Op training in Eupen !!!

Zoals aangekondigd, zoals voorspeld werd de halve van Eupen een trainingstochtje, dat evenwel veel meer mentale kracht en inzet kostte dan ik op voorhand had kunnen vermoeden. Ook al omdat opgeven de hele dag lang door mijn hoofd spookte.

Nog nooit ben ik met die instelling aan een wedstrijd begonnen. Als ik een nummer opspel ga ik er voor. Dit was dus een primeur. Eigenlijk hoop ik dat dit de eerste en laatste keer is dat ik zo ergens aan de start sta.

Kwas rustig vertrokken in het zwemmen, gevoel was nochtans goed maar halfweg zag ik aan mijn tussentijd dat een tijd onder de 40’ er niet in zat.

De wissel was te rustig en in het begin van het fietsen probeerde ik meerdere malen mee te gaan met mensen die mij inhaalde maar al gauw zag ik in dat dit vandaag verloren moeite was. Ze vlogen mij letterlijk voorbij, bergop, bergaf, mannen zowel als het vrouwelijk schoon, kortom ik werd er mismoedig van en besloot na ronde 1 er de brui aan te geven. Waarom ik dat niet gedaan heb is mij nu nog een raadsel. Maar op het einde van ronde 1 kon ik eindelijk aanpikken bij een man of 4. Wat heet aanpikken als je ¾ van ronde 2 tussen de 130-140 hartslag kunt rijden en nog kan volgen. Een ronde verder kroop ik dan mee met enkele vlugge passanten maar al gauw werd duidelijk dat dit al weer te hoog gegrepen was en dus reed ik solo de laatste ronde in waar ik halfweg een zltc truitje in de gaten kreeg. Verdomme dat is Loix, Samen gingen we de afdaling in en wisselden teleurgestelde wedstrijdinfo uit en zochten naar redenen waarom het vandaag niet echt wou lukken, dit alles op weg naar wisselzone 2.

Na nog eens een slappe wissel vertrokken we gelijk voor de afsluitende halve marathon. Maar Jimmy moest eerst gaan kakken, dus ik alleen verder. Man ik geraakte geen meter vooruit. Kon nog geen tempo van 5’30/km aanhouden en strompelde naar het einde van ronde 1. Daar stond Kurt, leeg, mentaal en fysiek na een knap Klagenfurt. (dit was zijn eerste opgave ever) Een opgave was ook voor mij niet ver weg, maar eerst meldde ik de zltc supporters delegatie dat ook ik op mijn beurt moest gaan kakken. Een mobiel scheithuis op de parking van de Weserstuwdam werd voor korte tijd een soort van bezinningsoord waar ik mijn gedachten op een rijtje kon zetten. Nu opgeven ging het door mijn hoofd betekent einde seizoen. Dat zou ik niet meer te boven komen, komaan, probeer nog een rondje, dan zullen we wel zien. Ik verliet mijn oord van rust en begon aan ronde 2. En wat bleek, blijkbaar had ik betere benen dan voor de sanitaire stop. In het bos kwam ik Donald tegen die op de terugweg was !!! Opgegeven. Eénmaal ronde 2 ten einde wist ik ook wel dat de derde een formaliteit zou worden, nu stoppen zou echt wel dom zijn na al de mentale inspanningen die ik geleverd had om in de wedstrijd te blijven. Mijn derde ronde werd nog de snelste en op het einde ging het zelfs zo goed dat ik verdomme onder de 4’40/km begon te lopen.

Kben blij dat ik deze wedstrijd heb uitgedaan. Al was het tegen trainingstempo, de mentale boost van uitdoen zal hopelijk zowel fysiek als mentaal de komende weken wat dragelijker maken en mij terug op de goeie weg zetten.

Proficiat aan Lieven trouwens, hij werd maar eventjes Belgisch Kampioen bij de veteranen.

Hij die nadenkt op de pot groet u.

PS 1: dit was trouwens de allereerste keer dat ik tijdens een wedstrijd een “kakstop” inlaste.

PS 2 : als er mensen zijn die een kort verslagje over hun wedstrijd willen schrijven, ik wil dat ook wel op mijn blog zetten. Ook voor de mensen die in Antwerpen hebben meegedaan.