De avond voordien ging ik met de mobilhome naar Kasterlee om goed uitgerust te zijn. Mijn jongste zoon Robbe ging mee en onderweg haalde ik mijn verse coach en nieuw ZLTC-lid Wim op. Wim zou mij begeleiden tijdens het lopen in de laatste ronde.
In Kasterlee had ik de mobilhome op 50m van de finish neergeplant. Kwestie van strategisch goed te beginnen. Maar de hel begon al de avond voordien. Om half 11 had ik mij tussen de lakens genesteld, maar tegen 11u begon het nachtleven langs de sporthal en de voorbijgaande feestgangers hebben het tot vroeg in de morgen uitgehouden. Ook de organisatie hield om 2u nog een microtest. Van mijn geweldige nachtrust bleef niet veel over.
Ik had misschien toch beter thuis geslapen en dan wat vroeger opgestaan om tot Kasterlee te rijden.
’s Morgens had ik een goed gevoel: “Laat die hel maar komen”. De duivels zijn er klaar v
oor, dachten ze ginder.
Het eerste lopen verliep vlot. Ik had gedaan wat Filip zei en was niet te snel vertrokken. Daarna op de fiets geen kou krijgen, dat was mijn grootste zorg. Het eerste stuk was modderig, het tweede stuk had veel bochten en vroeg om veel techniek en who the fuck had op het laatste stuk een berg geel zand neergekiept waar je banden zich in vastzogen?
Het had gevroren en het parcours lag er rotslecht en hard bij. Meer dan 40 deelnemers moesten de strijd staken wegens pech, zonder dat we de platte banden hadden meegerekend! Het was misschien een snel parcours, maar
des te pijnlijker voor de gewrichten. Je moest constant opletten voor sporen en boomstronken en je moest er met je verstand bijblijven. Ronde één en ook twee verliepen vlot. Tijdens de derde ronde begon ik kou te krijgen en begon ik er een beetje door te zitten. Maar in de laatste ronde voelde ik me terug oké. De bevoorradingen waren voldoende, genoeg keuzes, maar ik miste iets warms. Misschien was een lauwe of warme thee hier terecht?
Dan nog het laatste af te werken onderdeel, de 30km lopen. Even droge kleren aangedaan en hop ik was weg, met de coach langs mij. De km teller gaf 10/uur aan. Ik dacht, dit loopt goed maar hoelang ging ik dit volhouden? Net voor de eerste bevoorrading (ong 6km) moest ik plassen. Dit ging niet, ik moest naar de grote ... Aan de bevoorrading zelf was een gebouw waar een toilet ter beschikking was. Mannen, dit deed deugd! Ik was niet graag pot geweest! Dan terug bijtanken aan de bevoorrading. Hier zag ik Kurt staan. Hij was aan het bijtanken voor Jimmy en vroeg hoe het met me was. Mijn cola was net leeg toen ik een paar rozijnen in mijn mond stak. Ik verslikte mij! Kurt kwam nog op mijn rug kloppen en ik weet niet of het Kurt zijn fout was :o), maar plots moest ik serieus overgeven. De bananen van tijdens het fietsen kwamen er nog in brokken uit. Toen was ik helemaal leeg. Dit was niet meer vol te houden zonder voeding. Voor het eerst spookte het in mijn hoofd of dit een wedstrijd ging zijn waarin ik zou moeten opgeven… Mijn tempo zakte, ik kreeg het koud en de kilometers vorderden niet meer. De hel werd een echte hel. Er werden afspraken gemaakt met de coach over wat we gingen doen wanneer we terug in de sporthal kwamen. Ik zou me warme en droge kleren aandoen en terug beginnen te eten. Aan de sporthal loodste de organisatie mij naar de finishboog en ze wilden mij ook afroepen als finisher op de 41e plaats, maar ik deed teken dat ik mij wilde omkleden. De speaker riep dat ik blijkbaar geweldige dorst had en dringend aan een pint toe was. Ik zag Jimmy die net aangekomen was en nog op adem zat te komen. Kurt hielp mij ondertussen met omkleden. Ik moest droge kleren zoeken, want op deze extra wissel had ik mij niet voorzien. 2 Thermische onderlijfjes, fietsbloes met lange mouw, thermojas, de club fleecepull, een bandana, muts, handschoenen en fietsbroek moesten mij naar de aankomst brengen. Nog nooit droeg ik zoveel kleren tijdens het lopen. Ik voelde mij plots veel beter, had terug wat energie opgedaan en voelde me opgewarmd. Het tempo was traag maar ik kon de kilometers toch goed aftellen. Ik besefte dat ik het ging halen.
De laatste kilometers gaven een kick!
Aan de aankomst stond Robbe mij op te wachten om samen over de meet te lopen.
Ik had een “hels” gevoel!
En dank mijn coach voor de morele steun.
Getekend Kasterleeduivel Luc
In Kasterlee had ik de mobilhome op 50m van de finish neergeplant. Kwestie van strategisch goed te beginnen. Maar de hel begon al de avond voordien. Om half 11 had ik mij tussen de lakens genesteld, maar tegen 11u begon het nachtleven langs de sporthal en de voorbijgaande feestgangers hebben het tot vroeg in de morgen uitgehouden. Ook de organisatie hield om 2u nog een microtest. Van mijn geweldige nachtrust bleef niet veel over.
Ik had misschien toch beter thuis geslapen en dan wat vroeger opgestaan om tot Kasterlee te rijden.
’s Morgens had ik een goed gevoel: “Laat die hel maar komen”. De duivels zijn er klaar v
oor, dachten ze ginder.Het eerste lopen verliep vlot. Ik had gedaan wat Filip zei en was niet te snel vertrokken. Daarna op de fiets geen kou krijgen, dat was mijn grootste zorg. Het eerste stuk was modderig, het tweede stuk had veel bochten en vroeg om veel techniek en who the fuck had op het laatste stuk een berg geel zand neergekiept waar je banden zich in vastzogen?
Het had gevroren en het parcours lag er rotslecht en hard bij. Meer dan 40 deelnemers moesten de strijd staken wegens pech, zonder dat we de platte banden hadden meegerekend! Het was misschien een snel parcours, maar
des te pijnlijker voor de gewrichten. Je moest constant opletten voor sporen en boomstronken en je moest er met je verstand bijblijven. Ronde één en ook twee verliepen vlot. Tijdens de derde ronde begon ik kou te krijgen en begon ik er een beetje door te zitten. Maar in de laatste ronde voelde ik me terug oké. De bevoorradingen waren voldoende, genoeg keuzes, maar ik miste iets warms. Misschien was een lauwe of warme thee hier terecht?Dan nog het laatste af te werken onderdeel, de 30km lopen. Even droge kleren aangedaan en hop ik was weg, met de coach langs mij. De km teller gaf 10/uur aan. Ik dacht, dit loopt goed maar hoelang ging ik dit volhouden? Net voor de eerste bevoorrading (ong 6km) moest ik plassen. Dit ging niet, ik moest naar de grote ... Aan de bevoorrading zelf was een gebouw waar een toilet ter beschikking was. Mannen, dit deed deugd! Ik was niet graag pot geweest! Dan terug bijtanken aan de bevoorrading. Hier zag ik Kurt staan. Hij was aan het bijtanken voor Jimmy en vroeg hoe het met me was. Mijn cola was net leeg toen ik een paar rozijnen in mijn mond stak. Ik verslikte mij! Kurt kwam nog op mijn rug kloppen en ik weet niet of het Kurt zijn fout was :o), maar plots moest ik serieus overgeven. De bananen van tijdens het fietsen kwamen er nog in brokken uit. Toen was ik helemaal leeg. Dit was niet meer vol te houden zonder voeding. Voor het eerst spookte het in mijn hoofd of dit een wedstrijd ging zijn waarin ik zou moeten opgeven… Mijn tempo zakte, ik kreeg het koud en de kilometers vorderden niet meer. De hel werd een echte hel. Er werden afspraken gemaakt met de coach over wat we gingen doen wanneer we terug in de sporthal kwamen. Ik zou me warme en droge kleren aandoen en terug beginnen te eten. Aan de sporthal loodste de organisatie mij naar de finishboog en ze wilden mij ook afroepen als finisher op de 41e plaats, maar ik deed teken dat ik mij wilde omkleden. De speaker riep dat ik blijkbaar geweldige dorst had en dringend aan een pint toe was. Ik zag Jimmy die net aangekomen was en nog op adem zat te komen. Kurt hielp mij ondertussen met omkleden. Ik moest droge kleren zoeken, want op deze extra wissel had ik mij niet voorzien. 2 Thermische onderlijfjes, fietsbloes met lange mouw, thermojas, de club fleecepull, een bandana, muts, handschoenen en fietsbroek moesten mij naar de aankomst brengen. Nog nooit droeg ik zoveel kleren tijdens het lopen. Ik voelde mij plots veel beter, had terug wat energie opgedaan en voelde me opgewarmd. Het tempo was traag maar ik kon de kilometers toch goed aftellen. Ik besefte dat ik het ging halen.
De laatste kilometers gaven een kick!
Aan de aankomst stond Robbe mij op te wachten om samen over de meet te lopen.
Ik had een “hels” gevoel!
En dank mijn coach voor de morele steun.
Getekend Kasterleeduivel Luc
2 opmerkingen:
Proficiat Luc, ferm gedaan. Ook jij hebt een geweldig doorzettingsvermogen.
4 finishers op 4 starters. Als klein clubke kan dat wel tellen hé.
Jammer dat Denis er niet bij kon zijn, want die zou er 5 op 5 van gemaakt hebben.
Proficiat heren, jullie hebben nog wat langer als mij in deze helse temperaturen moeten standhouden. Zo in het donker aan uw laatste ronde beginnen als anderen zitten te bekomen van hun wedstrijd vraagt inderdaad heel wat karakter.Maar daar staan we ook stilaan voor bekend. NEVER GIVE UP
Jim
Een reactie posten