Koen vertelt over "zijn Almere"

Vrijdag 24 augustus, eindelijk is het zover. Na maanden van voorbereiding gaat het vandaag richting Almere.

’S Morgens als ontbijt een bord spaghetti, daarna mijn dochter wekken en haar een gelukkige verjaardag wensen want ze wordt er 7 de dag voor papa’s grote doel van het jaar. Als de wagen geladen is vertrekken we omstreeks 9 uur richting Nederland voor een goede 240 km bollen.
Na een korte tussenstop halverwege komen we omstreeks 12 uur aan te Almere Haven. Je merkt het meteen hier is morgen iets te doen.
Snel naar de inschrijving want om 13 uur is er een verplichte briefing. Op de “triatlonboot” meld ik me aan en krijg de nodige documenten. Startnummer 44 is de mijne, een originele nummer met uw naam en nationaliteit op, dit is wel leuk. Dan vraagt die vriendelijke heer aan de inschrijving of hij mijn championship even kan controleren of de code juist gemeld is. Hier een eerste keer dat ik iets vergeten ben – zijn dit reeds de eerste tekenen van stress of ??? – echter geen probleem zegt de heer, ik schrijf je nummer op en controleer het zelf maar. Indien het goed is hoef je niet terug te komen anders wel. Gelukkig voor mij was het correct en moest ik niet terug komen.
Al snel is het 13 uur en begeef ik me naar de briefing, hier wordt eigenlijk niet veel nieuws onder de zon verteld maar ja verplicht is verplicht.
Na de briefing nog even het mijn Moozes naar het fietsenpark doen en de tassen met fiets- en loopspullen afgeven en klaar is Kees.
Voila nu kunnen we rustig naar onze bungalow op Walibi World een kleine 45 kilometer verder. Daar aangekomen mijn voorlaatste spaghettimaal van de week en nog snel even met de dochter en de vrouw het park op.

Om 21 uur is het voor mij slaaptijd want ik moet de dag nadien er reeds uit om 4 uur.
Zaterdag, eindelijk is het zover. Wekker gezet op 4 uur, goed geslapen maar toch wakker voor de wekker. Om 4.15 uur mijn laatste pot spaghetti binnen (normale mensen eten op zulk uur friet of kebap als ze terug komen van op stap te gaan). Daarna nog een laatste check of ik niets vergeten ben en dan richting Almere Haven.
Omstreeks 6.15 uur komen we in Almere Haven aan, eerst even langs het fietsen park om mijn Moozes te checken en drank + voeding op mijn Moozes te steken – met nogmaals een extra dank aan IRONMAN KURT. Als dit alles gecheckt is kan het echte aftellen nu wel beginnen.
Om 7 uur wordt het tijd om ons naar de start van het zwemmen te begeven een kleine 1 km van de wisselzone.
7.20, het is zover, ik begeef me in de startbox van het zwemmen. Nog een kleine 10 minuten en dan weet ik niet wat er gaat komen, een sprong in het onbekende waar ik 3 jaar terug niet aan had durven denken. Ik heb in ieder geval een goed geval en start met de intentie van de finish halen is het belangrijkste. Ik zet me dus ook bewust niet op de eerste 2 start rijen, naderhand bekeken had ik dit misschien beter wel gedaan. 7.30 naar jaarlijkse traditie wordt hier het startshot gegeven door een legertank met de minister van sport op. Al snel blijkt dat ik compleet ingesloten zit en krijg dan ook de nodige klappen, na 1100 meter is er een doorkomst op het startstrand voorzien, hier passeer ik als 79ste mijn polar laat me op dat moment vakkundig in de steek zodat ik (misschien) gelukkig geen notie van tijd had. Het rare is, van het moment dat ik terug de zee induik er ineens heelveel plaats en ik vrije doorgang heb, zo kan ik toch nog een 10-tal plaatsen winnen. Als ik op de trap uit het water kruip is het eerste wat ik doe een glimp van de tijdsregistratieklok trachten te zien en deze geeft 1.00.19 aan, niet slecht is mijn gedachte, alleen moeten we nog eerst een stukje lopen voor we de tijdsregistratiematten passeren en wordt dus uiteindelijk mijn zwemtijd 1.01.21 en 69ste plaats. Hier ben ik tevreden mee, ik weet dat het sneller kan maar ik wou een goedgevoel hebben na het zwemmen.

In een rustig drafje begeef ik me naar de omkleed tent, doe rustig mijn wieleruitrusting aan en begeef me dan naar het fietspark waar mijn fiets staat te wachten. Vol goede moed spring ik op mijn fiets en dan – een tweede keer gisteren heeft mijn geheugen me in de steek gelaten – ik geraakt met de beste wil van de wereld niet in mijn klikpedalen. Al snel weet ik wat er scheelt, beschermhoesjes niet van mijn schoenplaatjes afgedaan. Dit klaar ik dan maar al rijdend. En dan kunnen we echt beginnen aan de eerste van de drie af te leggen ronden. Het fietsen begint goed nl wind af. Er zijn er natuurlijk enkele die me voorbij komen alsof ik stil sta, maar ja ik het me voorgenomen niet sneller te rijden dan 34 km/h dus laat ik ze wijselijk gaan. Na een 10tal km komen we op een keerpunt en moeten we boven op de dijk wind op kop terug naar de richting van waar we kwamen. Hier doe ik dan mijn eerste stommiteit van de wedstrijd, ik blijf gewoon even hard rijden als wind af en haal de atleten terug bij die me wind af voorbij vlogen. Ik kan het zelf niet laten om hen voorbij te gaan. Ondertussen duiken we de polders in waar we ook redelijk wat nadeel van de wind ondervinden. Goed de tijd in het oog houdend eet en drink ik zoals vooropgesteld elke 30 minuten. Blijkbaar heb ik tijdens het zwemmen zoveel “gedronken” dat ik na 40 km voet aan de grond zet voor een plaspauze. Na 1.47 uur (33.6 km/h) kom ik in de coachpost waar mijn schoonbroer klaar staat met een verse lading drank - onderweg was er om de 15 km een bevoorradingspost door de organisatie met extran, water en voeding. Op dat moment voel ik me nu goed en denk bij mezelf nog 120 km en we zijn er vanaf. In de tweede ronde echter kom ik rond km 90 de man met de hamer tegen, en beginnen er andere gedachten te spelen. Wind op rijd ik met moeite nog 30 km/h en ik denk bij mezelf op het einde van deze ronde knijp ik mijn remmen dicht want dit is zottekeswerk. Echter als ik terug in de bevoorrading kom schud ik van ver met mijn hoofd naar mijn schoonbroer dat ik dood zit en wil stoppen, hij interpreteert dit als moet geen bevoorrading hebben, gelukkig voor mij, krijg ik dan een helder moment, neem het voorraadzakje alsnog en denk hier kan ik toch niet opgeven tussen al dat volk. Ronde tijd: 2de ronde: 1.49 uur (33.0 km/h). Wind af in het begin van de derde ronde neem ik dan het besluit het fietsen rijd ik uit, al is het tegen 27 km/h of trager. Ik kan je verzekeren dat in de derde ronde sterretjes gezien heb. Na 5.34.38 (32.3 km/h) kom ik uiteindelijk in de wisselzone toe, laatste ronde gefietst in 1.57 uur (30.7 km/h). Dit is goed voor de 149ste fietstijd en 124ste plaats na het zwemmen en fietsen.

Wederom neem ik de tijd om te wisselen van kledij en begin dan aan mijn afsluitende marathon. Van in het begin heb ik een goed gevoel en moet ik denken aan de woorden die Stefan Biesmans me in Lommel zei, de eerste ronde blijven lopen. Ik check in begin even mijn tempo en zie dat ik rond de 5’ de kilometer vertrokken ben en dat bevalt me wel. Ondertussen wordt je luidruchtig aangemoedigd door de toeschouwers die je allemaal met je naam aanspreken wat zeker de moraal ten goede komt. Na 14 km kom ik terug in de aankomst zone en blijkt dat ik deze in 1h13 gelopen heb. Zo doel 1 bereikt, in mijn gedachten zit nu als ik tot 14 km kan lopen zonder wandelen moet ik ook tot op 21 km kunnen geraken en loop ik dus rustig verder. Stilaan merk ik wel dat de soepele trend van het begin er uitgaat maar ik loop nog en dat is het belangrijkste. Op km 21 wederom het gedacht van hier kan mijn grens verleggen blijven lopen nu tot het einde van km 28 oftewel einde ronde 2 (tijd ronde 2: 1.20). Ondertussen breek ik op km 25 mijn persoonlijke afstandsrecord. En dan ga ik de laatste ronde in nu kan en mag het niet meer misgaan, je wordt nog steeds door het publiek aangemoedigd en besluit om er voor te gaan alhoewel er helemaal geen tempo meer inzit. Wijselijk genoeg besluit ik om in de laatste ronde naast de squizies ook maar cola naar binnen te kappen. Op km 38 is het dan toch echt nodig om even te stappen, na een honderd meter gestapt te hebben vat ik mijn laatste 4 kilometer aan. En dan na 11h50 kom ik in mijn laatste honderden meters en loop het aankomststadion binnen. Luid gejuich van het publiek, de omroeper die luidkeels je naam scandeert. Het gevoel dat ik toen kreeg kan ik gewoon niet beschrijven, een krop in de keel en voor de rest weet ik het niet meer. Precies na 10.52.12 loop ik onder de aankomst boog door. Jawel ik heb het gehaald!!!! Moe maar voldaan. Mijn achillespees die me toch al meer dan een jaar parten speelt heeft zich kalm gehouden.

Als ik na de wedstrijd met mijn Moozes naar de wagen stap wordt ik van op een terras toegeroepen door Gerrit Schellens (een oude clubgenoot van vroeger), blijkbaar niet gestart uiteindelijk, vraagt naar mij prestatie en feliciteert me met mijn uitslag. Dit doet extra deugd als zo iemand je feliciteert

Als ik nu enkele dagen later terugblik kan ik alleen maar iedereen bedanken voor de felicitaties die ik mocht ontvangen na de wedstrijd per sms, mail, website ZLTC, blog Wil, etc.

Ik realiseer me nu ook wat een prestaties alle ZLTC’ers neerzetten ieder op zijn afstand en naar zijn mogelijkheden toe.
Voor mezelf ligt het doel voor volgend jaar voor 99% vast: Lanzarotte. Ik besef ook dat ik er nu het maximale heb uitgehaald. Door de problemen met mijn achillespees vs stressfracturen in mijn voet heb ik pas in juli duurlopen van 20 km kunnen doen. Ben zelfs nooit niet boven de (ruw geschat) 45km op een week geweest. Fietstrainingen zullen volgend jaar effectief meer naar +150 km aan een stuk moeten zijn en niet meer 60 km voor het werk en 90 km na het werk, het totaal gefietst volume zal moet niet hoger enkel de duur van de fietstraining. Zwemmen is ok. Conclusie, hopelijk kan ik na mijn herstel periode rustig het lopen terug opbouwen zodat ik eens een winter terug normaal kan lopen, fietsen en zwemmen gewoon blijven doen zoals nu enkel rekening houden met mijn ene bemerking over het fietsen.

Voor dit jaar doe ik nog twee wedstrijden, nl nu zondag de “memorial Ben Marien”, hier is de reden simpel. Ben heeft als jonge beginnende triatleet nog onder mij getraind voor hij naar het jongeren team van Paul VDB gegaan is. En natuurlijk als afsluiter de ¼ van de club.