Sarah Reinertsen on Trans World Sport

Never ever say I Can't

What it takes to win Ironman UK

Trainingsschema van de winnaar Scott Neyedli. Zijn laatste zware week voor de taper begint.

Monday
Run 2-2 1/4 hr (29kmish)
Bike 2-2 ½ hr hard working hills (60-70kmish)
Swim 1 ½ swimming 10x50/100/150/200 (5km)


Tuesday
Swim 1 ½ hr 7x600 (5km)
Bike 2-2 ½ hr (60-70kmish)
Run 2-2 1/4 hr (29kmish)

Wednesday
Bike/Run Brick
Bike 3-3 ½ hr (90-100km)
Run 1hr 15 (17km)
Swim 1hr Technique /drills (3km)

Thursday
Bike 4-5 ½ hr (100-140km)
Run 2hr - 30 min W/U run then Endurance speed session (reps of 300, 400, 500 1000, 1500 or 2000) = 15/16km 25 min cool down run (25km)

Friday
Run 2 ½ hr (34/35km)
Swim 1 ½ hr Hungarian (aka pyramid) 1500m (5km)
Bike (pending time) 1 hr highest gear work (20km)

Saturday
Bike 6-7 ½ hr (180-225km)
Run Brick 15-30 mins (4-7km)

Sunday
Rest day
possibly extra technique 1hr swim session (3km)
Washing / chores / food shop / bike maintenance etc

Heb effe de totalen gemaakt

Swim : 21K
Bike : +/- 600K
Run : +/- 140K

Pikant detail. Scott reed zijn Ironman met Xentis wielen. En… hij had zijn voorwiel er verkeerd in staan. Waar hebben we dat nog gehoord !!!!

Koen vertelt over "zijn Almere"

Vrijdag 24 augustus, eindelijk is het zover. Na maanden van voorbereiding gaat het vandaag richting Almere.

’S Morgens als ontbijt een bord spaghetti, daarna mijn dochter wekken en haar een gelukkige verjaardag wensen want ze wordt er 7 de dag voor papa’s grote doel van het jaar. Als de wagen geladen is vertrekken we omstreeks 9 uur richting Nederland voor een goede 240 km bollen.
Na een korte tussenstop halverwege komen we omstreeks 12 uur aan te Almere Haven. Je merkt het meteen hier is morgen iets te doen.
Snel naar de inschrijving want om 13 uur is er een verplichte briefing. Op de “triatlonboot” meld ik me aan en krijg de nodige documenten. Startnummer 44 is de mijne, een originele nummer met uw naam en nationaliteit op, dit is wel leuk. Dan vraagt die vriendelijke heer aan de inschrijving of hij mijn championship even kan controleren of de code juist gemeld is. Hier een eerste keer dat ik iets vergeten ben – zijn dit reeds de eerste tekenen van stress of ??? – echter geen probleem zegt de heer, ik schrijf je nummer op en controleer het zelf maar. Indien het goed is hoef je niet terug te komen anders wel. Gelukkig voor mij was het correct en moest ik niet terug komen.
Al snel is het 13 uur en begeef ik me naar de briefing, hier wordt eigenlijk niet veel nieuws onder de zon verteld maar ja verplicht is verplicht.
Na de briefing nog even het mijn Moozes naar het fietsenpark doen en de tassen met fiets- en loopspullen afgeven en klaar is Kees.
Voila nu kunnen we rustig naar onze bungalow op Walibi World een kleine 45 kilometer verder. Daar aangekomen mijn voorlaatste spaghettimaal van de week en nog snel even met de dochter en de vrouw het park op.

Om 21 uur is het voor mij slaaptijd want ik moet de dag nadien er reeds uit om 4 uur.
Zaterdag, eindelijk is het zover. Wekker gezet op 4 uur, goed geslapen maar toch wakker voor de wekker. Om 4.15 uur mijn laatste pot spaghetti binnen (normale mensen eten op zulk uur friet of kebap als ze terug komen van op stap te gaan). Daarna nog een laatste check of ik niets vergeten ben en dan richting Almere Haven.
Omstreeks 6.15 uur komen we in Almere Haven aan, eerst even langs het fietsen park om mijn Moozes te checken en drank + voeding op mijn Moozes te steken – met nogmaals een extra dank aan IRONMAN KURT. Als dit alles gecheckt is kan het echte aftellen nu wel beginnen.
Om 7 uur wordt het tijd om ons naar de start van het zwemmen te begeven een kleine 1 km van de wisselzone.
7.20, het is zover, ik begeef me in de startbox van het zwemmen. Nog een kleine 10 minuten en dan weet ik niet wat er gaat komen, een sprong in het onbekende waar ik 3 jaar terug niet aan had durven denken. Ik heb in ieder geval een goed geval en start met de intentie van de finish halen is het belangrijkste. Ik zet me dus ook bewust niet op de eerste 2 start rijen, naderhand bekeken had ik dit misschien beter wel gedaan. 7.30 naar jaarlijkse traditie wordt hier het startshot gegeven door een legertank met de minister van sport op. Al snel blijkt dat ik compleet ingesloten zit en krijg dan ook de nodige klappen, na 1100 meter is er een doorkomst op het startstrand voorzien, hier passeer ik als 79ste mijn polar laat me op dat moment vakkundig in de steek zodat ik (misschien) gelukkig geen notie van tijd had. Het rare is, van het moment dat ik terug de zee induik er ineens heelveel plaats en ik vrije doorgang heb, zo kan ik toch nog een 10-tal plaatsen winnen. Als ik op de trap uit het water kruip is het eerste wat ik doe een glimp van de tijdsregistratieklok trachten te zien en deze geeft 1.00.19 aan, niet slecht is mijn gedachte, alleen moeten we nog eerst een stukje lopen voor we de tijdsregistratiematten passeren en wordt dus uiteindelijk mijn zwemtijd 1.01.21 en 69ste plaats. Hier ben ik tevreden mee, ik weet dat het sneller kan maar ik wou een goedgevoel hebben na het zwemmen.

In een rustig drafje begeef ik me naar de omkleed tent, doe rustig mijn wieleruitrusting aan en begeef me dan naar het fietspark waar mijn fiets staat te wachten. Vol goede moed spring ik op mijn fiets en dan – een tweede keer gisteren heeft mijn geheugen me in de steek gelaten – ik geraakt met de beste wil van de wereld niet in mijn klikpedalen. Al snel weet ik wat er scheelt, beschermhoesjes niet van mijn schoenplaatjes afgedaan. Dit klaar ik dan maar al rijdend. En dan kunnen we echt beginnen aan de eerste van de drie af te leggen ronden. Het fietsen begint goed nl wind af. Er zijn er natuurlijk enkele die me voorbij komen alsof ik stil sta, maar ja ik het me voorgenomen niet sneller te rijden dan 34 km/h dus laat ik ze wijselijk gaan. Na een 10tal km komen we op een keerpunt en moeten we boven op de dijk wind op kop terug naar de richting van waar we kwamen. Hier doe ik dan mijn eerste stommiteit van de wedstrijd, ik blijf gewoon even hard rijden als wind af en haal de atleten terug bij die me wind af voorbij vlogen. Ik kan het zelf niet laten om hen voorbij te gaan. Ondertussen duiken we de polders in waar we ook redelijk wat nadeel van de wind ondervinden. Goed de tijd in het oog houdend eet en drink ik zoals vooropgesteld elke 30 minuten. Blijkbaar heb ik tijdens het zwemmen zoveel “gedronken” dat ik na 40 km voet aan de grond zet voor een plaspauze. Na 1.47 uur (33.6 km/h) kom ik in de coachpost waar mijn schoonbroer klaar staat met een verse lading drank - onderweg was er om de 15 km een bevoorradingspost door de organisatie met extran, water en voeding. Op dat moment voel ik me nu goed en denk bij mezelf nog 120 km en we zijn er vanaf. In de tweede ronde echter kom ik rond km 90 de man met de hamer tegen, en beginnen er andere gedachten te spelen. Wind op rijd ik met moeite nog 30 km/h en ik denk bij mezelf op het einde van deze ronde knijp ik mijn remmen dicht want dit is zottekeswerk. Echter als ik terug in de bevoorrading kom schud ik van ver met mijn hoofd naar mijn schoonbroer dat ik dood zit en wil stoppen, hij interpreteert dit als moet geen bevoorrading hebben, gelukkig voor mij, krijg ik dan een helder moment, neem het voorraadzakje alsnog en denk hier kan ik toch niet opgeven tussen al dat volk. Ronde tijd: 2de ronde: 1.49 uur (33.0 km/h). Wind af in het begin van de derde ronde neem ik dan het besluit het fietsen rijd ik uit, al is het tegen 27 km/h of trager. Ik kan je verzekeren dat in de derde ronde sterretjes gezien heb. Na 5.34.38 (32.3 km/h) kom ik uiteindelijk in de wisselzone toe, laatste ronde gefietst in 1.57 uur (30.7 km/h). Dit is goed voor de 149ste fietstijd en 124ste plaats na het zwemmen en fietsen.

Wederom neem ik de tijd om te wisselen van kledij en begin dan aan mijn afsluitende marathon. Van in het begin heb ik een goed gevoel en moet ik denken aan de woorden die Stefan Biesmans me in Lommel zei, de eerste ronde blijven lopen. Ik check in begin even mijn tempo en zie dat ik rond de 5’ de kilometer vertrokken ben en dat bevalt me wel. Ondertussen wordt je luidruchtig aangemoedigd door de toeschouwers die je allemaal met je naam aanspreken wat zeker de moraal ten goede komt. Na 14 km kom ik terug in de aankomst zone en blijkt dat ik deze in 1h13 gelopen heb. Zo doel 1 bereikt, in mijn gedachten zit nu als ik tot 14 km kan lopen zonder wandelen moet ik ook tot op 21 km kunnen geraken en loop ik dus rustig verder. Stilaan merk ik wel dat de soepele trend van het begin er uitgaat maar ik loop nog en dat is het belangrijkste. Op km 21 wederom het gedacht van hier kan mijn grens verleggen blijven lopen nu tot het einde van km 28 oftewel einde ronde 2 (tijd ronde 2: 1.20). Ondertussen breek ik op km 25 mijn persoonlijke afstandsrecord. En dan ga ik de laatste ronde in nu kan en mag het niet meer misgaan, je wordt nog steeds door het publiek aangemoedigd en besluit om er voor te gaan alhoewel er helemaal geen tempo meer inzit. Wijselijk genoeg besluit ik om in de laatste ronde naast de squizies ook maar cola naar binnen te kappen. Op km 38 is het dan toch echt nodig om even te stappen, na een honderd meter gestapt te hebben vat ik mijn laatste 4 kilometer aan. En dan na 11h50 kom ik in mijn laatste honderden meters en loop het aankomststadion binnen. Luid gejuich van het publiek, de omroeper die luidkeels je naam scandeert. Het gevoel dat ik toen kreeg kan ik gewoon niet beschrijven, een krop in de keel en voor de rest weet ik het niet meer. Precies na 10.52.12 loop ik onder de aankomst boog door. Jawel ik heb het gehaald!!!! Moe maar voldaan. Mijn achillespees die me toch al meer dan een jaar parten speelt heeft zich kalm gehouden.

Als ik na de wedstrijd met mijn Moozes naar de wagen stap wordt ik van op een terras toegeroepen door Gerrit Schellens (een oude clubgenoot van vroeger), blijkbaar niet gestart uiteindelijk, vraagt naar mij prestatie en feliciteert me met mijn uitslag. Dit doet extra deugd als zo iemand je feliciteert

Als ik nu enkele dagen later terugblik kan ik alleen maar iedereen bedanken voor de felicitaties die ik mocht ontvangen na de wedstrijd per sms, mail, website ZLTC, blog Wil, etc.

Ik realiseer me nu ook wat een prestaties alle ZLTC’ers neerzetten ieder op zijn afstand en naar zijn mogelijkheden toe.
Voor mezelf ligt het doel voor volgend jaar voor 99% vast: Lanzarotte. Ik besef ook dat ik er nu het maximale heb uitgehaald. Door de problemen met mijn achillespees vs stressfracturen in mijn voet heb ik pas in juli duurlopen van 20 km kunnen doen. Ben zelfs nooit niet boven de (ruw geschat) 45km op een week geweest. Fietstrainingen zullen volgend jaar effectief meer naar +150 km aan een stuk moeten zijn en niet meer 60 km voor het werk en 90 km na het werk, het totaal gefietst volume zal moet niet hoger enkel de duur van de fietstraining. Zwemmen is ok. Conclusie, hopelijk kan ik na mijn herstel periode rustig het lopen terug opbouwen zodat ik eens een winter terug normaal kan lopen, fietsen en zwemmen gewoon blijven doen zoals nu enkel rekening houden met mijn ene bemerking over het fietsen.

Voor dit jaar doe ik nog twee wedstrijden, nl nu zondag de “memorial Ben Marien”, hier is de reden simpel. Ben heeft als jonge beginnende triatleet nog onder mij getraind voor hij naar het jongeren team van Paul VDB gegaan is. En natuurlijk als afsluiter de ¼ van de club.

Viersel, there is a light at the end of the tunnel …

… Zong Therapy een aantal jaren geleden. Inderdaad, na gisteren komt het licht gelukkig snel dichterbij.

Samen met Kurt en Marc kwamen we eigenlijk veel te vroeg aan in Viersel, en dit zonder dat eddy erbij was. Tijd genoeg om zelfs het fietsparcours nog eens te verkennen en dit als opwarming te gebruiken. Eindelijk vond ik nog eens een fietstraject waar ik me op kon uitleven. Marc had dat al dadelijk in de mot en na enkele versnellingen van mijnend wege kwam hij eens vragen hoe de benen aanvoelden. Ik antwoordde :”Heb er al slechtere gehad”. Zodoende wist hij nog niks meer natuurlijk. Had Kurt nog geopperd dat hij voor Marc uit het water wilde komen, Maurissen had andere dingen aan zijn hoofd, namelijk, voor mij proberen te eindigen. Hij vroeg dan ook wat ik in gedachten had welke tijd ik zou lopen. Ik antwoordde naar waarheid dat ik hoopte sneller te doen dan de 4’30/km in Lommel. Hoe snel ????? Ondertussen had ik zo effekes gerekend dat ik minstens een goei 6’ nodig zou hebben bij het begin van het lopen. Enfin, we zullen wel zien. Terug aan de tent aangekomen pikten we nog rap het podium van de sprint mee met Appermans op het hoogste trapje.


Op naar de zwemstart. Ludo was na de sprint gebleven om te supporteren, gemakkelijk als je tijdsverschillen wilt kennen. Het was redelijk steil om in het water te geraken, vandaar mijjn bedenkelijke blik

Het zwemmen dan. Ik was even ingesloten maar kon mij vrij snel losmaken en mijn tempo zoeken. Na halfweg kroop ik in de voeten van iemand die mij passeerde maar iets voor het einde moest ik lossen. Ik had niet echt het gevoel dat het zwemmen snel was geweest maar toen Ludo riep dat Lieven niet veel voor lag op mij bij het binnenlopen van het fietsenpark moest het toch zo slecht nog niet geweest zijn. Als ik achteraf de tijden bekijk ben ik meer dan content, in Lommel kreeg ik nog dik 2’ aan mijn broek van Denolf, hier amper 34”.

De fiets op en proberen dat gat te dichten. Ik vond en compagnon en samen fietsten we naar het groepje van Lieven. Nu dat ging niet zo makkelijk en snel als ik het hier neerschrijf. Het kostte heel wat moeite en energie. Na ongeveer ¾ van ronde 2 waren we erbij. Ik keek naar mijn gemiddelde, dat sprong net van 40.99 naar 41km/u. Wegrijden van dit groepje leek me onbegonnen werk dus bleef ik er maar in hangen. De moto liet ons geen moment alleen dus van stayeren was er geen sprake, trouwens de hele wedstrijd niet. Maar in een groepje rijden op 7m is nog altijd veel makkelijker dan alleen. Fietsen was dus OK. Elfde tijd en dat met 2 wissels inbegrepen.

Na een voor mij snelle wissel liep ik km 1 onder de 4’. ’T Zal wel geen km geweest zijn maar twas goed voor de moral. Marc zal serieus uit zijn pijp moeten komen dacht ik toen. Km 2 was al wat trager maar ik kon rond de 4’10-4’15 blijven lopen. Einde ronde 1. Lieven nam 2’ op 5km wist Ludo mij te zeggen. Bij het ingaan van de laatste 5K riep Ludo nog dat ik een dikke 6’ had op Marc bij het begin van het lopen. Dat was hoopgevend. Ik kreeg het moeilijk tussen km 6-7. Tempo zakte effe tot boven de 4’20/km. Na 2.5K liep de eerste dame mij voorbij en op 2K van het einde Patrick Erkens. Ik begon terug te versnellen en keek pas om op een goeie 800m van het einde. Marc liep toen +/-100m achter mij. Ik gaf alles wat er nog over was, haalde de eerste vrouw terug in en kon een handvol seconden overhouden op Marc aan de finish.

Conclusies trekken uit deze wedstrijd deed Lieven eigenlijk met de volgende uitspraak :”Mario en jij beginnen er blijkbaar terug door te komen na Klagenfurt”. Wie ben ik om dat tegen te spreken

Ironmanweekend

Morgen staan er weer 3 Ironman wedstrijden op het programma. Korea, Louisville en Canada. In deze laatste zal Gordo Byrn proberen een gooi te doen naar de overwinning. Trainingsbeest Gordo die op het net heel veel prijs geeft over zijn trainingen (I’m a fan of his blog) zal het moeten opnemen tegen o.a Kieren (Doe Boy) Doe, 2005 Ironman Wisconsin winnaar Andriy Yasterbov, Wolfgang Guembel, hardrijder. De Duitser Jan Sibbersen, Ironman’s best swimmer. Benieuwd wat het gaat worden.

Morgen staat in ons eigen landje Viersel op het programma. De afsluiter van het niet stayer circuit. Ik zal er ook van start gaan. Viersel is enkel een tussenstop op weg naar Knokke, waar Eddy mij het vuur aan de schenen wil leggen.

Vanmorgen niet gaan loszwemmen, zit een beetje met een vervelende verkoudheid en na mijn oorontsteking begin van het jaar zei de oorarts dat verkoudheden en zwemmen niet echt samengingen, dus verkozen om een dagje extra te rusten en morgen erin te vliegen.

Intussen is ook Koen gefinished in Almere. Knap gedaan, onder de 11 uur. Proficiat. Welcome to the club.

Zwemmen : 1hr01’21”
Fietsen : 5hr39’08”
Lopen : 4hr07’29”
+ 2 wissels geeft een eindtijd van 10hr52’12”

Triatlon Padre/Hijo

Alsof een Ironman doen op zich nog niet genoeg is. RESPECT !!! Vele malen respect !

Try this at home !

Gisterenmorgen effe getwijfeld maar dan toch maar zwemmen geweest. Deed een uithoudingstraining van 3500m. Alles easy. Vooral om de blokkentraining van dinsdag op de fiets eruit te krijgen. Deed dinsdag 4x5’ met 5’ rust tussenin, dit op ons tijdritparcours.

Gisterenavond dan een intervallooptraining. 4x1000m. Bij gebrek aan vlak parcours bij mij besloot ik “De oude tram” (voor mensen die de 6 Kerkenloop meegedaan hebben, dat is het fietspad dat je na 5K afloopt tot aan het kiezelwegje)op en af te lopen. Niet vlak dus maar licht bergop of in de andere richting bergaf. Begon met eentje bergop in 3’53 (165). 2’ rust en terug naar beneden denderen in 3’24 (167). Na 1’ is hartslag al onder 120 gezakt, dus dat is OK. Een minuutje later ga ik voor nummer 3. Terug bergop. 3’47 (172). Hartslag gaat nu wel echt hoog. De laatste loop ik all out, dit bergaf, amai, ging effe over de 180 hartslag, hart in mijn keel en niet van de emoties hoor. 3’19 het verdict, het kwartiertje uitlopen was, hoe noem je dat, iets tussen joggen en wandelen in.

Thuis gekomen besloot ik ook eens aan “icing” te doen. Als fan van de Simon Whitfield blog (zeker een aanrader) lees je dat die mannen dat bijna dagelijks doen. Zij stappen gewoon een meer in en blijven daar een kwartiertje in staan. Bij gebrek aan een meer koos ik voor de badkuip. Zette mij erin en draaide de koudwaterkraan open. Eigenlijk voel je niks van dat koude water als je het op die manier doet. Je moet enkel stil blijven zitten en niet te veel bewegen. Na een kwartier kwam ik er uit met kei koude benen. En … dat deed echt wel goed. Dus nu niet van don’t try this at home, ik zou zeggen, try this at home.

Vandaag waren ze dan ook al voor een groot stuk herstelt en de fietstraining van namiddag verliep zonder problemen. Kwam “Den Eddy” tegen onderweg, die was interval aan’t doen, dook dan telkens weg in zijn wiel als hij weer eens voor een paar K doortrok. Straks nog een lichte zwemtraining, morgen een rustige koppeltraining fietsen lopen, zaterdag loszwemmen en zondag Viersel.

Tegen dan weten we hoe Koen "zwemcoach" het er in Almere van af gebracht heeft, nogmaals veel succes. Dus Koen, ik verwacht volgende week een kort verslagske.

Comments

Vanaf nu zal het makkelijker moeten gaan om comments toe te voegen, je moet je in principe niet meer inloggen. Kweet dat veel mensen telkens hun paswoord kwijt zijn. Misschien maakt dit het iets makkelijker.

Klikken op overig, liefst niet op anoniem, je naam invullen en commentaar geven.

TOP 3

Hieronder vinden jullie mijn persoonlijke top 3 playlist. Songs die door mijn oren rammen, zoals gisteren, tijdens een bloktraining op de fiets. Play it loud.

Green Day - St. Jimmy

metallica-motorbreath (live)

Red Hot Chili Peppers - Can't Stop

Positie op de fiets

Ik heb van alle zltc deelnemers in Lommel een foto gedownload zodat we effe de positie op de fiets kunnen vergelijken. Ik ben geen kenner, maar je kan met je ogen toe zien dat de meeste niet echt "plat" liggen en veelal wat meer rechtop. Enkel Mario heeft waarschijnlijk in Herderen bij stormweer boven op de berg een windtunnelimprovisatie gedaan, want die ligt wel echt plat. De rest speelt waarschijnlijk (in mijn geval dan toch) op comfort. Alhoewel, de positie van Jimmy, daar heb ik geen woorden voor, maar ondanks alles is ze wel effectief.





















Hieronder nog een foto van "hoe diep kan je gaan ?" (Bjorn Andersson)

Vorige week na de duatlon in Tongeren eigenlijk niks tot weinig getraind. De vervangende zwemtraining donderdagavond in The Pub was zwaar en vergde veel recuperatie. Moest dan dit weekend werken en er stonden een aantal nevenacticiteiten op het programma zodat we ons hier bijna in 2 moesten splitsen om het gedraaid te krijgen.

Vandaag dan maar terug met verse moed en uitgeruste krachten aan deze week begonnen met een intensieve zwemtraining van 3200m vanmorgen. Straks nog een uurke rustig lopen om de dag af te sluiten.

Foto's duatlon Tongeren

Met dank aan fotograaf "Witse"

Duatlon, I don't like it

Omdat duatlon toch niet echt mijn ding is had ik me op voorhand voorgenomen in het fietsen de kraan eens serieus open te draaien. Desnoods fiets ik 20K met 10 man in mijn wiel, als ze niet willen overnemen dan doe ik het maar alleen. Dat was de opzet.

Van bij de start van het lopen zat ik in de buurt van Ludo die er alles aan deed om zo dicht bij mij te eindigen zodat hij in mijn wiel kon zitten. Zo geschiedde. Toen ook stageganger “Jang” aansloot en we met ons 2 begonnen rond te draaien beloofde het nog een mooie, en vooral snelle fietsrit te worden. Maar amper enkele kilometers verder pakte ik over en zag voor de rest niemand meer. Jang, nochtans coureur van hobby kon niet meer overpakken en kampte met krampen. Ik nam de volledige rest van het fietsen voor mijn rekening. Dat het hard ging heb ik achteraf meermaals gehoord. De gebroeders Fraussen, nu wat meer gewicht in de schaal gooiend als een aantal jaren terug kwamen mij zelf de hand shaken met mijn solide fietsprestatie. Eén voor één pikte we mensen op die we dan ook weer achterlieten. Dat de wind daarin een belangrijke rol speelde was duidelijk. Effe iedereen op de kant zetten en er vlogen er zo weer enkele af. Op 4 die hards (Ludo, Jang, één van de Fraussens en nog eentje die we halverwege ronde 2 oppikten) na die wanhopig in mijn wiel bleven zitten. Zelfs met de wissel in zicht was er niemand die het de moeite vond om over te nemen. We fietsten op het moment van wissel 2 op plaats 15.

Ik verloor uiteindelijk nog 4 plaatsen maar geen enkele van mijn “stayeraars” eindigde voor mij.

Als ik Lommel als vergelijkingspunt neem gaat het 3 dagen na deze wedstrijd al weer en stapje sneller, de basis is er uiteraard en de snelheid komt er door die wedstrijden aardig in. Zeer tevreden over mijn fietsen (38.65km/u gemiddeld). Dat Eddy zijn borst al maar begint nat te maken voor de Zwin !

Duatlon, I don’t like it maar ik hou hier een supergevoel aan over, en daarvoor doen we het toch, of niet soms.

Kan er iemand mij het tactisch steekspel aan de kop van de wedstrijd even duidelijk maken en wat is er uiteindelijk fout gelopen, behalve misschien het feit dat Hermans wel erg sterk voor de dag kwam

Pro Bike - Gordo Byrn's Stealth Pro Carbon

Gordo's Pimped up Ride...

Take a sneak peek at Gordo's pimped up ride for his forthcoming shot at Ironman Canada.

Gordo is a stickler for detail and needs his equipment to be spot on. Here's the spec he's decided on to tackle the Ironman Canada course.

Frame: Stealth Pro Carbon (large)
Fork: Stealth Aero Carbon
Seatpost: Stealth Aero Carbon
Bars: Stealth Carbon TT
Wheels: Xentis Mark 1 TT
Tubs: Conti Competition Vectran
Chainset: Dura Ace (with FSA Aero Chainrings 55/39)
Chain: Dura Ace
Front Mech: Dura Ace
Rear Mech: Dura Ace with FSA Ceramic Pulley Wheels
Bottom Bracket: FSA Ceramic
Cables: I-Link
Saddle: Planet-X SL Team Ti


Dura Ace Rear Mech with FSA Ceramic Pulley Wheels


Light Weight I-Link Gear and brake cables


Gordo Pushes BIG Gears


Dura Ace Kit with FSA Ceramic Bottom Bracket

Terug op het rechte pad in Lommel ?

Eindelijk heb ik nog eens kunnen genieten van een namiddagje triatlon. Ik had op voorhand geen grote verwachtingen en hoopte eigenlijk alleen terug te vinden wat ik in regel 1 geschreven heb.

Wat een geluk dat we schoenen aan hadden om naar de zwemstart te gaan. Ik heb al veel slechte wegen gezien maar hier kon je van weg, jaagpad niet meer praten.

Het zwemmen. Ik had een heel goed gevoel in het zwemmen en de indruk dat ik toch vrij snel zwom. 21'45 stond er op mij chrono toen ik uit het water kroop. Vond dat niet slecht maar als ik achteraf de tijden bekijk zijn de anderen toch weer 2' sneller (wel wissel inbegrepen). Want die wissel verliep zoals steeds weer veel te traag. Maar het belangrijkste was dat ik met een goed gevoel de fiets op kon.

Het fietsen verliep goed, zonder meer. Het waren nog niet de superbenen van mei juni maar het begon op iets te trekken. Ik reed dan ook van groepje naar groepje en verloor nauwelijks tijd op de zltc'ers voor mij die in een wel heel groot peleton zaten.

Ik kwam alleen de wisselzone binnen maar eens te meer moest ik vastellen dat ook in wissel 2 er nog veel werk voor de boeg is.

Het lopen dan. Kwist dat het gene vette zou zijn. Ronde 1 ging gepaard met felle steken in de rechterzij zodat ik mijn hartslag maar juist boven de 160 kreeg. Toen de steken wegwaren kroop die traag richting 170 maar de daarbij gepaard gaande snelheid is er voorlopig nog niet. Als het zoals ik heb gehoord 10.6K is liep ik iets van rond de 4'30/km. Beter kan ik voorlopig niet. Een mens moet dat kunnen toegeven. Positief is wel dat mijn linkerbeen terug functioneert zoals het moet. Dat is al een hele opluchting.

Als ik conclusies moet trekken. Wat de tijden en plaats betreft is het natuurlijk gene vette. In normale omstandigheden zou ik hier niet tevreden mee zijn. Maar nu zet de positieve lijn in de opbouw en conditie zich verder en met een goed gevoel over de streep lopen is momenteel belangrijker dan goede of snelle tijden.

Voor foto's moet je kijken op www.bruudruuster.be

Maar Kurt heeft toch weer de hoofdvogel hoor. Hij kreeg het klaar onderweg nog een kindje te maken, het op te voeden zodat hij er samen mee over de finish kon lopen.

Vooruitblikken op Lommel

Met weinig verwachtingen zal ik daar morgen aan de start staan. Nu, heb meer goesting dan vorige week in Eupen, dus dat is al positief. Maar weet ook dat ik op een week tijd geen mirakels mag verwachten. Hoop enkel dat de lijn stilletjes in positieve zin doorgetrokken wordt want de trainingen gingen toch al iets beter deze week. Enkel in het lopen is het nog wat op de suggeltoer.

Na Eupen maandag een dagske niks gedaan. Dinsdag dan 2hr rustig losgepeddeld. Woensdag rustig losgezwommen en een uurke losgelopen. Donderdag met dat shitweer opnieuw een dikke 50' gelopen in de regen en 's avonds al wat harder doorgetrokken in't zwemmen, gevoel was goed. Vrijdag de fietstraining van donderdag, een dikke 50K met enkele hardere stukken tussen, effe testen hé en daarna 10K heel rustig gelopen met in't midden 20' iestkes harder. Vanmorgen dan een goei 2K gezwommen met enkele 60m sprintjes.

Hij die nu aan't recupereren is groet u

Tot morgen

In de Sahara ????

TO DO list

Allez dan, kan natuurlijk niet achterblijven.

To do list (in willekeurige volgorde)

1. IM onder de 10 uur
2. deelnemen aan IM wedstrijden all over the world.
3. Hawaii
4. Marathon lopen in IM onder de 3hr30
5. Onder de 5hr fietsen in IM
6. eindelijk eens gezond en zonder blessures aan de start staan van een IM
7. Het goede evenwicht vinden tussen werk, privé en trainen.
8. Genoeg rust inbouwen in mijn trainingsschema
9. Eens een clubactiviteit winnen, eindklassement ben ik ook al tevreden mee

Hopelijk kan ik er hier volgend jaar een paar van doorstrepen.

Nog iemand ?

IM Canada

En wij die dachten dat IM Oostenrijk al rap volzet was. Lees dan volgende maar eens.

Canada is de populairste IM van de hele kalender. Tot 2002 kon je online inschrijven. Sinds 2003 moet je inschrijven voor een loterij. Waarom? De meeste schrijven zich ter plaatse in de dag na de wedstrijd. Bv voor Amerikanen die aan de grens wonen is het niet zo ver om zich te gaan inschrijven. Voor 2007 was er zelfs geen loterij meer. Iedereen wilde er zeker bij zijn voor de 25ste editie. 2500 atleten zullen er aan de start staan.

Wat de editie van 2008 betreft, het hangt af van hoeveel atleten zich de dag nadien inschrijven. Als dat er te veel zijn komt er geen loterij.
Je kan je toch inschrijven op de volgende (niet goedkope) manieren:
Er zijn 100 community slots. 1000 dollar inschrijvingsgeld!!

Je kan(ook nog voor dit jaar) met de Duitse reisorganisator Hannes Travel je reis boeken. Zij hebben altijd startplaatsen beschikbaar.

Of je kan je in één van de Amerikaanse Ironman 70.3 wedstrijden kwalificeren.

Amai !!!

Belgisch kampioen bij de Masters, Lieven Denolf vertelt zijn verhaal ...

Het BK lange afstand in Eupen was voor mij een ideale kans om BK bij de Masters (40+) te worden. Immers, de niet te kloppen Koen Hoeyberghs had voor Antwerpen gekozen. De voornaamste tegenstand zou volgens mij te verwachten zijn van Kurt Jurgens (Europees kampioen in Brasschaat dit jaar) en Luc Geerts (vader van Marc en ondertussen 50+, wat een aparte leeftijdscategorie is, maar het is altijd een beetje vernederend als je door zo iemand geklopt wordt). Aangezien veel Walen deelnamen, zou er wel altijd iemand kunnen bij zijn die ik niet kende, maar toch sterk uit de hoek kwam.

Dat het mentale toch een belangrijke rol speelt heb ik ook in Eupen kunnen ervaren. Aangezien een rangschikking per leeftijdscategorie een wedstrijd binnen de wedstrijd is, weet je nooit in welke positie je juist bevindt.
Toen mijn ouders tijdens het fietsen de opgave van Kurt Jurgens meldden, zorgde dit toch voor wat ontspanning. Achteraf bleek hij na mij in het zwemmen, maar of hij lek gereden was of om een andere reden gestopt, ben ik niet te weten gekomen.

Een ander mentaal gevecht speelde zich af tijdens het lopen. Na 6km haalde ik bij de afdaling naar het stuwmeer iemand in die ik niet kende, maar toen de speaker zei dat hij 41 jaar was, bleek hij een concurrent van mij te zijn. Mogelijk ging het tussen hem en mij voor de overwinning bij de Masters. Tijdens de afdaling van de tweede ronde kon ik hem kwijt spelen, maar toen er weer geklommen moest worden, haalde hij mij opnieuw in en moest ik hem laten gaan. Bij de afdaling hetzelfde scenario, maar dan andersom. Nu moest hij me opnieuw laten gaan. Ik hoopte dat ik hem nu definitief los had gegooid, maar nee op de klim in de laatste ronde kwam hij weer terug en kon ik hem opnieuw niet volgen. Nu dacht ik dat ik definitief verloren had. De laatste afdaling was een alles of niets voor mij. Hij had zeker 200m voorsprong en het leek een hopeloze opdracht. Ik naderde, dus dat was positief, maar of ik over hem zou geraken was nog een andere zaak, want op het einde moest opnieuw geklommen worden. Toen ik er bijna bij was zag ik hem naar zijn linkerhamstring tasten. Het leek alsof hij met krampen af te rekenen had. Toen ik er bij kwam, lachte hij even naar mij. Ik zette een spurt in en inderdaad hij bleef ter plaatse. Uiteindelijk eindigde hij (Manuel Gochard van GTC) een minuut na mij.

Nu wist ik nog niet of ik gewonnen had. Het was wachten tot de prijsuitreiking. Bij het afroepen van de eerste drie, begon de speaker echter met een andere naam. Zou het dan toch niet gelukt zijn? Uiteindelijk bleek dit een Fransman te zijn en werd ik toch Belgisch Kampioen in mijn leeftijdscategorie.


Lieven

Op training in Eupen !!!

Zoals aangekondigd, zoals voorspeld werd de halve van Eupen een trainingstochtje, dat evenwel veel meer mentale kracht en inzet kostte dan ik op voorhand had kunnen vermoeden. Ook al omdat opgeven de hele dag lang door mijn hoofd spookte.

Nog nooit ben ik met die instelling aan een wedstrijd begonnen. Als ik een nummer opspel ga ik er voor. Dit was dus een primeur. Eigenlijk hoop ik dat dit de eerste en laatste keer is dat ik zo ergens aan de start sta.

Kwas rustig vertrokken in het zwemmen, gevoel was nochtans goed maar halfweg zag ik aan mijn tussentijd dat een tijd onder de 40’ er niet in zat.

De wissel was te rustig en in het begin van het fietsen probeerde ik meerdere malen mee te gaan met mensen die mij inhaalde maar al gauw zag ik in dat dit vandaag verloren moeite was. Ze vlogen mij letterlijk voorbij, bergop, bergaf, mannen zowel als het vrouwelijk schoon, kortom ik werd er mismoedig van en besloot na ronde 1 er de brui aan te geven. Waarom ik dat niet gedaan heb is mij nu nog een raadsel. Maar op het einde van ronde 1 kon ik eindelijk aanpikken bij een man of 4. Wat heet aanpikken als je ¾ van ronde 2 tussen de 130-140 hartslag kunt rijden en nog kan volgen. Een ronde verder kroop ik dan mee met enkele vlugge passanten maar al gauw werd duidelijk dat dit al weer te hoog gegrepen was en dus reed ik solo de laatste ronde in waar ik halfweg een zltc truitje in de gaten kreeg. Verdomme dat is Loix, Samen gingen we de afdaling in en wisselden teleurgestelde wedstrijdinfo uit en zochten naar redenen waarom het vandaag niet echt wou lukken, dit alles op weg naar wisselzone 2.

Na nog eens een slappe wissel vertrokken we gelijk voor de afsluitende halve marathon. Maar Jimmy moest eerst gaan kakken, dus ik alleen verder. Man ik geraakte geen meter vooruit. Kon nog geen tempo van 5’30/km aanhouden en strompelde naar het einde van ronde 1. Daar stond Kurt, leeg, mentaal en fysiek na een knap Klagenfurt. (dit was zijn eerste opgave ever) Een opgave was ook voor mij niet ver weg, maar eerst meldde ik de zltc supporters delegatie dat ook ik op mijn beurt moest gaan kakken. Een mobiel scheithuis op de parking van de Weserstuwdam werd voor korte tijd een soort van bezinningsoord waar ik mijn gedachten op een rijtje kon zetten. Nu opgeven ging het door mijn hoofd betekent einde seizoen. Dat zou ik niet meer te boven komen, komaan, probeer nog een rondje, dan zullen we wel zien. Ik verliet mijn oord van rust en begon aan ronde 2. En wat bleek, blijkbaar had ik betere benen dan voor de sanitaire stop. In het bos kwam ik Donald tegen die op de terugweg was !!! Opgegeven. Eénmaal ronde 2 ten einde wist ik ook wel dat de derde een formaliteit zou worden, nu stoppen zou echt wel dom zijn na al de mentale inspanningen die ik geleverd had om in de wedstrijd te blijven. Mijn derde ronde werd nog de snelste en op het einde ging het zelfs zo goed dat ik verdomme onder de 4’40/km begon te lopen.

Kben blij dat ik deze wedstrijd heb uitgedaan. Al was het tegen trainingstempo, de mentale boost van uitdoen zal hopelijk zowel fysiek als mentaal de komende weken wat dragelijker maken en mij terug op de goeie weg zetten.

Proficiat aan Lieven trouwens, hij werd maar eventjes Belgisch Kampioen bij de veteranen.

Hij die nadenkt op de pot groet u.

PS 1: dit was trouwens de allereerste keer dat ik tijdens een wedstrijd een “kakstop” inlaste.

PS 2 : als er mensen zijn die een kort verslagje over hun wedstrijd willen schrijven, ik wil dat ook wel op mijn blog zetten. Ook voor de mensen die in Antwerpen hebben meegedaan.

Eupen

Some pictures, verslag volgt later.

Zware zaterdagtraining

Over 1000m, Eupen en een handschoen

Na mijn fietsritje van gisterennamiddag met wat stramme rug moet ik zeggen dat een paar uur later de rugspiertjes er beter aan toe waren. Blijkbaar had dit dan toch een positieve invloed gehad. Was dan ook blij dat ik was gaan fietsen en daarmee veranderden dan ook de plannen om het heel rustig aan te doen 's avonds bij het zwemmen.

De zwemtraining van gisterenavond was bij gebrek aan inspiratie van zwemcoach Koen simpel gehouden. 3x1000 + wat loszwemmen. Voordeel van zo'n training is dat ze rap achter de rug is want die mannen zwemmen dat onder de 15'. Ik had voor de gelegenheid mijn nieuwe mouwloze Orca mee naar Bilzen genomen om hem zeker nog eens uit te proberen voor Eupen.

1ste 1000 in de voeten was eigenlijk een makkie en ging in 14'32". Besloot er zelgf eentje op kop te doen en deed dat in 14'34". Moet zeggen dat ik toch een tandje moest bijsteken om aan die tijd te komen. Gebrek aan fantsoenlijke zwemtrainingen van de laatste weken laat zich dan dadelijk voelen. De laatste 1000 hoopte ik wat in de voeten te dobberen maar de koord van mijn pak was in mijn hals gekorpen, vraag me niet hoe en ik moest ze verwijderen hetgeen mij na 50m al een halve lengte achterstand kostte. Khad bijna 500m nodig om terug in de voeten te geraken en moest pushen om erin te blijven. Tijd 14'40. Enfin, na 45' zit zo'n training er dus op en zwem je nog wat los en sla je nog een praatje.

Vandaag mijn fietske in orde gezet voor zondag en een beetje losgelopen.

Zondag zal voor mij een goeie trainingsdag worden. Conditie is er niet om in een halve vollen bak te gaan dus zullen we het rustiger aan doen. Meer zal er toch niet inzitten.

Eddy heeft mij trouwens uitgedaagd. Hij neemt de handschoen op in Knokke en gaat er resoluut voor om mij daar te kloppen. Eddy kennende zal ik daar weer mijn allerallerbeste beentje moeten voorzetten om de weegschaal in mijn richting te doen kantelen. Ik kijk er al naar uit !!!

Deze krijgen jullie nog als uitsmijter

Niks forceren !

Vanmorgen nog eens bij de osteopaat langsgeweest. Rug was al beter maar nog niet helemaal Ok. Had vorige keer pas na 3-4 dagen het gevoel dat het echt wat beter ging. Maar dat is blijkbaar normaal. Had ook soms het gevoel dat ik links bij momenten geen kracht meer kon uitoefenen. Na een paar kleine testjes bleek dat inderdaad het geval. Het probleem was blijkbaar niet erg want een paar minuten later was het al opgelost.

Nadeel van zo'n behandeling is dat de onderrug de hele dag wat pijn doet. Ben toch maar wat gaan fietsen namiddag, op't gemakske anderhalf uur. En straks rustig wat zwemmen. Zeker niks forceren vandaag is de opdracht.

Volgende vond ik eigenlijk wel grappig. Het gezegde, met bloed zweet en tranen is sinds de Tour de France van dit jaar aan verandering toe. Het zal in het vervolg, en vooral in Kazachstan, zo klinken. Met andermans bloed, zweet en tranen ...

Quote

Dit heb ik even gepikt van Stijn Demeulemeester :

je eigen grenzen verleggen, jezelf overtreffen, de strijd met jezelf aangaan en niet opgeven... Daartoe dient een volledige triatlon. Het is vooral de strijd tegen jezelf die je moet overwinnen vooraleer je jezelf tussen de andere atleten kan plaatsen

Meer heb ik daar niet aan toe te voegen