zo lang mogelijk te blijven lopen. De twee daarop volgende ronden verlopen volgens wens, bij elke bevoording drank nemen en elke vijf kilometer nog een squeezy binnen en dan ga ik da laatste ronde in, nu besluit ik toch om bij elke bevoording de tijd te nemen om al stappend rustig cola te drinken zodat we zeker de meet halen. Na 3h52 zit de marathon erop en loop ik over de meet. Samen met de wisseltijden erbij kom ik na 11h38 als 366ste binnen. Moe, lichtjes ontevreden over de fietsproef maar toch.
Na de aankomst kan je dadelijk aan een baxter om de recuperatie te bevorderen, van de baxter gaat het naar kine om los te masseren en vandaar naar de eettent om wat te gaan eten.
Omstreeks 10h00 komen Jimmy en ik dan terug aan op onze verblijfplaats Club La Santa waar nog een heerlijke friet met een goed stuk vlees staat te wachten als afsluiter van deze vermoeiende dag.
Nu enkele dagen later, is mijn ontgoocheling van de slechte fietsproef weg. Daarom ook dat ik volgend jaar terug ga naar Lanzarote om de race voor een tweede keer te rijden. Enkel mijn kompaan nog zover krijgen en we zijn weer vertrokken voor leuke trainingen.
Tot slot toch nog even enkele mensen bedanken, voor eerst mijn vrouwke Els en dochter Silke die mij door de vele trainingen regelmatig hebben moeten missen. En onze begeleiding ter plaatse zijn Denise, Danny, Ghilain en Vera merci.
Koen
woensdag 28 mei 2008
When I am ....66
Zondag gingen Kurt en ik nog eens een keertje samen met de fiets op pad. Een uurtje of 3 zou het worden waarna hij richting zijn ouders reed en ikke terug naar huis want moest namiddag werken. We reden richting Terlamen, om de kilometer namen we over van mekaar, we reden een strak tempo. Eenmaal rond het voormalige F1 circuit getoerd was het wind tegen tot in Lanaken. Opnieuw hetzelfde principe als voorheen, om de km overnemen. we reden 33-34km/u tegen de wind in en op den duur hadden we een heel peletonnetje in ons wiel hangen. Ik schat een man of 10.De eerste sluis komt eraan en enkelen voelen zich geroepen om er eens stevig tegenaan te gaan. Uiteindelijk trekt een wat ouder ogende man goed door en ook verder langs het jaagpad weet hij 37-38km/u te rijden. Eénmaal boven in Diepenbeek blijven van ons peletonnetje nog enkel de "oudere" man en Kurt en ikzelf over. De meneer komt naast ons fietsen en mompelt met een tandenloze mond iets van waar zijn jullie en ik ben van Heusden en wat denkt ge hoe oud dat ik ben. Wij ????? 60 ????
Hij, 66 !!!
dinsdag 27 mei 2008
Het enige echte Lanzarote verhaal (door Jimmy)
Woensdag 24 mei reisden Koen & ik af naar Lanzarote. Haast onmiddellijk bij het uitrijden van de luchthaven wisten we dat dit geen gewone wedstrijd zou worden. Het kale glooiende lavalandschap en de strakke wind die er overal vrij spel heeft, maakten onmiddellijk indruk.
Gelukkig hadden we toen nog geen idee over de moeilijkheidsgraad van de bergen die beklommen moesten worden.
Donderdag werden die eerste indrukken bevestigd. We reden met de fiets La Santa uit om een uurtje te gaan losrijden. We kozen een hellingske uit dat we makkelijk tegen een 25km/u konden oprijden en maakten na 15 km rechtsomkeer. Vanaf toen zakte de moed ons volledig in de schoenen. We moesten haast een ploegentijdrit rijden om tegen de wind in aan 30km/u terug aan ons hotel te geraken. Niet goed voor de moraal 2 dagen voor de wedstrijd.
Vrijdag net voor het inleveren van de fietsen een nieuwe opdoffer. Aangezien het loopparours de kustlijn volgde, ging ik er vooraf vanuit dat het een vrij vlak parcours zou zijn. Weer mis gegokt. Bij een volgende deelname aan zo'n wedstrijd mijn huiswerk toch beter maken!
Ik trok mij op aan de gedachte dat mijn fietsconditie momenteel beter was dan ooit tevoren en dat de zware omstandigheden voor iedereen hetzelfde zouden zijn. Daarbij had ik mij vooraf ook geen druk willen opleggen met onrealistische richttijden te willen nastreven. Pas als het fietsen goed zou meevallen was ik bereid risico's te nemen.
Zo gezegd, zo gedaan stond ik samen met nog 1290 anderen zaterdagmorgen aan de start.
Om 7u stipt weerklonk het startschot en Loixy was weer niet mee zoals gepland. Weeral mijn start gemist! Een brilletje dat enkele keren vol water stond en verschillende keren stoppen maakten dat ik mijn eerste zwemronde niet goed kon afwerken. In de tweede ronde heb ik dan wel wat tijd goed gemaakt en zwom ik bijna een minuut sneller. Halverwege de tweede ronde kreeg ik in de gaten dat ik zij aan zij met Koen zwom. Samen kwamen we na 57 min uit het water. Een slechte wissel en een heel lange wisselzone maakten dat ik na 1u en 5 min op mijn fiets zat. Koen was ondertussen al gaan vliegen.
Na 13km had ik hem echter al te pakken en besloot ik op mijn tempo door te gaan. Koen had blijkbaar een slechte dag. In tegenstelling tot al onze gezamenlijke trainingen kon hij nu niet meeschuiven. Achteraf vertelde hij mij dat hij met erg hoge hartslagen te kampen had en daarom ook niet goed durfde door te gaan. Ook de hellingen waren voor iemand met zijn gewicht te steil. Ikzelf raakte steeds beter en beter op dreef en bleef opschuiven.
Enkel wanneer het in dalende lijn ging en mijn tellertje boven de 55km/u ging, hield ik de benen stil. Geloof mij dat dit op in het eerste deel van het parcours niet makkelijk is.
Iedere keer als ik de benen dan stil hield, vlogen de andere deelnemer mij voorbij aan snelheden van 65km/u. Op de volgende moeilijke strook haalde ik hun dan steeds opnieuw in en zo bleef dat spelletje duren tot halverwege het fietsen. Na 100km begonnen we aan de 2 zwaarste klimmen. De Haria na 105km werd vrij vlot genomen en vanaf dan bleek dat ik de goede strategie had gevolgd met de benen af en toe stil te houden. In de laatste 60km bleef ik deelnemers inhalen die hun eigen waren tegengekomen.
Na 5u40 en een gemiddelde van bijna 33km/u reed ik dan terug de wisselzone in.
Weer 2 x die ellendig lange wisselstrook af en een nieuwe slechte wissel zorgden ervoor dat ik nog eens 8 minuten verloor. Aangezien ik op dat moment bezig was aan een heel sterke race, nam ik mij voor om wat risico’s te nemen. Om 3u20 te lopen op de marathon zou ik omtrent de 50min per ronde van 10.5km moeten lopen. De eerste 5km vlogen voorbij en ik moest mij inhouden om de nog snellere lopers niet proberen te volgen. En na 7km sloeg dan het noodlot toe. Buikkrampen kwamen opzetten en zorgden ervoor dat ik moeilijker en moeilijker mijn tempo kon handhaven. De eerste ronde werkte in nog af aan 49 min, maar amper een kilometer verder waren de buikkrampen niet meer te negeren en moest ik naar de grote toilet. Hier verloor ik weer een 7-tal minuten, maar erger was dat ik vanaf dan geen enkel moment nog soepel gelopen heb. De volgende 30km waren een marteling waarbij de beide dijbenen constant verkrampten.. Iedere bevoorrading heb ik moeten wandelen. De vele aanmoedigingen van mijn supporterslegioen en de andere deelnemers hebben mij geholpen de wedstrijd te beëindigen. Vooral de laatste ronde werd een marteling. Vanaf kilometer 34 verkrampten ook de kuiten. Supercontent was ik dat ik na 10u38min de finishlijn bereikte.
Eens over de lijn werd het dan erg donker. Ondersteund door enkele vrijwilligers werd ik de ziekenboeg ingedragen. Na een infuus, verschillende koude-aanvallen en een weldoende massage mocht ik na een 2-tal uur eindelijk de ziekenboeg verlaten.
In een volgende tent stond een super buffet opgesteld waar terug de nodige krachten werden opgedaan.
Gelukkig hadden we toen nog geen idee over de moeilijkheidsgraad van de bergen die beklommen moesten worden.
Donderdag werden die eerste indrukken bevestigd. We reden met de fiets La Santa uit om een uurtje te gaan losrijden. We kozen een hellingske uit dat we makkelijk tegen een 25km/u konden oprijden en maakten na 15 km rechtsomkeer. Vanaf toen zakte de moed ons volledig in de schoenen. We moesten haast een ploegentijdrit rijden om tegen de wind in aan 30km/u terug aan ons hotel te geraken. Niet goed voor de moraal 2 dagen voor de wedstrijd.
Vrijdag net voor het inleveren van de fietsen een nieuwe opdoffer. Aangezien het loopparours de kustlijn volgde, ging ik er vooraf vanuit dat het een vrij vlak parcours zou zijn. Weer mis gegokt. Bij een volgende deelname aan zo'n wedstrijd mijn huiswerk toch beter maken!
Ik trok mij op aan de gedachte dat mijn fietsconditie momenteel beter was dan ooit tevoren en dat de zware omstandigheden voor iedereen hetzelfde zouden zijn. Daarbij had ik mij vooraf ook geen druk willen opleggen met onrealistische richttijden te willen nastreven. Pas als het fietsen goed zou meevallen was ik bereid risico's te nemen.
Zo gezegd, zo gedaan stond ik samen met nog 1290 anderen zaterdagmorgen aan de start.
Om 7u stipt weerklonk het startschot en Loixy was weer niet mee zoals gepland. Weeral mijn start gemist! Een brilletje dat enkele keren vol water stond en verschillende keren stoppen maakten dat ik mijn eerste zwemronde niet goed kon afwerken. In de tweede ronde heb ik dan wel wat tijd goed gemaakt en zwom ik bijna een minuut sneller. Halverwege de tweede ronde kreeg ik in de gaten dat ik zij aan zij met Koen zwom. Samen kwamen we na 57 min uit het water. Een slechte wissel en een heel lange wisselzone maakten dat ik na 1u en 5 min op mijn fiets zat. Koen was ondertussen al gaan vliegen.
Na 13km had ik hem echter al te pakken en besloot ik op mijn tempo door te gaan. Koen had blijkbaar een slechte dag. In tegenstelling tot al onze gezamenlijke trainingen kon hij nu niet meeschuiven. Achteraf vertelde hij mij dat hij met erg hoge hartslagen te kampen had en daarom ook niet goed durfde door te gaan. Ook de hellingen waren voor iemand met zijn gewicht te steil. Ikzelf raakte steeds beter en beter op dreef en bleef opschuiven.
Enkel wanneer het in dalende lijn ging en mijn tellertje boven de 55km/u ging, hield ik de benen stil. Geloof mij dat dit op in het eerste deel van het parcours niet makkelijk is.
Iedere keer als ik de benen dan stil hield, vlogen de andere deelnemer mij voorbij aan snelheden van 65km/u. Op de volgende moeilijke strook haalde ik hun dan steeds opnieuw in en zo bleef dat spelletje duren tot halverwege het fietsen. Na 100km begonnen we aan de 2 zwaarste klimmen. De Haria na 105km werd vrij vlot genomen en vanaf dan bleek dat ik de goede strategie had gevolgd met de benen af en toe stil te houden. In de laatste 60km bleef ik deelnemers inhalen die hun eigen waren tegengekomen.
Na 5u40 en een gemiddelde van bijna 33km/u reed ik dan terug de wisselzone in.
Weer 2 x die ellendig lange wisselstrook af en een nieuwe slechte wissel zorgden ervoor dat ik nog eens 8 minuten verloor. Aangezien ik op dat moment bezig was aan een heel sterke race, nam ik mij voor om wat risico’s te nemen. Om 3u20 te lopen op de marathon zou ik omtrent de 50min per ronde van 10.5km moeten lopen. De eerste 5km vlogen voorbij en ik moest mij inhouden om de nog snellere lopers niet proberen te volgen. En na 7km sloeg dan het noodlot toe. Buikkrampen kwamen opzetten en zorgden ervoor dat ik moeilijker en moeilijker mijn tempo kon handhaven. De eerste ronde werkte in nog af aan 49 min, maar amper een kilometer verder waren de buikkrampen niet meer te negeren en moest ik naar de grote toilet. Hier verloor ik weer een 7-tal minuten, maar erger was dat ik vanaf dan geen enkel moment nog soepel gelopen heb. De volgende 30km waren een marteling waarbij de beide dijbenen constant verkrampten.. Iedere bevoorrading heb ik moeten wandelen. De vele aanmoedigingen van mijn supporterslegioen en de andere deelnemers hebben mij geholpen de wedstrijd te beëindigen. Vooral de laatste ronde werd een marteling. Vanaf kilometer 34 verkrampten ook de kuiten. Supercontent was ik dat ik na 10u38min de finishlijn bereikte.
Eens over de lijn werd het dan erg donker. Ondersteund door enkele vrijwilligers werd ik de ziekenboeg ingedragen. Na een infuus, verschillende koude-aanvallen en een weldoende massage mocht ik na een 2-tal uur eindelijk de ziekenboeg verlaten.
In een volgende tent stond een super buffet opgesteld waar terug de nodige krachten werden opgedaan.
maandag 26 mei 2008
Er zijn zo van die dagen ...
... dat er het één en ander kan mislopen. Jarno had een druk wedstrijdweekend voor de boeg. Zaterdag zwemloop Temse en zondag kindertriatlon in Maasmechelen. Spijtig dat papa net dit weekend moest werken, dus kwam het allemaal op de nek van mama terecht.Ik moest zaterdag gebroken dienst werken dus liep ik 's middags naar huis om rond 4uur terug te lopen. Groot was mijn verbazing toen ik rond half twee de straat kwam ingelopen en ik onze auto voor de deur zag staan. Al gauw zag ik de platte band achteraan links en kon al wel een scenario uitdenken van hoe en wat nu en ...
Els had tijdig het euvel opgemerkt en was nog net terug thuis geraakt, zodat ze met de auto van haar mama, zij het wel een half uur later dan voorzien richting Temse kon rijden. No problem ze zouden er nog een half uur voor de start zijn, zo gaf de GPS aan.
Maar plots verloor ons GPS'ken zijn stem en even later kleurde het scherm zwart. Shit wat nu, in Antwerpen op de Grote Ring. Nadat alles terug was opgestart bleek dat Jarno 5' na de start pas ter plaatste zou zijn dus werd er rechtsomkeer gemaakt, geen zwemloop, 5€ inschrijvingsgeld en een hoop benzine er door gejaagd voor niks.
Zondag naar Maasmechelen werd de weg wel gevonden (misschien dat Maasmechelen Village daar voor iets tussenzit ?). Jarno kon dus deelnemen en leverde een goede zwemproef af. Het fietsen, tja, veel te klein geschakeld, en eer ze hem dat aan z'n verstand hadden gebracht. Soepel is niks maar de benen moeten het wel nog kunnen volgen. Het was wel opmerkelijk dat er meer kinderen waren die problemen hadden met het vinden van de juiste versnelling. In het lopen wilde hij dan te snel verloren terrein goedmaken. Die eerste 200m spurtend afleggen kostte hem natuurlijk een zware 800 nog te gane meters, er moest zelfs effe gewandeld worden om de steken in de zij op te vangen.
Het is duidelijk dat voor een "echte triatlon" nog flink wat geoefend moet worden, maar al doende leert men, zeker.
zaterdag 24 mei 2008
Lanza update
Snel enkele tijden.
Zwemmen
Koen : 57'31 (115)
Jimmy : 57'38 (124)
Marc VGN : 1hr26'54" (1117)
Het is nu 15hr10
Jimmy is aan het lopen, heeft 5hr39'58" gefietst en is na het fietsen opgerukt tot de 91ste plaats.
Koen was om kwart na 3 nog niet binnen van het fietsen.
Koen is aan het lopen begonnen. Zijn fietstijd 6hr34'24".
Jimmy is door op 10.5K en loopt aan een tempo van 4'45/km
10hr38 deed Jimmy erover en Koen een uurke langer.
Sterke prestaties als je het mij vraagt.
Marc VGN is nog onderweg en heeft nog een kleine 10K te gaan.
Marc heeft de finish bereikt in 13hr32
Zwemmen
Koen : 57'31 (115)
Jimmy : 57'38 (124)
Marc VGN : 1hr26'54" (1117)
Het is nu 15hr10
Jimmy is aan het lopen, heeft 5hr39'58" gefietst en is na het fietsen opgerukt tot de 91ste plaats.
Koen was om kwart na 3 nog niet binnen van het fietsen.
Koen is aan het lopen begonnen. Zijn fietstijd 6hr34'24".
Jimmy is door op 10.5K en loopt aan een tempo van 4'45/km
10hr38 deed Jimmy erover en Koen een uurke langer.
Sterke prestaties als je het mij vraagt.
Marc VGN is nog onderweg en heeft nog een kleine 10K te gaan.
Marc heeft de finish bereikt in 13hr32
vrijdag 23 mei 2008
Lanza nieuws !
Dit berichtje stuurde Loix daarstraks door vanop het Canarische eiland !
Morgen om 8u Tongerse tijd vliegen we erin. Enorm veel wind. Nr.246 is er gereed voor. Denk wel nie dat er live reporting is op internet. Klaat erna wel iets weten.
Morgen om 8u Tongerse tijd vliegen we erin. Enorm veel wind. Nr.246 is er gereed voor. Denk wel nie dat er live reporting is op internet. Klaat erna wel iets weten.
donderdag 22 mei 2008
Off-road triatlon in de problemen
Volgend bericht stond vorige week al op de 3-athlon.be site. Het is trouwens één van de wedstrijden van ons regelmatigheidscriterium.
Jammer voor de Vlaamse liefhebbers van off-road triatlon (de algemene naam voor de vroegere Xterra-wedstrijden). Na vier edities krijgen de organisatoren van de Kraftman Off-road Triatlon, die jaarlijks medio september wordt gehouden, geen toelating meer om het natuurdomein De Maasvallei te gebruiken als decor voor hun unieke wedstrijd.
De Kraftman-triatlon maakte deel uit van de X-Athlon Offroad-tour, een reeks van Off-road tri- en duatlons in België en Nederland. Met het wegvallen van de Kraftman-triatlon blijft enkel de Winterduatlon van Geel als Vlaams luik behouden.
De Kraftman-organisatoren zijn echter niet van plan om bij te pakken te blijven neerzitten, en kijken uit naar een nieuwe locatie.
Benieuwd wat JPP nu uit zijn hoge hoed gaat toveren ?
Jammer voor de Vlaamse liefhebbers van off-road triatlon (de algemene naam voor de vroegere Xterra-wedstrijden). Na vier edities krijgen de organisatoren van de Kraftman Off-road Triatlon, die jaarlijks medio september wordt gehouden, geen toelating meer om het natuurdomein De Maasvallei te gebruiken als decor voor hun unieke wedstrijd.
De Kraftman-triatlon maakte deel uit van de X-Athlon Offroad-tour, een reeks van Off-road tri- en duatlons in België en Nederland. Met het wegvallen van de Kraftman-triatlon blijft enkel de Winterduatlon van Geel als Vlaams luik behouden.
De Kraftman-organisatoren zijn echter niet van plan om bij te pakken te blijven neerzitten, en kijken uit naar een nieuwe locatie.
Benieuwd wat JPP nu uit zijn hoge hoed gaat toveren ?
dinsdag 20 mei 2008
Chris McCormack describes his run to victory
Vooral het laatste stuk als hij wegloopt van Elanos, schitterend, blasting away, met zijn eigen commentaar er bij.
maandag 19 mei 2008
Lanza-time ... Loixie-time !!!!
Komende zaterdag staat Jimmy aan de start van Ironman Lanzarote. Ik heb hem de laatste weken een paar keer aan het werk gezien (en afgezien) en weet net zoals enkele anderen dat Loix nooit sterker geweest is dan nu. We zullen zaterdag zeker via het net zijn prestaties volgen. Maar eerst laat ik hem zelf aan het woord.Hoe is je voorbereiding richting Lanzarote verlopen? Wanneer ben je begonnen? Hoe verliepen de trainingen? Enz …
Aangezien Lanzarote tamelijk vroeg in het seizoen valt en ik normaliter in de winter niet het grootste trainingsbeest ben, had ik voor mijzelf een winterdoel gesteld. Het grote winterdoel was Kasterlee. Door te trainen voor Kasterlee zou ik in ieder geval een brede basis hebben om het nieuwe seizoen aan te vatten. Nu na enkele maanden kan ik stellen dat deze keuze voor mij werkte. Buiten de duathlon van Zonhoven (Kasterlee zat nog in de kleren) gerekend, kon ik in alle voorbereidingswedstrijdjes een meer dan bevredigend niveau halen.Voor Lanzarote heb ik dus in 3 grote trainingsblokken getraind:1) Van november tot eind december (Kasterlee) werd een stevige basis gelegd.Hierbij was het vooral zaak rustige trainingen te doen en heel weinig diep te gaan.2) Een tweede blok begon na nieuwjaar en de daarbij horende feesten. Tijdens deze blok deed ik veel krachttraining op de rollen en richtte ik mij ook op het opdrijven van mijn basissnelheid.Eind maart ben ik dan een weekje zwaar gaan doortrainen in Spanje en testte ik mezelf op de triathlon van Herderen. Deze test leverde de gewenste resultaten op. Mijn zwemmen en lopen waren OK, maar vooral mijn fietsen was er enorm op vooruit gegaan. Daar waar ik vroeger in een stayerwedstrijd gewoon meedraaide in het groepje, had ik nu ieder moment het gevoel er zo van weg te kunnen fietsen.3) Vanaf begin april ben ik dan samen met Koen beginnen te fine-tunen voor Lanzarote. Ieder weekend deden we toertochten van 150km en meer. In de week ging ik dan op aanraden van Tim meefietsen met de fietsgroep van Steegmans. Deze heren slagen er toch wekelijks in een tochtje te maken met een gemiddelde tussen de 35 en 37km/u. Enkele weken geleden heb ik op aanraden van Mario meegedaan met het Epic-weekend van 3coach. Hier werd de pees er pas echt duchtig op gelegd. 2 dagen werd er HARD getraind, waarbij ik meermaals stierf, maar ook leerde dat het lichaam ook snel recupereert en dus sterker is dan men denkt. Voor mijn looptrainingen heb ik mij naar goede gewoonte laten leiden door Peter Rouvrois.Iedere donderdag werden er scherpe tijden geklokt op de piste. In de week deed ik dan nog duurlopen met trainingsmaatje Tim.Voor de zwemtrainingen liet ik mij inspireren door de schema’s van Koen. Ook hier werd ik vaak op sleeptouw genomen door Tim.
Je zit nu in de taper, wat staat er nog zoal op het programma tot de wedstrijd ?
Na de tourtocht Tilf-Bastogne-Tilf, waar ik na 180 km de beentjes testte en de laatste 50 km gas kon geven, besloot ik dat het tijd was om de riem eraf te leggen.Vanaf toen geen al te zware inspanningen meer en vooral krachten sparen. Als de conditie er dan niet is, zal ze er ook niet meer komen. Woensdag 21 mei reis ik ’s morgens af naar Lanzarote.Woensdag en donderdag zullen er vooral in het teken staan van korte, lichte trainingen waar het materiaal getest wordt en vrijdag wordt de traditionele LAAI-dag om zaterdag hopelijk op volle sterkte om 7u de wedstrijd te kunnen aanvatten.
De wedstrijd zelf dan. Welke tijden heb je voor ogen? Waar heb je schrik voor? De warmte, de wind,het parcours op zich ???
In mijn tweede Ironman zal het nog steeds zaak zijn zoveel mogelijk ervaring op te doen en hoop ik eerst en vooral van de wedstrijd te kunnen genieten. Bovendien leent het parcours met de krachtige wind zich echt niet tot het zetten van een tijd.Ik zal dus al tevreden zijn, als ik onder de elf uur kan duiken. Toch droom ik stiekem van een nog scherpere tijd, zeker omdat de conditie nooit zo goed is geweest.In een ideaal scenario zal ik zwemmen in 55 min, , fietsen omtrent de 6u (30km/u gem.) en de marathon lopen in 3u30. Hoe haalbaar dat scenario is, zal ik volgende week weten te zeggen.
Nu ik voor mijn doen erg sterk ben, heb ik toch schrik om tijdens de wedstrijd de goede voornemens te vergeten en iets te veel krachten te verspillen tijdens het fietsen. Na de fietstunt van Olivier in Nice heb ik gezien dat je door ook maar een beetje te veel met de krachten te woekeren, een wedstrijd snel naar de knoppen kan helpen. Maanden van intensieve voorbereiding gaan dan door enkele minuten gekkenwerk verloren. Ook hoop ik op tijd te kunnen eten en drinken zodat ik met voldoende krachten aan de marathon zal kunnen beginnen.
De warmte op zich lijkt mij niet echt het grote probleem. In het verleden heb ik al bewezen daar goed mee om te kunnen gaan. Anderzijds heb ik in het verleden ook al meermaals laten zien dat ik niet (remember Kruiningen & de clubtijdritten) tegen de wind kan fietsen. Hopelijk ben ik deze winter sterk genoeg geworden om ook de wind te baas te kunnen. De vele hoogtemeters schrikken mij niet echt af. Ik denk dat de beklimmingen zwaar zullen zijn, maar als je positief denkt, weet je ook dat er na iedere klim een leuke afdaling en recuperatiefase komt.En daarbij weet ik mij ook gesteund door mijn trouwe supporters (papa & vriendin en mama & vriend) Als ze mij net zoals vorig jaar door de moeilijke momenten uitsleuren, weet ik dat het goed zal gaan.
Hopelijk is het in Lanza zaterdag ook Loixie-time !!!
zondag 18 mei 2008
24
Het begon allemaal zaterdagmorgen.
5u45 : opgestaan en ontbeten
6u25 : met de fiets naar Tongeren vertrokken, in de regen
7u : ingeschreven voor de 155K Frans Schoubben
7u10 : samen met Velo en Scibetta vertrokken
9u : eerste bevoorrading en mijn goei benen daar ergens achtergelaten
Vanaf dan concentreerde ik mij helemaal op het achterwiel van Marco Velo. Na la redoute was het beste er af en werd het nog een lange calvarietocht. Ik kon wel meegenieten van de kippenvelmomenten op de benen van Marc als die het fris kreeg maar verder was het gewoon doorbijten, nie panikeren, het komt wel goed ?????
12u : laatste bevoorrading op de Saint Pierre. DHL had goed werk geleverd en ik kon daar mijn goei benen terug oppikken. Ik plakte er dan nog maar een finaleke aan vast, hoe noemt dat tegenwoordig, een Loixske doen ?
13u30 : Moegestreden het lunchpakket aangevallen
14u : bewaakte fietszone bewaakt
16u : bewaakte fietszone afgebroken
17u15 : naar huis gegaan
18u : iets gegeten, wat bijgebabbeld
19u00 : effekes op bed gelegen
20u00 : douchke gepakt
20u30 : vertrokken voor etentje met de buren
22u15 : einde etentje
22u30 : aankomst in Tongeren, Intermezzoke gedaan
0u00 : Chilike doen
5u30 : einde Chilike doen
5u45 : beddeke in ..........
donderdag 15 mei 2008
Ken uwe zwemtrainer
Gisterenavond tijdens de zwemtraining in Mal liet Nard zich weer eens van zijn “beste” kant zien.Namelijk die van “ik ga ze hier eens allemaal liggen hebben”.
De training begon met een 800m, gevolgd door 14x100 V:2’. Dan wat techniek en om te eindigen 4x40 sprint V : 2’. Dus genoeg tijd om uit te rusten.
Voor het vertrek van de laatste 40m zei Nard dat we op 7 moesten vertrekken. Hij benadrukte dat nog eens en begon dan met aftellen. 1,2, ge voelde natuurlijk zo al aankomen dat er ergens een addertje onder het gras zat, de vraag was alleen waar ? 3,4,5 iedereen stond in de startblokken toen hij plots heel hard 8 riep.
Dik de helft van de aanwezige zwemmers vertrokken als een pijl uit een boog. Slechts enkelen bleven lachend aan de kant staan. Supermario zat al halverwege het bad toen hij het in de mot kreeg. Ook ik had de intentie gehad te vertrekken maar door op voorhand al nattigheid te voelen (wat wilt ge als ge in een zwembad staat) had ik mij toch net niet laten vangen.
Of zoals Ludo het zei (oude rot in het vak en ook niet uit de startblokken geschoten) : "Ken uwe zwemtrainer !!!”
maandag 12 mei 2008
TBT : Tilff – Bastogne – Tilff
Voor het eerst in mijn leven zou ik met de fiets de 200K kaap gaan overschrijden. Hoe ik dat ging verteren was een vraagteken ’s morgens rond 7u in Tilff.Samen met Marco Velo, Denis, Jimmy, Koen en Kurt vertrokken we voor onze “klassieker”.
Kurt staat nu voor eeuwig als mietje in de analen van de club want hij besloot toch maar de 140K te gaan rijden. Dat hij er achteraf sloten van spijt zou van hebben, doet er nu niet meer toe. " A man has got to do, what a man has got to do", dus nogmaal , MIETJE.
Wij dus met z’n 5 verder en het mag gezegd, het waren vooral Koen en Jimmy die de beste papieren leken voor de kunnen leggen. Enfin, tot in Bastogne (+/- 100K) was het leuk fietsen. De volgende 50K, steeds heuvelend, op en af, was het echt uitkijken wanneer de zone van de “côtejes” zou beginnen. Kortom een vervelend stuk.
Na 150K konden we er dan eindelijk aan beginnen. Denis en ikzelf zetten ons op automatische piloot bergop en de anderen probeerden onder mekaar uit wie het eerst zou kraken. Op de “Wannes” trok Marc wel erg sterk door. Tot in’t rood en dat heeft hij geweten want plots op de “Rosier” haalde ik hem bij en een klaagzang van het gaat nie meer en ik zit er door vloog me rond de oren. Ook ikzelf kreeg een klein kloppeke in de laatste 100den meters van deze klim maar zowel de Heer Velo als ikzelf kwamen er terug bovenop.
En maar goed ook want op de licht dalende strook richting La redoute besloot Loix nog eens de benen te testen en gooide ons een serieuze cartouche voor de voeten. Gewoon in’t wiel blijven was al erg genoeg. Hadden we nog wat krachten gespaard om de laatste moeilijke klim van de dag aan te vatten, Jimmy zou die er wel uit krijgen.
La Redoute doet wel pijn na 220K maar eigenlijk viel het nog mee. Nog 1 kleine bult restte ons voordat we ons naar Tilff konden laten freewheelen.
Maar ons Lanzarote tweetal dacht er anders over en die mannen hadden nog wel wat extra op. Ze zijn er klaar voor, zoveel is duidelijk, als je dat nog kan na 230K, chapaeu.
Marc en ikzelf vroegen ons af of wij dat ook zouden kunnen binnen 2 maanden ?
Eénmaal boven de 200K was het wachten tot wanneer ik zou kraken, niet dus bleek achteraf, en dat was zeker een hele opluchting want zo dood als een pier aankomen bevordert natuurlijk de recuperatie niet.236K en 8hr44’ na ons vertrek stonden we terug aan de auto, gemiddelde van juist 27km/u.
Mijn maag had er genoeg. Een ganse dag op gellekes, repen, peperkoeken, honingkoeken, bananen en energiedrank is niet makkelijk om verwerkt te krijgen. De grote friet ’s avonds nam hij dankbaar aan zodat er toch nog iets te verteren viel.
vrijdag 9 mei 2008
Trainingsupdate
Overzichtje van de trainingen van deze week
Maandag : zie vorige blog
Dinsdag : enkel naar werk gefietst
Woensdag stond mijn tot nu toe langste looptraining op het programma. In the heat of the afternoon. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om al meteen een voeding en drinkstrategie uit te proberen.
1 bidon van 50cl energiedrank ging mee van bij de start. Halverwege zou ik dan water bijtanken bij mijn ouders en dan met water en 2 squeezy gellekes mijn weg vervolgen. Om de 10' 2 grote slokken drinken moest genoeg zijn om niet helemaal in panne te vallen.
De training dan. 20' DT1 - 3x20' DT2 met telkens 5' DT1 tussen en om af te sluiten een goeie 20' DT1. 1hr55' in totaal. Het parcours, zeer heuvelachtig.
Het ging goed tot dik anderhalf uur. Toen voelde ik dat mijn beentjes zulke lange uitstappen nog niet gewoon zijn. Maar dat is een kwestie van training. De drinkstrategie was goed, al moet ik zeggen dat de terugweg dorstiger was dan de heenweg.
's Avonds dan nog 3.2K gezwommen.
Donderdag : enkel zwemmen in Bilzen, 3K
Vrijdag : 62K op het vlakke. Benen draaiden goed rond maar het was meermaals vechten tegen de wind die toch al weer redelijk hard uit de hoek kwam. Na het fietsen een tempoloop van net geen 10K. Tijden waren niet echt super maar gevoel was dat wel, zeker voor een T-run.
Maandag : zie vorige blog
Dinsdag : enkel naar werk gefietst
Woensdag stond mijn tot nu toe langste looptraining op het programma. In the heat of the afternoon. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om al meteen een voeding en drinkstrategie uit te proberen.
1 bidon van 50cl energiedrank ging mee van bij de start. Halverwege zou ik dan water bijtanken bij mijn ouders en dan met water en 2 squeezy gellekes mijn weg vervolgen. Om de 10' 2 grote slokken drinken moest genoeg zijn om niet helemaal in panne te vallen.
De training dan. 20' DT1 - 3x20' DT2 met telkens 5' DT1 tussen en om af te sluiten een goeie 20' DT1. 1hr55' in totaal. Het parcours, zeer heuvelachtig.
Het ging goed tot dik anderhalf uur. Toen voelde ik dat mijn beentjes zulke lange uitstappen nog niet gewoon zijn. Maar dat is een kwestie van training. De drinkstrategie was goed, al moet ik zeggen dat de terugweg dorstiger was dan de heenweg.
's Avonds dan nog 3.2K gezwommen.
Donderdag : enkel zwemmen in Bilzen, 3K
Vrijdag : 62K op het vlakke. Benen draaiden goed rond maar het was meermaals vechten tegen de wind die toch al weer redelijk hard uit de hoek kwam. Na het fietsen een tempoloop van net geen 10K. Tijden waren niet echt super maar gevoel was dat wel, zeker voor een T-run.
maandag 5 mei 2008
De kuiten van de stage : de oplossing
Niemand vond de juiste oplossing. Daarom hier , ondersteund door de foto van de beide benen, het juiste verdict.
foto 1, was niet moeilijk, waren inderdaad de mijne.
foto 2 waren de benen van de Mauermaker, te herkennen aan de sletsen.
Foto 3, daar gingen er veel in de fout en hij herkende zijn eigen kuiten niet. Kurt.
Foto 4 : Marco Velo
Foto 5, Witse
Nummer 6 was Pontje, kijk naar de Crockjes
Foto 7, voor mij de fraaist gevormde kuiten van de 9, Free Willy
Nummer 8 was ook geen makkelijke, Luc met de bio racer sokjes aan
Last but not least, inderdaad, de rode strepen van Denis
Er gaat dus niemand naar huis met de hoofdprijs, een fraaie Specialized fiets, af te halen, ten huize Lambrichts! Jammer.
zondag 4 mei 2008
De Waalse Pijl (door Denis)
Denis reed zaterdag de "wielertoeristenversie" van De Waalse Pijl. Hij vertelt hoe het er van af bracht tijdens de 210K lange rit met z'n 3835 hoogtemeters en 20 hellingen.
Het blijft natuurlijk zware kost, maar deze keer hadden we goed weer en dat is al veel waard.
Ik had van bij het begin al een goed gevoel, behalve in de vingers. Daar was het gevoel volledig weg het eerste uur. Drie graden in Spa en met korte vingers handschoenen , niet min.
Maar het is wel een teken dat de recup goed is. Halve marathon goed verteerd en daags nadien een korte rit van 50 km gereden naar mijn ouders in Jodoigne om het zuur eruit te krijgen.
De eerste honderd gaan meestal vrij goed. De 10 hellingen van de eerste helft kruipen wel in de kleren, maar ze zijn niet erg steil.Het venijn zit hem ook in Spa in de staart. Vooral de opvolging van Stockeu, Wanne, Thier de Coo (eerste km weliswaar onverhard) waar je telkens met de 20% aan het flirten bent en dat van km 170 tot 190 doen ontzettend pijn.Daarna zijn ze terug minder steil, maar wel wat langer. Vooral aan de Haute Levée lijkt er geen einde te komen. Het is net of de top telkens achter de hoek zit te gluren, maar helaas is ze net iets langer elke keer.
Voor volgende zondag ga ik wel een tandje groter steken achteraan. Naar de 20% toe is een 25 net niet soepel genoeg voor mij.
Blij dat die alweer achter de rug is en de braadworst aan het einde heeft ook goed gesmaakt.
Het blijft natuurlijk zware kost, maar deze keer hadden we goed weer en dat is al veel waard.
Ik had van bij het begin al een goed gevoel, behalve in de vingers. Daar was het gevoel volledig weg het eerste uur. Drie graden in Spa en met korte vingers handschoenen , niet min.
Maar het is wel een teken dat de recup goed is. Halve marathon goed verteerd en daags nadien een korte rit van 50 km gereden naar mijn ouders in Jodoigne om het zuur eruit te krijgen.
De eerste honderd gaan meestal vrij goed. De 10 hellingen van de eerste helft kruipen wel in de kleren, maar ze zijn niet erg steil.Het venijn zit hem ook in Spa in de staart. Vooral de opvolging van Stockeu, Wanne, Thier de Coo (eerste km weliswaar onverhard) waar je telkens met de 20% aan het flirten bent en dat van km 170 tot 190 doen ontzettend pijn.Daarna zijn ze terug minder steil, maar wel wat langer. Vooral aan de Haute Levée lijkt er geen einde te komen. Het is net of de top telkens achter de hoek zit te gluren, maar helaas is ze net iets langer elke keer.
Voor volgende zondag ga ik wel een tandje groter steken achteraan. Naar de 20% toe is een 25 net niet soepel genoeg voor mij.
Blij dat die alweer achter de rug is en de braadworst aan het einde heeft ook goed gesmaakt.
donderdag 1 mei 2008
Steven Rooks Classic
Voor het 2 de jaar op rij de Steven Rooks Classic gereden. Veel bleef er van het parcours van vorig jaar niet meer over. Enkel de Redoute was de enige bekende.
Samen met Kurt, Vladka (zij deed de korte afstand) en Jimmy reisde ik af naar het Mecc in Maastricht waar de start was.
Al snel werd duidelijk dat Loix in superconditie is. Dit tempo kon ik geen 160K aanhouden. Ik liet hem na een half uur wijselijk gaan en besloot op Kurt te wachten die al vroeger had afgehaakt om samen met hem de tocht verder te zetten. Lambrichts zat er na en uur al door ??? Hartslag die niet onder de 160 wou zakken en slechte benen. Nu de mijne waren ook niet van echt goede aard, maar het ging nog. Na een kleine discussie (Kurt wou afslaan voor de 110K) reden we toch samen verder voor de lange afstand.
Het parcours was zwaar, loodzwaar. Op het einde van de rit had ik 2600 hoogtemeters. Geen enkel rustmoment. Trok je de grote plaat dan moest die er na nauwelijks een km terug af. Met Kurt ging het van kwaad naar erger en ook mijn benen voelden plots wel heel slecht aan. Jezus, en de Redoute moest nog komen. In de afdaling naar deze "puist" trokken de hemelsluizen dan ook nog open zodat we verkild aan de klim begonnen. Kurt moest nota bene van de fiets op het steile stuk. En het zou nie de laatste keer zijn. De tocht ging verder en de korte klimmetjes en afdalingetjes bleven mekaar opvolgen. De Drolenval, mij onbekend maar sinds vandaag acht ik die zwaarder als La Redoute, en dat wil toch wel wat zeggen, staat trouwens in de top 20 van de "kuitenbijters" in België. Eenmaal al de heuvels achter de kiezen was het wind in de rug richting Maastricht.
De laatste 30-40K kreeg ik plots, van waar die nog kwamen ik weet het niet, betere benen en stoof in sneltempo in een groepje mee naar het einde.
Loix was intussen al gerecupereerd aan het wachten op ons.
Enkele zaken zijn mij onderweg wel duidelijk geworden. De rustperiode na de stage was onvoldoende om zulks een rit aan te vatten.
En ten tweede, voor iedereen die naar Lanzarote gaat. Loix heeft een supervorm te pakken.
Misschien dit nog, Kurt vertelde onderweg dat zijn fiets één dezer dagen te koop zal staan op internet, dat hij niet Tilff zal rijden en in de toekomst enkel nog de 60K van de Bloesemroute, of wat een coach allemaal moet aanhoren !!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)