Het BK lange afstand in Eupen was voor mij een ideale kans om BK bij de Masters (40+) te worden. Immers, de niet te kloppen Koen Hoeyberghs had voor Antwerpen gekozen. De voornaamste tegenstand zou volgens mij te verwachten zijn van Kurt Jurgens (Europees kampioen in Brasschaat dit jaar) en Luc Geerts (vader van Marc en ondertussen 50+, wat een aparte leeftijdscategorie is, maar het is altijd een beetje vernederend als je door zo iemand geklopt wordt). Aangezien veel Walen deelnamen, zou er wel altijd iemand kunnen bij zijn die ik niet kende, maar toch sterk uit de hoek kwam.
Dat het mentale toch een belangrijke rol speelt heb ik ook in Eupen kunnen ervaren. Aangezien een rangschikking per leeftijdscategorie een wedstrijd binnen de wedstrijd is, weet je nooit in welke positie je juist bevindt.
Toen mijn ouders tijdens het fietsen de opgave van Kurt Jurgens meldden, zorgde dit toch voor wat ontspanning. Achteraf bleek hij na mij in het zwemmen, maar of hij lek gereden was of om een andere reden gestopt, ben ik niet te weten gekomen.
Een ander mentaal gevecht speelde zich af tijdens het lopen. Na 6km haalde ik bij de afdaling naar het stuwmeer iemand in die ik niet kende, maar toen de speaker zei dat hij 41 jaar was, bleek hij een concurrent van mij te zijn. Mogelijk ging het tussen hem en mij voor de overwinning bij de Masters. Tijdens de afdaling van de tweede ronde kon ik hem kwijt spelen, maar toen er weer geklommen moest worden, haalde hij mij opnieuw in en moest ik hem laten gaan. Bij de afdaling hetzelfde scenario, maar dan andersom. Nu moest hij me opnieuw laten gaan. Ik hoopte dat ik hem nu definitief los had gegooid, maar nee op de klim in de laatste ronde kwam hij weer terug en kon ik hem opnieuw niet volgen. Nu dacht ik dat ik definitief verloren had. De laatste afdaling was een alles of niets voor mij. Hij had zeker 200m voorsprong en het leek een hopeloze opdracht. Ik naderde, dus dat was positief, maar of ik over hem zou geraken was nog een andere zaak, want op het einde moest opnieuw geklommen worden. Toen ik er bijna bij was zag ik hem naar zijn linkerhamstring tasten. Het leek alsof hij met krampen af te rekenen had. Toen ik er bij kwam, lachte hij even naar mij. Ik zette een spurt in en inderdaad hij bleef ter plaatse. Uiteindelijk eindigde hij (Manuel Gochard van GTC) een minuut na mij.
Nu wist ik nog niet of ik gewonnen had. Het was wachten tot de prijsuitreiking. Bij het afroepen van de eerste drie, begon de speaker echter met een andere naam. Zou het dan toch niet gelukt zijn? Uiteindelijk bleek dit een Fransman te zijn en werd ik toch Belgisch Kampioen in mijn leeftijdscategorie.
Lieven
5 opmerkingen:
Ik vind dit een schitterende prestatie. Zoals je zelf zegt, dit was een unieke kans, en misschien ook wel je enige en laatste kans om BK te worden.
Je moet het maar doen, er staan op het moment dat het echt moet, dit is slechts weinigen gegeven.
Ik zou nu "in schoonheid kunnen stoppen met triatlon" zoals dat zo mooi gezegd wordt, maar ik doe het nog te graag: zo lang ik niet met tegenzin train en geen ernstige blessures krijg, blijf ik in de running (graag bij ZLTC).
Lieven, gefeliciteerd met je titel. Net zoals in het verleden speel het het opnieuw klaar om er op het juiste moment te staan.
En wat je zegt over "het nog te graag doen" kan ik alleen maar bevestigen. Twee jaar na mijn laatste wedstrijd (IM Zurich) en evenveel rugoperaties verder ben ik .... aangemeld voor de kwart van Lommel, uiteraard met de bescheiden ambitie deze goed uit te doen. Het bloed zwemt/fietst/loopt waar het niet gaan kan.
Raymond, wat een aangename verrassing te lezen dat je opnieuw aan triathlon doet. Dan zien we mekaar zondag in Lommel.
Ik had het zien aankomen, dat zijn de "echte" nog hé !
Een reactie posten