Gebroken, stijf, kortom alles doet pijn. Slechte nacht gehad waarin ik om de haverklap wakker werd van de dorst.
De hel dan. Ik ben er niet goed uit wat nu beter is. Ploeteren door de modder of op een stijf bevroren parcours rijden.
Het begon goed voor mij. Run 1 heb ik mij verstandelijk genesteld in een groepje dat helemaal achteraan liep. Ik had geen idee van de tijd maar ik voelde dat ik goed zat.
Tijdens ronde 1 haalde ik plots Luc in op de eerste zandheuvel. Misschien overmoedig maar ik bleef bij hem. Ronde 2 moest ik hem halfweg laten gaan. Toen begon mijn rug serieus pijn te doen. Man wat heb ik afgezien. Zo'n hard parcours is blijkbaar niet zo goed voor mijn rug. De benen ging nog goed maar vanaf ronde 2 reed ik constant met een soort krampalarm. Ging ik iets te snel dan wist ik het vlug genoeg. De verrassing was dit jaar op het einde met de 500 m zuigende zandstrook. Die dat daar gegooid had moesten ze op een kanon zetten. Ik zat voor op het schema, maar dat was dankzij het bevroren parcours, maar toch mooi meegenomen.
Bij het eindigen van de 4de ronde zag ik plots een verschijning, het was mijn vrouw.
Dan naar de wissel. Mental coach Mauermaker Ludo hielp me voortreffelijk. Het was enkel de organisatie die tegenwerkte en het licht in de zaal uitdeed. De eerste ging finishen, mij een zorg maar de organisatie heeft het voor het zeggen. Ludo zorgde dan maar voor licht en voorzag me van het nodige.
Nu de zwaarste opgave. Met volle moed en loodzware en kapotte benen, knieën en kuiten begon ik eraan. De eerste ronde vlotte een beetje maar ik voelde al snel dat dit niet vol te houden was. De tweede ronde moest ik na enkele km even stappen. Dan maar van km tot km lopen en even stappen maar na km 7 in de 2de ronde was het al om de 500 m stappen. Ludo de goede ziel hielp me erdoor maar leed zelf erge kou. Hij besloot om regelmatig mee te lopen kwestie van het warm te krijgen.
Ik die dacht dat ik laatste was, werd tijdens de laatste 2 km nog door een man of vijf voorbij gelopen. Allee dan maar, het weze zo.
Dan de finish. Geweldig alle zorgen weg maar hoe neem je in godsnaam een afstapje van 50 cm met 2 kapotte benen en een kapot lijf. Gelukkig was er het Rode Kruis die toch wel bezorgd om mij waren. Na enkele vragen ivm duizeligheid enz.. mocht ik eindelijk gaan zitten. Oef zitten, liggen rusten ... heerlijk
Besluit : Ik heb er nu 3 gedaan. Ik heb mijn doel bereikt nml onder de 12 uur. Ik denk dat ik er nog dikwijls aan ga denken en het zo ga laten.
Bye bye Kasterlee.
Bij deze toch de niet te onderschatten steun vermelden van mijn physical coach Wil en mental coach Ludo. Bedankt mannen.
Witse
3 opmerkingen:
Filip, r-e-s-p-e-c-t. Na 3 keer de hel moet een ironman er toch bij kunnen, niet? Het lopen is zelfs korter !
Awel Raymond, dat heb ik hem ook al gezegd.
Hij heeft het schitterend gedaan. We wisten op voorhand dat het fietsen OK ging zijn en het lopen door die val wat minder, maar zijn doorzettingsvermogen kent geen grenzen.
En zoals ge zegt, de volgende stap ....is een Ironman !
Je gelooft het of niet maar mijn vrouwtje was zo blij dat ik stop met Kasterlee dat ze in een opwelling voorstelde om een volledige te doen.
Nog even geduld mannen, eerst nog iets anders in het verschiet.
Een reactie posten