Het is ondertussen al bijna een week geleden dat ik heb deelgenomen aan de ¾ van Stein. Het is niet omdat ik zolang heb moeten herstellen dat ik nu pas op de proppen kom met een kort verslagje. Ik heb gewoon geen tijd gehad. Veel te druk de laatste week.
De wedstrijd nu. Samen met twee bekenden (Mario A. en Peter V., een collega van Karla die ook zal deelnemen in Klagenfurt) zouden we om half negen starten in het Juliana kanaal. Gezien de warme temperaturen op dit vroege uur, was iedereen blij toen de referee besloot dat we het lekkere sop in mochten duiken. De afkoeling was welgekomen en off we go voor twee ronden van 1500 meter. Ondanks het goede gevoel in het water, was ik toch wat teleurgesteld toen ik de tijd van mijn eerste ronde zag. Ik had gedacht rond de 50 minuten te kunnen zwemmen, maar met 27’ op de eerste ronde, was ik niet echt op schema. Het was niet echt te bedoeling om te schitteren in Stein, maar je stelt je toch altijd objectieven voorop die je dan ook wil naleven. Uiteindelijk mag ik na 54’ beginnen aan een looptocht doorheen het oneindig lange fietsenpark. Ik begrijp niet dat ze dat park voor een dikke 200 deelnemers zo lang moeten houden. Maar soit, de wissel was dan ook iets trager.
Het fietsen is zwaar, loodzwaar. Dat weet iedereen die al heeft deelgenomen of daar ooit heeft getraind. Voor mij was het al de vierde deelname, dus van gebrek aan parcourskennis geen sprake. Alhoewel, door wegenwerken wordt er na de Snijdersberg (14%) een ommetje gemaakt waardoor het fietsen ook langer is dan de vorige jaren. Door de wind, die toch behoorlijk blies, was dat niet van de poes. Velen zijn zich daar toch tegengekomen en een kleine 20 per uur op het kilometriekske is dan ook niet echt motiverend, zeker als het nog zo ver is. Het eten en drinken op de fiets verliepen volgens plan, de heuvels (12 in totaal) werden goed verteerd en met 142 gemiddelde hartslag en net geen 32 gemiddeld kom ik na 114 km terug aan in het centrum van Stein waar Karla en de kids staan te supporteren. Dat doet deugd want het was niet voorzien dat ze naar de Dutch Mountains zouden afzakken en eerlijk gezegd starten aan een 30 km loop met je trouwste supporters langs het parcours is beter voor de moraal. Ook hier is de wisselzone veel te groot, maar na een iets snellere en beter georganiseerde wissel beginnen we aan het slopende loopnummer in een verzengende hitte.
Tot mijn nog grotere verbazing zijn er nog supporters afgezakt (Jimmy met claxon, Tim, Koen allen vergezeld van vrouwelijk schoon). De bevoorradingen en de sfeer in Stein zijn gewoonweg super. Bijna om elke hoek van de straat staan ze met water, cola, isostar, sponsen, sproeikoppen. En de afkoeling was echt noodzakelijk. Zoals altijd heb ik enkel cola gedronken en een drietal bananen naar binnen gespeeld. Voor mij geen repen of gels, die komen er toch terug uit. Ik was blij te zien dat ik een constant tempo van ongeveer 40’ per ronde kon aanhouden. Natuurlijk begint de laatste ronde alles pijn te doen, maar het gezelschap van de toen nog regerend Nederlands kampioenschap Lange Afstand bij de 40 plussers deed deugd. Hij had zijn titel vorig jaar in Almere gehaald en probeerde die hier te verdedigen. Toen zijn coach hem meldde dat zijn concurrent al 40’ binnen was, liet hij het voor bekeken en samen hebben we de laatste 7,5 km uitgelopen. Van een joviale Hollander gesproken, dat was er eentje.
Waarom heb ik nu Stein meegedaan? Vooreerst het is een van de mooiste wedstrijden. Bovendien was het voor mij de generale repetitie voor Klagenfurt. Hoe zit het met de conditie, hoe verdraag ik het eten en drinken, hoe reageert het lichaam op de hoge en vochtige temperaturen? Allemaal vragen waar ik vorige zondag een antwoord op heb gekregen en gelukkig het antwoord dat ik wilde horen.
Nu nog één test en dan de grote dag. Morgen start ik in Brasschaat. Ik maak van de gelegenheid gebruik dat Kurt niet meedoet om een gooi naar de Belgische titel te doen. Hopelijk ook daar lekker weer en goeie benen en dan denk ik dat we er klaar voor zijn.
