Het bestaat echt, ... Genoelselderen

Een dikke maand geleden kreeg ik van Lanza-vriend Marc de Ren (Ironmac) de schuchtere vraag of ik het zag zitten dat hij 2 dagen naar de Limburg zou komen en dan samen eens de streek met de fiets te verkennen.  Schitterend idee vond ik dat. Kheb daar gene seconde over moeten nadenken.

Woensdag was het dan zo ver.  Om iets na 10 was hij er al en na het middageten wist Marc al na een paar kilometer dat het hier niet zo plat als ne pannekoek is.  Het ritje van 5u werd er één van dik 6u maar de streek rond Voeren, Nederlands Limburg en Vaals toonden zulke mooie landschappen dat we ginder een extra ommetje gemaakt hebben.  Eigenlijk had ik me een beetje misrekend maar de rit mocht er zijn met zijn bijna 165km en 1500 hoogtemeters.  Voor Marc in elk geval een serieuze opsteker richting Lanzarote.  Onderweg natuurlijk gezellig gebabbeld en mekaar weer wat beter leren kennen.  Af en toe ook eens mijne mond gehouden, vooral bergop dan. Op de terugweg nog ferm moeten lachen omdat Genoelselderen blijkbaar echt schijnt te bestaan, ik wist dat al, maar Marc dacht dat het gewoon een verzinseltje was van zijn voetbaltrainer die altijd zei :"Manne, ge speelt nog slechter als die mannen van Genoelselderen".

Kortom, mooi ritje in goed gezelschap, meer moet dat niet zijn.  We hebben dan door het late uur van thuiskomst zelf achter de kookpotten moeten plaatsnemen maar ne spagetti maken is zelf voor ne echte man nie moeilijk.

De volgende ochtend waren we om iets na 6u30 al weer terug op pad maar nu richting zwembad.  Marc had in Lanza de voorbije winter nog baantjes getrokken in een 18m bad dus kon het 20m badje van de sportoase hem wel bekoren.  Een goeie 50' later waren de baantjes getrokken en konden we beginnen aan ons ontbijt bestaande uit choco, speculoospaste, choco, speculoospasta, choco, speculoospasta en natuurlijk niet te vergeten de poepsiroop.

Na de wat langer uitgelopen training van gisteren hadden we in onderling overleg besloten niet te heftig te doen en gewoon een goeie 100km bike te doen ipv van nog eens 5u.  Tmoet plezant blijven natuurlijk.  Deze keer eens de andere richting uit maar toch nog glooiend genoeg om er geen vlakke rit van te maken. De bloeiende boomgaarden, een dozijn kastelen zorgden er voor dat er voor het oog ook wel wat te zien was.

Na het fietsen kwam dan wat ik verwachtte voor mezelf het zwaarste onderdeel van deze 2-daagse, namelijk de T-run, transition run, brick run of hoe je het ook wil noemen.  In feite maakt het niet uit welke naam het kind krijgt, tis gewoon direct lopen na het fietsen en dat doet "soms" pijn.  Deze keer viel het eigenlijk goed mee. De 6k die we deden werden tegen 5':km afgelegd en ondanks mijn vrees van de betere loper Marc te moeten volgen en mijn hf hoog de hoogte in te moeten jagen kon ik die vrij goed onder controle houden.

Eind goed al goed dus en de pasta achteraf die al klaar stond toen we binnenkwamen smaakte eens zo goed.  Een mooie 2 dagen die ik direct opnieuw zou overdoen. Bedankt Marc. Tot de volgende zitting.

Lees hier wat Ironmac er zelf van vond.