Afgelopen zaterdag stond de eerste echte confrontatie van het seizoen op het programma. Ik ging er naar toe met gemengde gevoelens. Enerzijds was ik goed bezig op de fiets, terwijl van de andere kant ik geen idee had wat mijn zwemmen, na bijna 5 weken geen zwembad gezien, en mijn lopen (na de achillespeesblessure) van niveau waren. Daarom had ik mij 1 ding voorgenomen. Er van genieten, en zeker in het fietsen geen tactisch geleuter, gewoon, hard rijen.De opwarming. Samen met Marc, Denis en Jens besloten we een paar rondjes te gaan rijden op het parcours als een soort van opwarming voor het zwemmen. Het was toen al duidelijk dat de wind steeds in de flank zou waaien. Hier kon je de boel eens goed belazeren, op het kantje en iedereen zit met zijn snuit in de wind. Ik trok eens een keer door en voelde dat de benen OK waren.
Deel 1: het zwemmen.
Na het zwemmen zei Nard :” Gij krijgt vanaf nu vrijstelling voor het zwemmen.” Inderdaad, na die weken niet zwemmen had ik nooit gedacht 7’13 te zwemmen. Eerste opdracht dus meer dan geslaagd.
Deel 2 : het fietsen en het lopen
Eddy en Jens stonden slechts een goeie 10” voor mij. Na iets meer dan 1K was ik er bij. Erop, erover en dan kwam mijn geliefkoosde De Haan locomotief voorbij. Marc Pollet schoot zoals elk jaar alles en iedereen voorbij. De voorbije jaren was het steeds tanden knarsen en bijten om in het wiel te blijven. Nu met de wind in de flank, trok hij het spel op de kant. Ik was blijkbaar de enige die mee kon. Hij keek een aantal keren om en toen hij zag dat hij me beter te vriend maakte ging hij in’t midden van de weg rijden zodat ik uit de wind kon gaan zitten. Even later kwam het elleboogje en samen reden we naar het groepje voor ons. Daar werd me geen rust gegund want onmiddellijk trok onze vriend verder ten strijde, ik mee maar de anderen pikten aan. We draaiden effe rond en toen reed Polet opnieuw weg. Ik liet begaan want een ronde later reden we terug naar hem toe, ik dacht met een laatste kopbeurt het gat te dichten maar toen kwamen er demarrages. Ik moest even passen en trok even later alleen in de tegenaanval. De 2 aanvaller reden nu samen met mijn locomotief naar het groepje van Tim. Ik kwam dichter, naderde tot op 100m en ter hoogte van het bungalowpark viel het voor mij stil. Ik schakelde een tand groter en gaf in een ultieme inspanning mijn Kuota nog eens extra de sporen. Ik naderde tot op 25-30m toen er voor mij weer voor de aanval gekozen werd. Neen, dit kreeg ik niet meer dicht en wachtte dus maar tot ik terug werd opgeslokt door een achtervolgend groepje.
Als 15-16de vertrok ik voor het lopen. Het liep wel lekker maar echt 7.5K voluit ben ik niet gegaan doordat steken in de zij dit onmogelijk maakten. Als 40ste liep ik als 6de van de club over de eindmeet. Voor deze uitslag had ik op voorhand getekend. 
En toen, … toen was er Leffe... Lekkere Leffe, ...veel Leffe ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten