Viersel, there is a light at the end of the tunnel …

… Zong Therapy een aantal jaren geleden. Inderdaad, na gisteren komt het licht gelukkig snel dichterbij.

Samen met Kurt en Marc kwamen we eigenlijk veel te vroeg aan in Viersel, en dit zonder dat eddy erbij was. Tijd genoeg om zelfs het fietsparcours nog eens te verkennen en dit als opwarming te gebruiken. Eindelijk vond ik nog eens een fietstraject waar ik me op kon uitleven. Marc had dat al dadelijk in de mot en na enkele versnellingen van mijnend wege kwam hij eens vragen hoe de benen aanvoelden. Ik antwoordde :”Heb er al slechtere gehad”. Zodoende wist hij nog niks meer natuurlijk. Had Kurt nog geopperd dat hij voor Marc uit het water wilde komen, Maurissen had andere dingen aan zijn hoofd, namelijk, voor mij proberen te eindigen. Hij vroeg dan ook wat ik in gedachten had welke tijd ik zou lopen. Ik antwoordde naar waarheid dat ik hoopte sneller te doen dan de 4’30/km in Lommel. Hoe snel ????? Ondertussen had ik zo effekes gerekend dat ik minstens een goei 6’ nodig zou hebben bij het begin van het lopen. Enfin, we zullen wel zien. Terug aan de tent aangekomen pikten we nog rap het podium van de sprint mee met Appermans op het hoogste trapje.


Op naar de zwemstart. Ludo was na de sprint gebleven om te supporteren, gemakkelijk als je tijdsverschillen wilt kennen. Het was redelijk steil om in het water te geraken, vandaar mijjn bedenkelijke blik

Het zwemmen dan. Ik was even ingesloten maar kon mij vrij snel losmaken en mijn tempo zoeken. Na halfweg kroop ik in de voeten van iemand die mij passeerde maar iets voor het einde moest ik lossen. Ik had niet echt het gevoel dat het zwemmen snel was geweest maar toen Ludo riep dat Lieven niet veel voor lag op mij bij het binnenlopen van het fietsenpark moest het toch zo slecht nog niet geweest zijn. Als ik achteraf de tijden bekijk ben ik meer dan content, in Lommel kreeg ik nog dik 2’ aan mijn broek van Denolf, hier amper 34”.

De fiets op en proberen dat gat te dichten. Ik vond en compagnon en samen fietsten we naar het groepje van Lieven. Nu dat ging niet zo makkelijk en snel als ik het hier neerschrijf. Het kostte heel wat moeite en energie. Na ongeveer ¾ van ronde 2 waren we erbij. Ik keek naar mijn gemiddelde, dat sprong net van 40.99 naar 41km/u. Wegrijden van dit groepje leek me onbegonnen werk dus bleef ik er maar in hangen. De moto liet ons geen moment alleen dus van stayeren was er geen sprake, trouwens de hele wedstrijd niet. Maar in een groepje rijden op 7m is nog altijd veel makkelijker dan alleen. Fietsen was dus OK. Elfde tijd en dat met 2 wissels inbegrepen.

Na een voor mij snelle wissel liep ik km 1 onder de 4’. ’T Zal wel geen km geweest zijn maar twas goed voor de moral. Marc zal serieus uit zijn pijp moeten komen dacht ik toen. Km 2 was al wat trager maar ik kon rond de 4’10-4’15 blijven lopen. Einde ronde 1. Lieven nam 2’ op 5km wist Ludo mij te zeggen. Bij het ingaan van de laatste 5K riep Ludo nog dat ik een dikke 6’ had op Marc bij het begin van het lopen. Dat was hoopgevend. Ik kreeg het moeilijk tussen km 6-7. Tempo zakte effe tot boven de 4’20/km. Na 2.5K liep de eerste dame mij voorbij en op 2K van het einde Patrick Erkens. Ik begon terug te versnellen en keek pas om op een goeie 800m van het einde. Marc liep toen +/-100m achter mij. Ik gaf alles wat er nog over was, haalde de eerste vrouw terug in en kon een handvol seconden overhouden op Marc aan de finish.

Conclusies trekken uit deze wedstrijd deed Lieven eigenlijk met de volgende uitspraak :”Mario en jij beginnen er blijkbaar terug door te komen na Klagenfurt”. Wie ben ik om dat tegen te spreken