2 van de 3 doelstellingen = geslaagd
Eerlijk is eerlijk! Toen ik mij inschreef voor Kasterlee had ik het een klein beetje onderschat.
Ondanks het vriesweer brandde de hel!
Ik , den Oli en Niels stonden zondagochtend om 6 uur op in hotel Kempenrust. Na een stevig ontbijt trokken we naar de sporthal Duinenend waar heel het gebeuren plaatsheeft. Om 7uur haalden we onze startnummers af en begonnen we met de inrichting van onze wisselzone.
Alles voor het fietsen klaar leggen op een stoel die voor u gereserveerd is. Buiten worden de mountainbikes nog snel aan een technische keuring onderworpen en voordat je het weet is het al 5 voor 8.
Ter nagedachtenis van het overlijden van Benny Vansteelant wordt nog een minuutje stilte gehouden en om 8 uur stipt zijn we weg.
Ikzelf start samen met Filip en Luc op de laatste rij. Al snel wordt het pakt uitelkaar gereten en begin ik mijn weg naar voor. Traditioneel wordt er in een duatlon erg snel gestart. Ik laat mij niet opjagen en start erg traag. De eerste kilometer werk ik af in 4m25, perfect volgens de vooropgestelde tactiek. De benen voelen super en lijken vanzelf dit tempo te verteren. Enkel mijn hartslag zat wat hoog (158-160), maar omdat het lopen echt soepel gaat en zonder extra krachten te verspillen ga ik door. Al vlug geraak ik in een groepje dat precies hetzelfde tempo van 4m30 de kilometer nastreeft. Na een 5-tal km beginnen we andere groepjes in te halen en achter te laten. Gek dat sommigen zelfs in zo’n wedstrijd boven hun limieten durven te starten. Na 1u6m10sec. zitten de eerste 15km erop en kom ik in de wisselzone. Men roept mij toe dat ik hier als 66 van de ongeveer 200 starters arriveer. Hier kruis ik ook Olivier die al onderweg is naar zijn fiets. Olivier had voor het eerste lopen ongeveer een uur nodig. Erg sterk, maar misschien een beetje te snel? Deze 5 min tijdswinst zou hem misschien nog duur te staan komen bij het tweede lopen? Ik hoop voor hem dat hij zich weer niet aan het opblazen is. Na een 6-tal minuten in de wisselzone van kledij gewisseld te hebben, begin ik aan het langste onderdeel van de dag.
66ste ?! Ik dacht thans dat ik niet zo traag gelopen had. Dit moeten hier wel allemaal supermannen zijn. Supercontent over de tijd, maar toch een beetje teleurgesteld door de plaats neem ik mij voor de eerste ronde tamelijk agressief te rijden en vooral aan te vallen. De eerste ronde maal ik af in 1u en 3 min en in de bevoorradingszone roepen ze mij toe dat ik al 42ste ben. Tot nu toe gaat het goed. Ik zie nog een groepje rijden van een 8-tal atleten, deze zou ik ook nog snel opvreten en dan stilaan wat trager gaan rijden. Allemaal goede voornemens, maar de pechduivel slaat net op dit moment toe. Vooraan zit ik met een leegloper! Ik besluit nog door te rijden tot het einde van de modderstrook en stop pas op de verharde weg bij enkele seingevers.
Bandje vervangen is net niet mijn specialiteit en dan overdrijf ik echt niet (vraag dat maar aan Olivier of Kurt). Nadat ik het buitenbandje eraf heb gehaald, vind ik 2 doorns. Dit zijn zeker de schuldigen, alleen krijg ik ze er niet uit. Dan maar aan een huis aanbellen en vragen achter een pincet ofzo. Met een platte schroevendraaier krijg ik het buitenbandje terug doornvrij. Nu weigerd mijn bommetje alle dienst, dus kon ik weer aanbellen en vragen achter een deftige fietspomp.
Uiteindelijk terug weggeraakt, maar hoeveel tijd ik er verloren heb kan ik niet zeggen. Ik weet wel dat ik ondertussen ver ben teruggeslagen in het klassement. Mentaal was dat toch een serieuze klap, maar met in het achterhoofd dat we nog een lange weg te gaan hadden en dat ik mijn 2 begeleiders voor het lopen niet in de steek kon laten heb ik de knop omgedraaid en er terug ene serieuze lap opgegeven. De ganse tweede ronde heb ik zovaak als mogelijk (geen sinecure met zoveel rijdende snelheidsdrempels) nog eens stevig de gas opengedraaid. Deze ronde legde ik (incl. bandenwissel) af in 1u en 22 min.
Maar zoveel aanvalslust, blijft ook niet duren. Vanaf ronde drie was het liedje over. Een eerste opkomende kramp in beide bovenbenen, maakte mij duidelijk dat ik het tempo beter wat liet zakken. Vanaf toen heb ik aan een vrij constant tempo verder gereden. Ronde 3 en 4 legde ik al in 1u 12 en 1u 13. Het tempo dat ik vooraf voor ogen had. In ronde 3 haalde ik halverwege Olivier in. Aan zijn asgrauwe gelaatskleur (déjà-vue Nice) te zien, was hij toch een beetje te snel gestart. Ik wenste hem nog succes en riep hem toe door te bijten. Vanaf ronde 4 viel het mij vooral op dat de meeste atleten er al echt erdoor zaten. Vanaf nu was het lijkenrapen. Uiteindelijk wist niemand mij in te halen tijdens het fietsen en draaide ik als 45ste terug de wisselzone in, op zich een goed gevoel!
Toch kreeg ik het op dat moment weer knap lastig. Ik durfde uit angst voor een opkomende kramp zelfs niet te snel van de fiets te springen. Even twijfelde ik of ik nog zou starten met het lopen. Dit kon toch niks meer worden. Ik was een wrak, totaal naar de …
En toen … toen zag ik Kurt. Hij wist onmiddellijk hoelaat het was. Met de nodige peptalk en hulp werd ik klaargestoomd voor het laatste lopen. Vooraf had ik een rugzak klaargemaakt voor Kurt waarin alles (gellekes, water, performance, drinkbussen en vooral veel cola) zat wat ik ook maar zou kunnen nodig hebben. Nog snel een slokje water en weg waren we. Ik te voet en Kurt met zijn rugzakje te fiets. Buiten aan de hal stond Mario mij op te wachten. Enkele weken geleden kwam Appermanske zelf met een uiterst interessant voorstel op de proppen. Hij stelde voor mijn lijden tijdens de afsluitende loopproef te verzachten door solidair met mij de 30 km te lopen. Een voorstel dat ik met alle plezier zag zitten. Iemand met zo’n ervaring weiger je natuurlijk geen uitgestoken hand.
De eerste kilometers werden onverwacht en vrij soepel (voor zover je daar nog over kan spreken) afgewerkt tegen een tempo van 4m30 per kilometer en een pols van 144. Waar er ook maar wat wind stond zette Mario mij mooi uit de wind en voordat ik maar aan eten of drinken durfde te denken, duwde Kurt mij iets in de mond. Een geoliede machine was dus onderweg. Ik moest niet meer denken, enkel lopen en de signalen van mijn lichaam goed proberen te interpreteren. Vrij snel pikten we de eerste lijken weer op. De eerste ronde van 15km werd afgelegd in 1u7min en 20 seconden. Dit was dus amper 1 minuutje trager als het lopen vanmorgen. Een droomscenario werd realiteit. Na 21km begon er dan toch wat verval op te zitten en met de wijze woorden van looptrainer Peter in gedachte werd er meer en meer op de looptechniek gelet. 4km verder was het dan toch volledig over. De anker werd uitgegooid en het strakke tempo behoorde nu ook tot het verleden. Beide bovenbenen stonden op het punt volledig te verkrampen.Water noch cola gingen nog door de keel. Zwarte vlekken vertroebelden mijn zicht en ik werd als een blinde geleid door 2 blindengeleide honden. Vanaf nu was het zaak van gewoon te blijven lopen en zeker niet beginnen te stappen. Mario en Kurt haalden de grote middelen boven en bleven maar op mij inpraten. In de verte hoorde ik de speaker en de opzwepende muziek Het aftellen was begonnen en SAMEN bereikten we terug de sporthal. Hier lag de rode loper uitgerold en vanaf dan voel je niks meer. En zalig gevoel dat ik al eens in Nice mocht ervaren. De trance was ingezet, ik zou finishen. Alleen al voor dit kippenvelmoment zou je zo’n wedstrijd willen doen. Uiteindelijk werkte ik de laatste loopronde nog af in binnen de 1u15. Samengeteld met de wissel en de eerste loopronde werkte ik de laatste 30km af in 2u26m47s, dat is dus sneller als in mijn stoutste dromen waarin ik een tijd hoopte te klokken van 2u30 (zonder wissel erbij te rekenen). 31ste in het algemeen klassement. Een uurtje later kwam ook Olivier aan. Nog wat later Luc en Filip. 4 finishers op 4 starters is niet slecht voor ons clubke.
Eindconclusie:
Kasterlee is een erg mooie wedstrijd, maar ook een heel zware. Vooraf vergeleek ik het met een ¾ triathlon. Ik hield toen enkel rekening met de afstanden. Nu, achteraf ben ik van oordeel dat deze wedstrijd niet moet onderdoen voor een volledige triathlon. Vooral de koude kan een mens breken. Mijn respect voor alle Kasterlee-finishers is dus enorm.
Mijn voorzichtige starttactiek bleek de juiste te zijn. Als die lekke band er niet was, dan zou ik dicht bij de 20ste plaats geëindigd zijn. Misschien dat ik de eerste 2 ronden te snel gefietst heb, maar wat heet te snel? Uiteindelijk haalde niemand mij meer in tijdens het afsluitende lopen.
2 van de 3 vooropgestelde doelen werden behaald:
1) Finishen : ok
2) Clubrecord (9u40) van Denis breken : ok (8u37m7s)
3) Top 25 : net niet
Nogmaals wil ik mijn twee superbegeleiders bedanken, zonder hun was ik er waarschijnlijk niet geraakt.
De Hel van Kasterlee 2007 zal ik nooit vergeten, merci mannen.
Jimmy
Ondanks het vriesweer brandde de hel!
Ik , den Oli en Niels stonden zondagochtend om 6 uur op in hotel Kempenrust. Na een stevig ontbijt trokken we naar de sporthal Duinenend waar heel het gebeuren plaatsheeft. Om 7uur haalden we onze startnummers af en begonnen we met de inrichting van onze wisselzone.
Alles voor het fietsen klaar leggen op een stoel die voor u gereserveerd is. Buiten worden de mountainbikes nog snel aan een technische keuring onderworpen en voordat je het weet is het al 5 voor 8.
Ter nagedachtenis van het overlijden van Benny Vansteelant wordt nog een minuutje stilte gehouden en om 8 uur stipt zijn we weg.
Ikzelf start samen met Filip en Luc op de laatste rij. Al snel wordt het pakt uitelkaar gereten en begin ik mijn weg naar voor. Traditioneel wordt er in een duatlon erg snel gestart. Ik laat mij niet opjagen en start erg traag. De eerste kilometer werk ik af in 4m25, perfect volgens de vooropgestelde tactiek. De benen voelen super en lijken vanzelf dit tempo te verteren. Enkel mijn hartslag zat wat hoog (158-160), maar omdat het lopen echt soepel gaat en zonder extra krachten te verspillen ga ik door. Al vlug geraak ik in een groepje dat precies hetzelfde tempo van 4m30 de kilometer nastreeft. Na een 5-tal km beginnen we andere groepjes in te halen en achter te laten. Gek dat sommigen zelfs in zo’n wedstrijd boven hun limieten durven te starten. Na 1u6m10sec. zitten de eerste 15km erop en kom ik in de wisselzone. Men roept mij toe dat ik hier als 66 van de ongeveer 200 starters arriveer. Hier kruis ik ook Olivier die al onderweg is naar zijn fiets. Olivier had voor het eerste lopen ongeveer een uur nodig. Erg sterk, maar misschien een beetje te snel? Deze 5 min tijdswinst zou hem misschien nog duur te staan komen bij het tweede lopen? Ik hoop voor hem dat hij zich weer niet aan het opblazen is. Na een 6-tal minuten in de wisselzone van kledij gewisseld te hebben, begin ik aan het langste onderdeel van de dag.
66ste ?! Ik dacht thans dat ik niet zo traag gelopen had. Dit moeten hier wel allemaal supermannen zijn. Supercontent over de tijd, maar toch een beetje teleurgesteld door de plaats neem ik mij voor de eerste ronde tamelijk agressief te rijden en vooral aan te vallen. De eerste ronde maal ik af in 1u en 3 min en in de bevoorradingszone roepen ze mij toe dat ik al 42ste ben. Tot nu toe gaat het goed. Ik zie nog een groepje rijden van een 8-tal atleten, deze zou ik ook nog snel opvreten en dan stilaan wat trager gaan rijden. Allemaal goede voornemens, maar de pechduivel slaat net op dit moment toe. Vooraan zit ik met een leegloper! Ik besluit nog door te rijden tot het einde van de modderstrook en stop pas op de verharde weg bij enkele seingevers.
Bandje vervangen is net niet mijn specialiteit en dan overdrijf ik echt niet (vraag dat maar aan Olivier of Kurt). Nadat ik het buitenbandje eraf heb gehaald, vind ik 2 doorns. Dit zijn zeker de schuldigen, alleen krijg ik ze er niet uit. Dan maar aan een huis aanbellen en vragen achter een pincet ofzo. Met een platte schroevendraaier krijg ik het buitenbandje terug doornvrij. Nu weigerd mijn bommetje alle dienst, dus kon ik weer aanbellen en vragen achter een deftige fietspomp.
Uiteindelijk terug weggeraakt, maar hoeveel tijd ik er verloren heb kan ik niet zeggen. Ik weet wel dat ik ondertussen ver ben teruggeslagen in het klassement. Mentaal was dat toch een serieuze klap, maar met in het achterhoofd dat we nog een lange weg te gaan hadden en dat ik mijn 2 begeleiders voor het lopen niet in de steek kon laten heb ik de knop omgedraaid en er terug ene serieuze lap opgegeven. De ganse tweede ronde heb ik zovaak als mogelijk (geen sinecure met zoveel rijdende snelheidsdrempels) nog eens stevig de gas opengedraaid. Deze ronde legde ik (incl. bandenwissel) af in 1u en 22 min.
Maar zoveel aanvalslust, blijft ook niet duren. Vanaf ronde drie was het liedje over. Een eerste opkomende kramp in beide bovenbenen, maakte mij duidelijk dat ik het tempo beter wat liet zakken. Vanaf toen heb ik aan een vrij constant tempo verder gereden. Ronde 3 en 4 legde ik al in 1u 12 en 1u 13. Het tempo dat ik vooraf voor ogen had. In ronde 3 haalde ik halverwege Olivier in. Aan zijn asgrauwe gelaatskleur (déjà-vue Nice) te zien, was hij toch een beetje te snel gestart. Ik wenste hem nog succes en riep hem toe door te bijten. Vanaf ronde 4 viel het mij vooral op dat de meeste atleten er al echt erdoor zaten. Vanaf nu was het lijkenrapen. Uiteindelijk wist niemand mij in te halen tijdens het fietsen en draaide ik als 45ste terug de wisselzone in, op zich een goed gevoel!
Toch kreeg ik het op dat moment weer knap lastig. Ik durfde uit angst voor een opkomende kramp zelfs niet te snel van de fiets te springen. Even twijfelde ik of ik nog zou starten met het lopen. Dit kon toch niks meer worden. Ik was een wrak, totaal naar de …
En toen … toen zag ik Kurt. Hij wist onmiddellijk hoelaat het was. Met de nodige peptalk en hulp werd ik klaargestoomd voor het laatste lopen. Vooraf had ik een rugzak klaargemaakt voor Kurt waarin alles (gellekes, water, performance, drinkbussen en vooral veel cola) zat wat ik ook maar zou kunnen nodig hebben. Nog snel een slokje water en weg waren we. Ik te voet en Kurt met zijn rugzakje te fiets. Buiten aan de hal stond Mario mij op te wachten. Enkele weken geleden kwam Appermanske zelf met een uiterst interessant voorstel op de proppen. Hij stelde voor mijn lijden tijdens de afsluitende loopproef te verzachten door solidair met mij de 30 km te lopen. Een voorstel dat ik met alle plezier zag zitten. Iemand met zo’n ervaring weiger je natuurlijk geen uitgestoken hand.
De eerste kilometers werden onverwacht en vrij soepel (voor zover je daar nog over kan spreken) afgewerkt tegen een tempo van 4m30 per kilometer en een pols van 144. Waar er ook maar wat wind stond zette Mario mij mooi uit de wind en voordat ik maar aan eten of drinken durfde te denken, duwde Kurt mij iets in de mond. Een geoliede machine was dus onderweg. Ik moest niet meer denken, enkel lopen en de signalen van mijn lichaam goed proberen te interpreteren. Vrij snel pikten we de eerste lijken weer op. De eerste ronde van 15km werd afgelegd in 1u7min en 20 seconden. Dit was dus amper 1 minuutje trager als het lopen vanmorgen. Een droomscenario werd realiteit. Na 21km begon er dan toch wat verval op te zitten en met de wijze woorden van looptrainer Peter in gedachte werd er meer en meer op de looptechniek gelet. 4km verder was het dan toch volledig over. De anker werd uitgegooid en het strakke tempo behoorde nu ook tot het verleden. Beide bovenbenen stonden op het punt volledig te verkrampen.Water noch cola gingen nog door de keel. Zwarte vlekken vertroebelden mijn zicht en ik werd als een blinde geleid door 2 blindengeleide honden. Vanaf nu was het zaak van gewoon te blijven lopen en zeker niet beginnen te stappen. Mario en Kurt haalden de grote middelen boven en bleven maar op mij inpraten. In de verte hoorde ik de speaker en de opzwepende muziek Het aftellen was begonnen en SAMEN bereikten we terug de sporthal. Hier lag de rode loper uitgerold en vanaf dan voel je niks meer. En zalig gevoel dat ik al eens in Nice mocht ervaren. De trance was ingezet, ik zou finishen. Alleen al voor dit kippenvelmoment zou je zo’n wedstrijd willen doen. Uiteindelijk werkte ik de laatste loopronde nog af in binnen de 1u15. Samengeteld met de wissel en de eerste loopronde werkte ik de laatste 30km af in 2u26m47s, dat is dus sneller als in mijn stoutste dromen waarin ik een tijd hoopte te klokken van 2u30 (zonder wissel erbij te rekenen). 31ste in het algemeen klassement. Een uurtje later kwam ook Olivier aan. Nog wat later Luc en Filip. 4 finishers op 4 starters is niet slecht voor ons clubke.
Eindconclusie:
Kasterlee is een erg mooie wedstrijd, maar ook een heel zware. Vooraf vergeleek ik het met een ¾ triathlon. Ik hield toen enkel rekening met de afstanden. Nu, achteraf ben ik van oordeel dat deze wedstrijd niet moet onderdoen voor een volledige triathlon. Vooral de koude kan een mens breken. Mijn respect voor alle Kasterlee-finishers is dus enorm.
Mijn voorzichtige starttactiek bleek de juiste te zijn. Als die lekke band er niet was, dan zou ik dicht bij de 20ste plaats geëindigd zijn. Misschien dat ik de eerste 2 ronden te snel gefietst heb, maar wat heet te snel? Uiteindelijk haalde niemand mij meer in tijdens het afsluitende lopen.
2 van de 3 vooropgestelde doelen werden behaald:
1) Finishen : ok
2) Clubrecord (9u40) van Denis breken : ok (8u37m7s)
3) Top 25 : net niet
Nogmaals wil ik mijn twee superbegeleiders bedanken, zonder hun was ik er waarschijnlijk niet geraakt.
De Hel van Kasterlee 2007 zal ik nooit vergeten, merci mannen.
Jimmy
2 opmerkingen:
Ferm Jimmy, ferm gedaan. Dat record zal niet vlug verbeterd worden.
Zo te lezen is de “Hel van Kasterlee” effectief iets waarin AFZIEN een constante is.
Als er dan nog materiaalpech bijkomt moet je een absolute sterke moraal hebben om zo een wedstrijd uit te doen, en dat dan nog in een GOEDE tijd.
Een dikke proficiat maar hou de fun erin !
Slim om goed gedoseerd te hebben, dat heb je inderdaad reeds in Nice ondervonden, een wedstrijd wordt nooit gewonnen in 1 onderdeel en zeker niet in het eerste onderdeel.
Het is meer dan bewonderenswaardig wat jullie kunnen presteren, en dat dat nog als het zo koud is.
Wij kijken ernaar uit om u bezig te zien in wedstrijd in omgeving Marbella en zeker deze van Lanzarotte.
Uw fans van Marbella
Een reactie posten