Als je Gordo’s blog leest wordt er daar tot vervelens toe op gehamerd. Begin rustig aan je marathon tijdens de Ironman, zo heb je weinig verval, en misschien zelfs nog wat over op het einde. Dikwijls ben ik het nog niet tegengekomen, meestal wordt er “snel” vertrokken om dan stilletjes aan te crashen. Maar wat Sindballe in Hawaii uit zijn witte mouwen schudde, haalt een 10/10 voor marathonpacing.
Ik zet even de tijden van Sindballe, Deboom en Vanhoenacker naast mekaar.
Sindballe Deboom Vanhoenacker
Eerste 8.5 K 4’06/km 3’43/km 4’03/km
Volgende 20.5K 4’21/km 4’01/km 4’06/km
Laatste 13K 4’06/km 4’10/km 4’10/km
Ok, Marino heeft ook weinig verval, maar Sindballe loopt wel het snelst op het moment dat het pas echt moeilijk wordt, de laatste 10K. Deboom en Vanhoenacker waren heel kort genaderd, tot op 10” een bepaald moment. Maar de witte krijger versnelde en liep nog 1’ weg van Deboom.
Het is gewoon een kwestie van weten wat je kan en niet boven je kunnen lopen zoals bv Lieto deed. Hij liet zich verleiden tot een ultra snelle start maar crashte volledig na 32K.
2 opmerkingen:
Hoi Wil,
Mijn pacing is natuurlijk vele minder. Afgelopen 10 dagen zeer vermoeiend geweest en daarom al slapend de 15K van HASSELT gedaan. Was bij een collega gebleven die dit de 1ste x deed en ook lukte. Binnen 10 min ga ik vandaag de 100 K MTB afhaspelen en zondag een rustige 6Kerkenloop meedoen. Moet ook een beetje recupereren.
Witse
Ik verkies toch een SNELLE marathon boven een marathon met een perfecte "pacing" ;-)
Al wil het laatste wel eens helpen om het eerste te bereiken.
Pacing is altijd een moeilijke balanceeract en veel mogelijkheden om het een en ander uit te proberen heb je ook niet. Vandaar dat ik aanhanger was van de crash-methode, in de hoop dat er geen, of tenminste geen al te harde eraan kwam.
Een reactie posten