Traditioneel wordt er op het einde van een jaar teruggekeken op wat voorbij is. Ik wil die traditie niet in de weg zitten, dus …. Mijn overzicht van het voorbije jaar.
Laten we beginnen in januari. Meestal staat daar de wintersprint zwemmen op het programma waar ik toen een beetje teleurgesteld 7’00 liet optekenen op de 500 zwemmeters. De winterduatlons van Zonhoven vooral en Heusden Zolder zijn er om gauw te vergeten. Dit is niet mijn piece of cake en er zal al veel moeten gebeuren wil ik daar in de toekomst nog aan de start staan.
Februari bracht ook nog het lopen van de wintersprint met al weer een teleurstelling. Ik herinner me zelfs de tijd niet meer dus dat zegt genoeg. De dag na het lopen werd ik ziek, oorontsteking. Die hield mij 6 weken weg uit een zwembad, een gat van 6 weken rij je niet zomaar toe, dus het was dan ook de rest van het seizoen achterophinken wat het zwemmen betreft. Alsof dat nog niet genoeg was ging mijn achillespees ook nog opspelen zodat van veel lopen ook niks in huis kwam. Voordeel van dit alles, mijn fietsen ging met rasse schreden vooruit.
Wintersprint fietsen leverde een 3de plaats op en dit achter 2 ex wielrenners het hoogst haalbare. De Haan was mijn eerste duik terug in het water na de oorperikelen. Wat ik van die wedstrijd onthouden heb is mijn te sterk fietsen. Had ik niet zo met mijn krachten gewoekerd en het taktischer aangepakt dan had ik wel die laatste 20m kunnen overbruggen, maar goed. De week erna in Oostende in stormweer dan toch een goeie wedstrijd. Oef.
April bracht mooi weer, de stage en een pak trainingskilometers. Niet alleen kwantiteit maar ook veel kwaliteit.
Mei was weer voor een stuk huilen met de spreekwoordelijke pet op. Ditmaal waren het de kuiten die niet meewilden. Zowel de Tungri run halve marathon als de halve van Kruiningen brachten door dit euvel mindere resultaten.
Maar niet getreurd, juni was weer een goede maand. En nu ik erop terugkijk, misschien té goed.
Want juli was er om gewoon over te slaan. Mijn niet starten in het hoofddoel van het jaar, Klagenfurt, zit daar voor 200% tussen.
Augustus en september moesten dan zoals ze dat zeggen mijn seizoen nog redden. Maar dat gebeurde niet in Eupen en ook niet in Lommel. Als er dan toch een reddingsboei moet gegooid worden dan is het wel Viersel. Een secondestrijd met De Heer Velo, zo heb ik ze graag.
Knokke , St Niklaas waren al weer wedstrijden waar mijn sterk fietsen eruit sprong. Ook de kwart van de club mag in dat rijtje geplaatst worden.
Het positieve van dit seizoen is zeker mijn vooruitgang in het fietsen … en daar mee is dan al het positieve gezegd. Niet dat ik als een gebroken en depressief atleet achter blijf, neen, daarvoor heb ik te veel meegemaakt. Men zegt dat tegenslagen een mens sterker maken. Ik ben het daar mee eens, maar eens moeten die ophouden want anders ….
