Klagenfurt : The story of a DNS

Geen finisher T-shirt, geen finishfoto, geen afzien tijdens het lopen , .. geen wedstrijd.

Een week voor de wedstrijd landde ik reeds de Oostenrijkse regio Kârnten. De laatste dagen waren nogal hectisch geweest en ik voelde mij ook al niet echt goed, beetje moe, precies of ik ziek ging worden. Zou wel beteren als we daar waren en de rust weerkeerde. Maandagavond dan een 20’ rustig gezwommen in een woelige Wôrthersee.

Dinsdag.

Parcoursverkenning. 120K samen met Mario en Tim. Op het vlakke en de goedlopende delen ging het, maar bergop blokkeerde ik. Shit, wat is dat. Komt wel goed zei Mario, gevolg van uwen taper. 's Avonds dan Appermans zijn nieuwe wetsuit zonder mouwen eens uitgeprobeerd. Mijn besluit stond vast. Dat moest ik ook hebben. Gigantisch verschil met een pak met mouwen, drijfvermogen blijft hetzelfde.

Woensdag

Rainy day, enkel 20’ rustig gelopen op de loopband in ons logement. Viel mij weer op dat ik achteraf relatief veel last had van mijn benen. Maar, zal de taper wel zijn zeker ?

Donderdag

Heb ondertussen geshopt en mij een mouwloos Orca wetsuit op de kop kunnen tikken voor slechts 89 eurokens. Ook Kurt shopt mee en koopt er ook eentje. Met groot succes worden ze geprobeerd.

Ook Kurt gaat mee voor een 75K parcoursverkenning. Nog steeds is er datzelfde gevoel. Bergop geraak ik niet vooruit. Kurt heeft de grinta, de wedstrijd mag voor hem elk moment van start gaan.

Voor mij mag het nog even duren, ik heb nog steeds het gevoel dat er iets scheelt, weet alleen niet wat ?

Vrijdag

Na een bezoek aan een wildpark moet ik in de namiddag gaan rusten, Ben kapot. Ik skip ook het loszwemmen en blijf op mijn bed liggen.

Zaterdag

Ironkidswedstrijd. Na de wedstrijd breng ik mijn fiets naar het fietsenpark. Een namiddag in de volle zon bezorgt mij hoofdpijn en een ziekelijk gevoel ???? Bij het terug naar buiten komen krijg ik pijn in de linker liesstreek. Ik voel met mijn hand en bemerk een klein knobbeltje dat heel veel pijn doet bij het aanraken. Shit, ik weet direct hoe laat het is. 2 jaar geleden had ik hetzelfde en dat eindigde toen in een ontsteking van de lymfenkanalen. Ik vertelde niemand iets in de hoop dat het misschien toch van tijdelijke duur zou zijn.

Bij aankomst op onze studio, moet ik het bed in, het zal vanaf dan steeds erger en erger worden, koorts tot 39° en ikzelf die meteen weet dat de wedstrijd van morgen er voor mij niet zal bijzijn.

Zondag

De dokter komt langs op het moment dat Marino Vanhoenacker zijn eerste fietsronde er zo ongeveer op heeft zitten. Zijn diagnose, bloedvergiftiging aan het linkerbeen, waarschijnlijk oude bacteriën die er nog in zitten en bij mindere weerstand de kop op steken. De dokter hier zegt achteraf ook nog dat elk wondje hoe klein ook aan mijn linkeronderbeen bij mij een infectie kan veroorzaken en dat meestal op het moment dat mijn immuunsysteem wat aan de zwakke kant is.

Enfin, ik krijg een spuit antibiotica + een antibiotica kuur voorgeschreven (die hier achteraf nog met een dikke week wordt voortgezet). Voor de rest is rust voorgeschreven, dus zeker geen fysieke inspanningen.

Ik steek mij vol met pijnstillers want ik wil toch iets van de wedstrijd zien. Als coach en schemaopsteller van Kurt heb ik nu eindelijk eens de kans om mijn “poulain” live aan het werk te zien, en hem desnoods naar de finish te roepen. Maar Kurt doet het goed, het fietsen gaat voortreffelijk en als ik hem na 1 ronde lopen Stefan Biesmans zie inhalen weet ik dat hij ook in dat onderdeel goed bezig is. Bij het ingaan van de laatste 10K schreeuw ik hem toe dat een tijd van 10hr30 er in zit. De laatste loodjes wegen zoals steeds het zwaarst maar met een tijd van 10hr42, 18’ onder het vooropgestelde doel van 11hr, voor hem een knalprestatie.

Ik had er toen minder moeite mee dan nu dat ik er niet bij was. Waarschijnlijk te ziek en te ellendig om mij erin op te jagen.

Met de diagnose die gesteld is weet ik nu wat doen. Ik zal er rekening mee moeten houden in mijn schema’s. Ik ga nu een weekje niks doen en dan terug de draad opnemen. Wat het dit jaar nog zal worden zullen we wel zien.

Volgend jaar in elk geval, voor de laatste maal Klagenfurt, maar zeg nooit nooit !


PS : 19 uur na het openen van de inschrijvingen on-line was de wedstrijd al volzet. Nog een geluk dat ik er voor koos mij ginder reeds in te schrijven.